Piotrkowska. Wystarczy skręcić, czyli urok podwórek

Zwiedziłem wszystkie podwórka, które chciały mnie wpuścić, czyli miały otwartą bramę. W niektórych byłem po raz pierwszy, w inne wracam z przyjemnością. Spośród nich wybrałem te najbardziej urokliwe i najciekawsze. Zapraszam na spacer Piotrkowską nieoczywistą. Inną niż ta, którą znamy z głównego deptaka.

W moim prywatnym rankingu na najbardziej klimatyczne podwórko wygrywa to pod nr. 89. Uwielbiam, gdy robi się coś przemyślanie i z wizją. Zwłaszcza gdy ma to służyć ludziom. Tak właśnie jest w tym przypadku. Stolarka okienna w mocno czerwonym kolorze idealnie wkomponowuje się w jasną elewację. Nawierzchnia z kostki brukowej ułożona jest w pasujące do otoczenia wzory. Całe podwórko wypełnia przepięknie zaaranżowana zieleń. Po przejściu przez czerwony dywan wyłożony w bramie oczom ukazują się dwa zadbane trawniczki. Mijamy szpaler drzewek i zieleń restauracji House of Sushi, by dotrzeć do skalniaka z małą fontanną w głębi. Pięknie! Do tego czysto i schludnie. A jakby komuś było mało, ma tu jeszcze armatę.

TOMASZ STAŃCZAK

W podwórku jest jeden z ciekawszych lokali w Łodzi - Ślepy Maks. Nazwa nie jest przypadkowa - tytułowy bohater był królem łódzkiego półświatka w okresie międzywojennym. W klimacie lat 20. i 30. ubiegłego wieku utrzymano całą restaurację. Łącznie z menu, w którym są dania z oryginalnych receptur kucharskich sprzed blisko 100 lat. Do wyboru mamy królika czy perliczki. A do tego nektar bogów ze stojącej tuż obok winiarni (w Jak Pragnę Wina wybierać można z ponad 300 pozycji). O przedwojennej Łodzi przypominają też rozmieszczone na ścianach grafiki znanych kamienic i książki o historii naszego miasta. W tym oczywiście ta o Ślepym Maksie.

MARCIN STĘPIEŃ

MARCIN STĘPIEŃ

Zaglądamy jeszcze do działającego od niespełna roku Palety Bieli. To kolejny lokal, który warto odwiedzić. Pochwała za pomysł i wizję. Ta kreatywna Łódź naprawdę staje się kreatywna.

MARCIN STĘPIEŃ

MARCIN STĘPIEŃ

Idziemy dalej. Przed nami brama nr. 67, a za nią piękna zieleń wokół. Zawsze, gdy przychodzę tu z nowymi znajomymi, robimy obowiązkowo postój na sesję fotograficzną.

W podwórku działa restauracja The Mexican. Dla niektórych fontanna przed wejściem do restauracji, żyrandole z butelek czy kelnerki w meksykańskich strojach to pewnie szczyt kiczu. Dla mnie nie. Przynajmniej nie w tym miejscu. Siedząc przy stoliku na zewnątrz, przy zapalonej świecy, słuchając latynoskiej muzyki granej na gitarze, kompletnie zapominam, że jestem na Piotrkowskiej. A że burrito smakuje mi o wiele bardziej niż królik w sosie grzybowym, to mam pełnię szczęścia.

TOMASZ STAŃCZAK

TOMASZ STAŃCZAK

Piotrkowska 67 to także pizzeria Presto, galerio-pub Portfolio i Jaffa. Ciekawa jest zwłaszcza ta ostatnia. To wegetariańska restauracja z kuchnią żydowsko-arabską, a specjalnością w niej są dania z cieciorki.

MARCIN WOJCIECHOWSKI

MARCIN WOJCIECHOWSKI

Piotrkowska 120 to kolejny przykład na to, co może zrobić prywatny właściciel, gdy tylko ma pomysł (i pieniądze)! Odnowiona przestrzeń urzeka estetyką, zielenią i spokojem. Działa tu restauracja Otwarte Drzwi - warto przez nie przejść. Na miejscu czekają włoskie specjały, przede wszystkim pizza. Właściciele chwalą się, że pieką ją tak jak należy, czyli w piecu opalanym drewnem i z produktów sprowadzanych bezpośrednio z Włoch. A ja chwalę, że smakuje jak należy.

TOMASZ STAŃCZAK

Fot. Marcin Stępień / Agencja Gazeta

Podwórko wyróżniają także stylowe apartamenty hotelowe. W Good Time góruje minimalizm i odsłonięta surowa cegła nawiązująca do postindustrialnego charakteru Łodzi; a do tego oryginalne fabryczne lampy i odrestaurowana drewniana klatka schodowa. A w Starym Kinie każde z pięter poświęcono innej epoce filmowej, a każdy z pokoi nosi inną nazwę serialu bądź filmu kręconego w Łodzi.

Wkrótce nowi lokatorzy wprowadzą się do zaaranżowanych na lofty mieszkań. Kamienica będzie się nazywać StopKlatka. Podobnie jak w przypadku Starego Kina to ukłon dla historii Piotrkowskiej 120 - właśnie tutaj uruchomiono pierwszy w Polsce stały kinematograf.

Fot. Tomasz StaA?czak / Agencja Gazeta

Maciej Chachoń

Przesiadując w podwórkach Piotrkowskiej, często zastanawiałem się, jak to możliwe, że kilkadziesiąt kroków dalej przetacza się głośny tłum, którego kompletnie nie słychać. Nie wierzycie? To wchodzimy w bramę 113/115.

Jeśli chcecie zabrać gdzieś dziewczynę (lub chłopaka) na randkę - zaproście tutaj. Kameralny lokal Cafe Verte nadaje się na rozkochiwanie w sobie kobiety wręcz idealnie. Liczne nagrody z przypadku się nie wzięły. A najczęściej wyróżniany był wystrój. Ale mnie najbardziej podoba się na zewnątrz. Kilka stoliczków rozświetlonych kolorowymi lampami, wiklinowe krzesła, a całość otoczona zielenią w donicach tworzą wyjątkowy nastrój. Oprócz pysznej kawy działający od blisko 20 lat lokal wyróżniają wypieki domowe. A to oznacza, że każdego dnia do menu trafiają inne pozycje.

TOMASZ STAŃCZAK

TOMASZ STAŃCZAK

Na poranne spotkanie polecam Piotrkowską 107 i działającą od dwóch lat piekarnię Montag. Właściciele przy jej tworzeniu wzorowali się na Manufactum z Berlina, w którym mieszkali. Opowiadają, że o pieczeniu chleba myślą trzy dni wcześniej. Wytwarzane ręcznie pieczywo przypominać ma stary, dobry chleb z ich dzieciństwa. Oferta zmienia się każdego dnia, więc podobnie jak w Cafe Verte nie wiadomo, na co się trafi. W Montagu nie brakuje też słodkości. Ceny w piekarni są oczywiście wyższe niż w markecie, ale poranne ciasto zjedzone przy dobrej kawie w kameralnej atmosferze są tego warte.

TOMASZ STAŃCZAK

TOMASZ STAA?CZAK

Podwórko to najbardziej spodobało mi się jednak z innego powodu. To właśnie tutaj znalazłem najefektowniej zazielenioną ścianę na całej Piotrkowskiej. Wijące się nad bramą pnącza wyglądają przepięknie. Przesadzam z tą zielenią, wiem. Ale co na to poradzę, że tak mi się podoba?

TOMASZ STAŃCZAK

Wybaczcie więc, że i przy kolejnym podwórku wspomnę o roślinności. Wertykalny ogród przy Piotrkowskiej 118 warto pochwalić nie tylko za wygląd, ale i wykonanie z materiałów z odzysku. Pewnie przykuwałby oczy bardziej, gdyby nie lokal, przy którym go zrobiono. Surindustrialle to zdecydowanie najbardziej nietypowe i oryginalne miejsce, w jakim byłem. Herbaciarnio-kawiarnia bardziej przypomina średniowieczną salę tortur niż urokliwy lokalik. I paradoksalnie... właśnie to stanowi jej urok. Już u progu witają dziwne meble i przedmioty, wśród których najbardziej wyróżnia się ''głowa Balroga''. A jeśli już jesteśmy przy ''Władcy Pierścieni'', to w lokalu tym jak w raju czułby się Gollum. Picie anyżowej herbatki wśród metalowych masek i dziwacznych przedmiotów to dla jego rozdwojonej osobowości idealne połączenie. Bo w środku o skrajne odczucia nietrudno. Delikatna muzyka i nastrojowe światło zmieszane z mrocznymi meblami i dekoracją tworzą niepowtarzalny klimat.

MARCIN WOJCIECHOWSKI

Plus dla Surindustrialle także za to, że powstał w ramach ''lokali dla kreatywnych''. Kolejny plus za wspomniany ogród, który wykonano dzięki tzw. mikrowsparciom. Pamiętam, jak podczas jednego ze spotkań wśród społeczników właściciel opowiadał o tworzeniu ogrodu. Z początku obawiał się, czy dostępna od zewnątrz przestrzeń nie zostanie zniszczona. Nie została, a inni ludzie wręcz wspierali prace. Co się chwali.

MARCIN WOJCIECHOWSKI

MAŁGORZATA KUJAWKA

MAŁGORZATA KUJAWKA

MAŁGORZATA KUJAWKA

MARCIN WOJCIECHOWSKI

Jeszcze się wam nie znudziło. To zajrzyjmy choć na chwilę na podwórka pod nr. 40. Znajduje się tu wyjątkowa weranda, a dokładniej kuczka, czyli modlitewny balkon związany z Sukkotem - żydowskim świętem obchodzonym w czasie zbiorów. Drewniana konstrukcja mocno kontrastuje z wyniszczonym podwórkiem. Kuczkę znajdziemy również pod nr. 88.

MAŁGORZATA KUJAWKA

''Podwórko-ciekawostka'' - choć z innych powodów - znajduje się także pod nr. 114. Czyli tam, gdzie tył ma Atlas Sztuki. Co prawda rozrywkowego życia tam nie ma, ale zadbane i elegancko odnowione miejsce pokazuje klimat, jaki skrywają w sobie zakamarki Piotrkowskiej. I potencjał, jaki może wykrzesać z nich dobrze wykonany remont. Proszę o więcej.

TOMASZ STAŃCZAK

TOMASZ STAŃCZAK

I na koniec pod pnączami winorośli przechodzimy przez bramę nr. 42, by podziwiać elewacje budynków - ich architektoniczne detale, a przede wszystkim fantastyczne, jaskrawe kolory, które zmieniają się co trzy, dwa, a nawet jedno okno. Trochę jak w norweskim Bergen, belgijskiej Brugii i innych miastach Skandynawii czy Niderlandów.

TOMASZ STAŃCZAK

Brakuje tylko skośnych dachów, ale wszystkiego mieć przecież nie można. I bez nich to podwórko jest w Łodzi czymś kompletnie wyjątkowym.

Zresztą nie tylko to.

TOMASZ STAŃCZAK

TOMASZ STAŃCZAK