Odpowiedź na następnej stronie
Pani prezydent była grzecznym dzieckiem i dobrze się uczyła. - Kochałam się uczyć. Lubiłam czytać poezję. Znałam wszystkie wiersze Brzechwy i Tuwima. Kiedy miałam 10-11 lat, czytałam powieści płaszcza i szpady. Przeczytałam wszystko, co było dostępne Aleksandra Dumas. Na podwórku byłam chłopczycą: grałam w piłkę, kapsle, strzelałam z łuku - mówi pani prezydent.
Hania urodziła się w willowej części Julianowa. Tam mieszkała z rodzicami i dziadkami do 4 roku życia. Potem przeprowadziła się do bloków na ul. Fornalskiej (dziś ul. Wileńska). - Wychowywałam się w bloku, miałam pełno koleżanek i kolegów, to było super! Po szkole i odrobieniu lekcji bawiliśmy się na podwórku. Mam wiele przyjaciółek z dzieciństwa. Część rozpierzchła się po świecie. Mam znajomych na każdym kontynencie i cały czas utrzymujemy kontakt - mówi Hanna Zdanowska.
(Pytamy o chłopca w ciemniejszym ubraniu)
Odpowiedź na następnej stronie
- Kiedy byłem mały, uwielbiałem podróżować. Jeszcze w szkole podstawowej chodziliśmy na piesze rajdy po województwie łódzkim. Już wtedy prowadziłem specjalną książeczkę wycieczek pieszych PTTK, w której wpisywałem trasy i zbierałem punkty, aby zdobyć kolejne odznaki. Później, kiedy miałem trzynaście lat, zaczęły się wycieczki po Beskidach, Bieszczadach i Tatrach.
Lubiłem dużo czytać. Moją idolką była Wanda Rutkiewicz, polska alpinistka i himalaistka, autorka wielu książek o tej tematyce. Kolekcjonowałem razem z bratem Piotrem ''resoraki''. Nasze półki uginały się od małych samochodzików, którymi wymienialiśmy się w szkole i na podwórku - mówi Dariusz Joński i zapewnia, że nie sprawiał swoim rodzicom problemów, mimo że zawsze rozpierała go energia i nie mógł usiedzieć w miejscu.
Odpowiedź na następnej stronie
- Miałam cudowne dzieciństwo! Bawiłam się samochodami z chłopakami, chodziłam po drzewach i zrywałam antonówki. Najpiękniejsze wakacje spędzałam u prababci w Brójcach. Piekłyśmy chleb w piecu, przyprowadzałam krowy z pola, czasem pozwalali mi spać w stodole z kuzynostwem - wspomina Joanna Skrzydlewska. Joasia wychowywała się w okolicy ul. Marmurowej i u babci Jasi na Widzewie. Do przedszkola chodziła do Sióstr Antonianek przy ul. Janosika. Siostry nauczyły Joasię piec ciasto drożdżowe i haftować.
Była grzecznym dzieckiem, wzorową uczennicą, w szkole podstawowej co roku odbierała świadectwo z czerwonym paskiem. - Klapsa dostałam tylko raz. Od taty. Nie wróciłam na czas ze szkoły, tylko poszłam do koleżanki. Moi rodzice denerwowali się przez kilka godzin, bo nie wiedzieli, co się ze mną dzieje. A wtedy jeszcze nie było telefonów komórkowych. Uważam, że ten klasp był sprawiedliwy. Należało mi się - mówi europosłanka.
Odpowiedź na następnej stronie
Chodził do przedszkola od najmłodszej grupy. Tam, razem z Ryśkiem, Tomkiem i Marcinem stanowili zgraną paczkę. Fascynowali ich Indianie, Winnetou, Old Schatterhand, piłka nożna i nielegalne wycieczki ''za tory'' (dzieciom można było legalnie chodzić tylko ''do torów''). Do dziś mają kontakt. - Najgrzeczniejsi nie byliśmy - przyznaje Makowski.
W szkole Krzyś należał do Zuchów i miał odznakę ''Zuch na Piątkę''. Do IV klasy uczył się wzorowo, a potem przyszedł okres buntu i rodzice czasem byli wzywani do szkoły.
Trenował piłkę nożną, karate i kolarstwo. Dziś mówi, że jak patrzy na swoich synów, to widzi, że Hubert jest podobny do niego pod względem nauki, a Jaś - pod względem podejścia do sportu.
Odpowiedź na następnej stronie
Był bardzo towarzyskim i aktywnym dzieckiem. Miał iść rok wcześniej do szkoły, ale ze względu na brzydki charakter pisma nie został przyjęty. Kiedy już zaczął edukację szkolną, w jeden rok przerobił dwie klasy. A niestaranne pismo pozostało mu do dziś. Nic dziwnego, z wykształcenia jest lekarzem.
Mały Witek lubił grać w piłkę nożną, a potem już dorosły Witold Rosset został sędzią piłkarskim. Jeździł na rowerze i na hulajnodze. - Lubiłem się tłuc ze starszym o pięć lat bratem Tomkiem. Ale biliśmy się po bratersku - mówi radny.
Odpowiedź na następnej stronie
Wychowywał się na Kozinach, gdzie mieszkał do 25 roku życia. Jego terytorium z dzieciństwa to obszar między ulicami Kasprzaka, Srebrzyńską, Drewnowską i al. Włókniarzy. - Bawiliśmy się na górce przy ul. Drewnowskiej, zjeżdżaliśmy z niej rowerami. Ulica Drewnowska była linią rozdzielającą Bałuty od Polesia, tam toczyliśmy walki z chłopakami z Bałut. Miejscem zabaw był też Stary Cmentarz w części protestanckiej. Był zarośnięty, a do kaplicy Scheiblera można było wejść, jak się znało sposób - wspomina Radosław Stępień.
Chodził do Szkoły Podstawowej nr 91 przy ul. Kasprzaka. - Od pierwszej klasy przyjaźniłem się z Piotrem i ta przyjaźń trwa do dziś. To już 42 lata - mówi Stępień.
Pierwsze wspomnienia? - Jak dziadek Paweł wiezie mnie na rowerze. Do ramy przytwierdzone było druciane siodełko - mówi. Potem mały Radek dostał rowerek Bobo na czterech kołach, a potem komunijny składak, wreszcie przyszedł czas na rowery szosowo-turystyczne. Dziś, nawet już jako urzędnik, przyjeżdża czasem do pracy na rowerze.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze