Mityczna ''wyburzona kamienica'' albo ''kamienica, której nie ma''. Doczekała się swojej strony internetowej, profilu na Facebooku, filmów na YouTube i pomnika. Jest miejscem licznych protestów. Łodzianie nie są w stanie wybaczyć PGE Dystrybucja, że uchyla się od odbudowania XIX-wiecznego zabytku, który wcześniej warunkowo wyburzyła. Kamienicę rozebrano w 2010 roku. Jeszcze przed końcem 2011 roku miał już na jej miejscu stać nowy, piękny. W ramach umowy z poprzednim właścicielem nieruchomości czyli Urzędem Miasta Łodzi ? do tego czasu mieli wprowadzić się lokatorzy z komunalnej nieruchomości. PGE najpierw długo zbywało łodzian obietnicami odbudowania kamienicy, wreszcie otwarcie przyznało, że nie ma zamiaru tego robić, bo żadnych obietnic nie składało. Na dowód... swoje obietnice zakryło burą grafiką, która nie dodaje uroku temu i tak wystarczająco smutnemu krajobrazowi.
Działka miejska, która niebawem zostanie wystawiona na sprzedaż za ok. 9 mln zł. Nabywca musi jednak liczyć się z tym, że kolejne kilkaset tysięcy będzie musiał zainwestować w posprzątanie na niej. Teren jest zawalony śmieciami, gruzem, starymi meblami, elektrośmieciami. Stoją na nim ruiny starych budynków. Łodzianie muszą z kolei uzbroić się w cierpliwość, bo dopóki nieruchomość nie zostanie sprzedana, miasto nie ma zamiaru na niej sprzątać. Kilka dni temu Marcin Masłowski, rzecznik prasowy UMŁ tłumaczył Gazecie, że: - Wolelibyśmy, by na swój koszt zrobił to nowy właściciel nieruchomości. Wtedy nie obciąży to budżetu miasta.
Rozumiemy szukanie oszczędności, ale nie wiemy, dlaczego robi się to kosztem estetyki ścisłego centrum miasta. Dwie ulice od parku kulturowego ulicy Piotrkowskiej. Oferta ma zostać wystawiona w II-III kwartale 2016 r., do sfinalizowania sprzedaży może minąć jeszcze co najmniej pół roku. Minimum pół roku z dzikim wysypiskiem w reprezentacyjnej części miasta.
Na przełomie XIX i XX wieku, budynek pełnił funkcję Magazynu Konfekcyjnego Emila Schmechela. W 1906 roku został rozbudowany, następne zmiany miały miejsce w 1911. Po II wojnie światowej przy Piotrkowskiej 98 mieścił się Dom Buta. W 1990 roku kamienica doszczętnie spłonęła, uratowały się jedynie frontowe ściany. Wówczas znalazł się inwestor, który ją gruntownie wyremontował i miał pomysł na jej zagospodarowanie. W środku zaczęła działać Galeria Centrum ? w czasach sprzed ekspansji centrów handlowych ?prestiżowy sklep z modną młodzieżową odzieżą i dodatkami. W 2003 roku Galeria Centrum zmieniła adres i przeniosła się na Piłsudskiego 15/23 do nowopowstałej Galerii Łódzkiej. Od tego czasu Dom Buta świeci pustkami i powoli niszczeje. Nadal należy do prywatnego właściciela, który regularnie płaci za niego podatki oraz ogrzewa puste wnętrza. Miasto nie ma możliwości odzyskania zabytkowej kamienicy.
Kino powstało w 1908 roku. Był to pierwszy budynek w Polsce, który został zbudowany od razu z myślą o urządzeniu w nim kina. Zajął podwórko Magazynu Konfekcyjnego Emila Smechela. Początkowo mieściło się tu kino Odeon, które następnie zmieniało nazwy na Gdynia i Metro. Było to jedno z najpiękniejszych i najbardziej ekskluzywnych łódzkich kin. Na widzów czekały obite pluszem loże, puszyste chodniki, korkowe posadzki, eleganckie kotary, ozdobne kryształowe żyrandole i plafony. Na widowni było 450 miejsc. Fasadę budynku do dziś wieńczy sowa, której w czasach świetności kina, po zmroku świeciły się oczy. Kino zamknięto na początku lat 90., gdy instytucja popadła w problemy finansowe. Przez krótki czas był tam sklep z tapetami i wykładzinami. Budynek został wykupiony przez włoskiego inwestora, tego samego, który kupił Dom Buta. Aż do 2010 roku budynek straszył odrapaną fasadą, z której płatami odchodził tynk. Teraz front jest odnowiony, ale nie wygląda dużo lepiej. Uderza w oczy brzydkim kolorem, bez wiedzy konserwatora usunięto secesyjny balkon. Podobnie jak w przypadku Domu Buta, mimo atrakcyjnej lokalizacji, budynek stoi niezagospodarowany.
Półtora roku temu przez Łódź przetoczyła się wiadomość o tym, że polsko-hiszpańskie konsorcjum Urbanica przygotowuje się do rewitalizacji gmachu dawnego zespołu fabryki Ludwika Geyera przy ul. Piotrkowskiej 293/305. Rok później wiadomość została uaktualniona: hiszpańska firma wycofuje się z Polski, a 70 proc. udziałów w nieruchomości wykupiło rodzime Monnari. - Za wcześnie, by mówić o szczegółach tego projektu. Trwają uzgodnienia i uzyskiwanie zezwoleń. Kiedy będziemy gotowi, na pewno poinformujemy o tym łodzian ? mówił w marcu tego roku Mirosław Misztal, prezes Monnari. Nie jest to pierwsza nieruchomość zakupiona przez firmę. Przy ul. Rzgowskiej 30 znajduje się biurowiec, który Monnari postawiło w miejscu fabryki zbudowanej pod koniec XIX w. Obecnie budynek robi duże wrażenie. Oby dawne zakłady Eskimo również nabrały blasku. Dzisiaj cały kompleks budynków straszy paskudnymi elewacjami, pomazanymi sprayem oknami, odpadającym tynkiem odsłaniającym zabytkową czerwoną cegłę. Wystarczy zerknąć za ogrodzenie, żeby zobaczyć połacie gruzowiska. Po wyburzeniach pozostała na tym terenie tylko część zabudowy: budynek biurowo-mieszkalny, apretura, farbiarnia, drukarnia, wieża wodna, fragment tkalni.
Na froncie budynku, od strony ul. Kilińskiego, wisi wielka płachta. Wypłowiała od słońca, prawie zupełnie biała. Trzeba dobrze się przyjrzeć, żeby przeczytać, co na niej napisano: ''W tym miejscu firma Opal Property Developments S.A. wraz z władzami miasta Łodzi oraz Archidiecezją Łódzką stworzy miejsce upamiętniające wizytę Papieża Polaka w zakładach Uniontex w roku 1987''. Za płotem nie widać poruszenia wywołanego remontem i pracami budowlanymi. Jedyna zmiana, jaka zaszła w byłym Uniontexie od wielu lat, to dokładniejsze ogrodzenie terenu, postawienie betonowego płotu i zatroszczenie się o stróża, który pilnuje kompleksu. Po terenie biega też pies, może jego obecność odstraszy podpalaczy, którzy dość regularnie wzniecają w dawnym Uniontexie pożary. Wymieniono też billboard ze zdjęciem Papieża i włókniarek. Poprzedni (jak zresztą jeszcze kilka wcześniejszych) został zniszczony pod koniec ubiegłego roku.
Miejsce na mapie Łodzi owiane wyjątkowo złą sławą. Nie powinno to dziwić: Piotrkowska, środek deptaka, najbardziej popularne turystycznie miejsce w mieście, w którym czas uwielbiają spędzać także jego mieszkańcy. Pośrodku Pasażu Rubinsteina paskudna rudera. Kiedyś miejsce libacji i samoistna miejska toaleta. Od kiedy wchodzenie do niej zaczęło poważnie zagrażać bezpieczeństwu, zakratowano okna. Poza tym budynek w spokoju rozpada się dalej. I tak od lat, bo spór o działkę przy Pasażu Rubinsteina toczy się od dawna. Sprawa trafiła nawet do sądu. Prawo do wieczystego użytkowania terenu ma prywatny właściciel, który dodatkowo domaga się od miasta wytyczenia drogi dojazdowej do swojej nieruchomości. Miasto broni się przed tym, jednocześnie walcząc o odzyskanie terenu: - Zgodnie z projektem planu zagospodarowania przestrzennego, działka na której stoi budynek ma powiększyć pasaż Rubinsteina i jest przeznaczona pod zieleń publiczną - mówił Andrzej Makowski z Miejskiej Pracowni Urbanistycznej. Wyroku sądu, który zadecyduje czy do działki ma zostać doprowadzona droga, jeszcze nie ma.
Pasaż Meyera - obecnie ul. Moniuszki - był pierwszą ulicą w Łodzi, która miała oświetlenie elektryczne i jedyną, za której przejechanie należało zapłacić. W 1887 r. fabrykant Ludwik Meyer wybudował tutaj pięć willi. Wśród nich willę Trianon i Mignon. Meyer miał nadzieję, że Łódź zostanie siedzibą guberni i sprowadzą się tutaj państwowi urzędnicy. Tak się jednak nie stało. Przez lata willa zmieniała właścicieli. Pozostawione przez Meyera dziedzictwo, po wojnie sprawiło sporo kłopotów z uregulowaniem stanu prawnego. Kwestie te udało się rozwiązać dopiero na przełomie 2011 i 2012 r. Pozwala to na przeprowadzenie w willi gruntownego remontu. Miał on się rozpocząć w ubiegłym roku, a jego efektem miało być utworzenie Łódzkiej Mediateki. Inwestycja zainicjowana przez Nowe Centrum Łodzi, miała zakończyć się w 2017 roku. Póki co ściany willi podpierają drewniane belki, budynek opatrzony jest tabliczką ''Budynek grozi zawaleniem. Zakaz przebywania''. Otacza go brzydki, blaszany płot. Smutne wrażenie potęgują pięknie odrestaurowane kamienice przy Moniuszki 1 czy 7. Oby Trianon też doczekał swojej renowacji, póki jest jeszcze co remontować.
''Stoi gmach okazały, z wojennej pożogi ocalały. Władze miasta zapomniały, ile krzywdy ludzkiej te mury widziały. Źli ludzie historii odbudować nie dają, czy coś z tego mają...?''. Tak głosi napis na transparencie powieszonym na Szpitalu im. Heleny Wolf przy Łagiewnickiej. Szpital im. Heleny Wolf powstał w latach 30. ubiegłego wieku ze społecznych składek na kasę chorych. W trakcie II wojny światowej szpital przynależał do getta. W pierwszej połowie lat 80. rozpoczął się remont budynku. Wtedy to drzwi wejściowe do szpitala zostały zabrane do Muzeum Holocaustu w Waszyngtonie. Na początku lat 90. z powodu braku pieniędzy przerwano remont. Nieruchomość przeszła pod zarząd gminy i została wystawiona na przetarg. Ze względu na jej wielkość, stopień jej zniszczenia i to, że zgodnie z wolą magistratu miała w niej powstać placówka o charakterze medycznym ? nie było chętnych. Dopiero jesienią 1999 r. kupiła ją poznańska spółka Korvita. Stary szpital miał przekształcić się w luksusowe kliniki dla zamożnych pacjentów, ale wcześniej Korvita zbankrutowała. W 2004 r. budynek kupił Stanisław Chmielewski - biznesmen, który otworzył pierwsze w Łodzi prywatne delikatesy Stanley przy ul. Piotrkowskiej. Jeszcze później pojawiły się pomysły, aby w tym miejscu utworzyć muzeum łódzkiego getta. Z tych planów też nic nie wyszło. Budynek wciąż niszczeje i nie zanosi się, żeby sytuacja miała się zmienić.
W kilku miejscach na Kościuszki zamiast kamienic, utworzono prywatne parkingi. Kamienice wyburzono, bo były w tak złym stanie, że nie kwalifikowały się do remontu i zagrażały bezpieczeństwu. Podwórka, na których stały, otoczone są odrapanymi ścianami budynków, które pozostały na swoim miejscu. Widoczne są na nich resztki tapet, tajemnicze drzwi wmurowane na wysokości drugiego piętra, widać ślady po klatkach schodowych. Najbardziej jednak kole w oczy to, co dzieje się pośrodku tych zabudowań. Parkingi na klepisku, otoczone rozchybotanym płotem obwieszonym paskudnymi reklamami. Przy wjeździe obowiązkowo nieestetyczna budka dozorcy. Takich miejsc jest kilka.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze