''Dziwiło to Gucia bardzo, że wszystko teraz widział lepiej, dokładniej niż wtedy, gdy był człowiekiem, jakby mu kto włożył okulary ze szkłem bardzo powiększającym. Nie okulary to jednak nosił Gucio, ale oczy miał inne, oczy muchy, składające się z ogromnej ilości małych sześciennych oczek i one to widziały wszystko z tak nadzwyczajną dokładnością'' - pisze Zofia Urbanowska w ''Guciu zaczarowanym'' (wyd. Officyna).
''Zofia Urbanowska, żywym władająca stylem i głębszą obdarzona myślą'', jak pisał Piotr Chmielowski już w 1898 roku, napisała bajkę o leniwym Guciu, który nauczył się empatii i szacunku do pracy podczas nietypowej przygody - został zmniejszony i na własnej, muszej skórze, poznał tajemnice łąki i jej mieszkańców.
Wydana po raz pierwszy 130 lat temu była jedną z dwóch najważniejszych bajek młodego Czesława Miłosza (obok ''Cudownej podróży'' Selmy Lagerlöf), a Jarosław Iwaszkiewicz wspominał, że właśnie przygody niesfornego chłopca były jego pierwszą samodzielnie przeczytaną książką - przed piecem w jadalni.
Graficzna strona nowego wydania została przygotowana przez Bohdana Butenkę - mistrza polskiej ilustracji.
Mimo sędziwego wieku ''Gucio...'' wciąż bawi - i dorosłych, i dzieci. A najlepiej czytać go razem. Może być w jadalni.
''Opowiadania o zwierzętach'' (wyd. Literatura) to zbiór 23 krótszych i dłuższych tekstów autorstwa znanych polskich autorów książek dla dzieci, m.in. Grażyny Bąkiewicz, Joanny Olech i Joanny Papuzińskiej. Opowiadają o relacjach pomiędzy dziećmi a czworonogami: dużymi i małymi, oswojonymi i dzikimi, takimi, które wzbudzają zachwyt od pierwszego wejrzenia, i tymi, które mimo że nie wyglądają jak rasowe cuda z reklamy, po pewnym czasie stają się najukochańszymi zwierzakami na świecie.
Opowiadania mądrze, subtelnie i zrozumiale tłumaczą małym czytelnikom, jak traktować zwierzęta. Pies, który warczy niekoniecznie jest złośliwy. Równie dobrze może się bać albo okazywać złość, gdyż traktuje się go jak pluszową zabawkę, a nie żywą istotę.
Autorzy i autorki tłumaczą nie tylko, jak zawiązać więź z czworonogiem, ale także jak się z nim pożegnać, gdy jest np. przygarniętym tylko na pewien czas szopem praczem albo gdy umiera i zostaje jedynie białym obłokiem przesuwającym się z gracją po niebie.
Całość dopełniają ilustracje trzech rysowników (jeż Malinka, narysowany przez Katarzynę Bajerowicz, roztkliwi każdego).
Dobra znajomość łódzkiej historii to wcale nie taka popularna sprawa wśród dorosłych mieszkańców miasta. A co dopiero można powiedzieć o dzieciach?
Łódzkiego bakcyla można złapać, na długo zanim sięgnie się po ''Bawełnę'' Wincentego Kosiakiewicza, ''Braci Aszkenazy'' Israela Joszui Singera albo nasze ''Gazetowe'' spacerowniki. Dobrą wprawką jest ''Przedszkolak chodzi po mieście Łodzi'' Ewy Ćwikły (wyd. Dom Wydawniczy ''Księży Młyn''). W tej niewielkiej książeczce skrzat Łodziaczek oprowadza nas po mieście, opowiadając jego historię i legendy z nim związane.
''Rybka i słońce'' Przemysława Wechterowicza (wyd. Officyna) opowiada o rybce, która urodziła się w mrocznych głębinach. Jednak w tym ciemnym i cichym miejscu małe stworzenie czuje się nieswojo. Rybka postanawia odmienić swoje życie i podążyć w stronę słonecznego promienia, który wpadł na chwilę do gęstej od mroku ojczyzny.
''Jest to typ opowieści, który lubię: nasączony magią, niedopowiedzeniem, wieloma możliwościami interpretacyjnymi i dający duże pole do popisu wyobraźni. To miejsce spotkania świata rzeczywistego z fantastycznym, w którym ten pierwszy zawsze przegra, bo wszelkie racjonalne wytłumaczenia 'romansu' stworzenia wodnego ze słońcem już na starcie musiałyby spalić (!) na panewce...'' - pisała Agata Hołubowska w qlturka.pl.
Książkę uzupełniają ilustracje Barbary Konczarek - zatrzymujące uwagę i bogate w szczegóły.
''Kto to widział!'' (wyd. Literatura) to ostatnia część tryptyku autorstwa Ireny Landau. Poprzednie książki autorki kilkuset słuchowisk, opowiadań i wierszy dla dzieci i młodzieży mówiły o Mai, która po wypadku musi nauczyć się żyć ze swoją niepełnosprawnością, i adoptowanej Marcie.
W nowej historii poznajemy niedowidzącą Gabrysię. Wszyscy się nad nią użalają i otaczają nieustającą opieką. Dziewczynce jeszcze niedawno podobało się, że nauczycielka trzyma ją za rękę podczas szkolnych wycieczek. Teraz jednak ma ochotę na samodzielność. Wie bowiem, że potrafi więcej, niż to się wydaje dorosłym, odsuwającym jej spod nóg najmniejsze przeszkody - dosłownie i w przenośni.
Książka Landau nie tylko oswaja dzieci z niepełnosprawnością, pokazując, że ich koledzy i koleżanki, którzy inaczej doświadczają świat, mają podobne marzenia i problemy. Opowiedzenie historii z różnych perspektyw - Gabrysi, jej siostry, rodziców, babci, szkolnego kolegi - skłania małego czytelnika do wczucia się w emocje innych. U Landau widać, jak odmiennie każdy z nas może odbierać to samo zdarzenie i jak brak zrozumienia rodzi nieporozumienia.
''Pewnego razu, w pewnym niedużym mieście, mieszkał pies, który szukał. Kiedy się na niego spojrzało, od razu było wiadomo, że czegoś szuka, choć trudno było zgadnąć, czego. Każdy z nas ma nieraz do załatwienia jakąś ważną sprawę i ten pies właśnie jedną z takich spraw załatwiał, to było po nim widać. Uszy miał postawione na baczność, oczy skupione, poważne, a nos ciągle pracowicie mu się poruszał'' - tak zaczyna się ''O psie, który szukał'' Joanny Guszty (wyd. Ładne Halo).
Niewielka książeczka opowiada o białym psie z brązową łatą na grzbiecie, który biega po mieście w poszukiwaniu... Nie, tego nie można zdradzić. Celu wędrówki dowiadujemy się bowiem na samym końcu historii, a śledzenie czworonoga jest największą czytelniczą frajdą.
Świat widzimy i czujemy z psiej perspektywy. Pachnące obierki jabłek pod ławką w parku, pękata szynka w witrynie sklepowej, zapachy psów na hydrancie, dziura w płocie za garażami ? oto rzeczywistość odbierana bystrymi oczami i czujnym nosem przez małego psa.
Książkę szczelnie wypełniają ilustracje Marty Szudygi. Rysunki są urocze ? ciepłe i trochę staroświeckie, ale w pozytywnym znaczeniu tego słowa.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze