Wysokościowce między ul. Piotrkowską, Piłsudskiego i Sienkiewicza to Śródmiejska Dzielnica Mieszkaniowa, wzniesiona w latach 70. i 80. ubiegłego wieku. Wbrew powszechnej opinii budynki nie zostały zbudowane w technologii wielkiej płyty, ale na szkielecie, który obłożono płytami żelbetowymi. Właśnie tam stoją najwyższe w Łodzi budynki mieszkalne: 25-kondygnacyjne bloki przy ul. Piotrkowskiej 182 i al. Piłsudskiego 7 (każdy ma 78 metrów wysokości).
Biurowiec przy ul. Piotrkowskiej 148/150 wybudowano pod koniec lat 70. XX wieku. Ma 22 kondygnacje i 76 metrów wysokości (wysokość całkowita - 80 metrów, dlatego w wielu rankingach to jemu przyznawana jest palma pierwszeństwa wśród najwyższych łódzkich budynków).
W latach 2006-2008 przeprowadzono remont budynku, który objął elewacje i wnętrza. Ściany zostały obłożone klinkierem, mającym charakterem nawiązywać do Galerii Łódzkiej, siedziby redakcji "Gazety Wyborczej" i fabrycznej architektury Łodzi. I tak dotychczasowy BRE Tower, ze względu na nowy kolor elewacji, zamienił nazwę na RED Tower
Wewnątrz biurowca przebudowano układ klatek schodowych i wind, które są teraz cztery. Budynek został w pełni przystosowany do przepisów przeciwpożarowych, zmodernizowano wszystkie instalacje, zamontowano klimatyzację.
Biura w Red Tower mają standard klasy B.
Centrum Kliniczno-Dydaktyczne Uniwersytetu Medycznego to szpital budowany od 1975 roku. Siedemnastopiętrowy (72,5 metra) kolos z niebieską elewacją stoi przy wschodnich rogatkach miasta. UM chce, żeby CKD nie był wyłącznie szpitalem, ale głównym sercem całej uczelni: z zakładami badawczymi i salami wykładowymi.
Roboty budowlane właściwie się skończyły. Finansowanie inwestycji z budżetu centralnego skończyło się w ubiegłym roku. Wszystkich prac nie udało się skończyć przed 31 grudnia, bo upadł główny wykonawca - firma 3J. Dlatego kosmetykę wzięła na siebie prowadząca budowę uczelnia, która zapowiada, że już niedługo budynek będzie gotowy do odbioru technicznego. Na razie nie wiadomo, kiedy szpital ruszy, bo zabrakło 50 mln zł na wyposażenie m.in. szpitalnej apteki, brakuje na sprzęt do kilku sal operacyjnych. Pomoc w doprowadzeniu inwestycji do końca obiecało Ministerstwo Zdrowia.
Dwa bliźniacze wieżowce przy ul. Traugutta nazywane są łódzkim World Trade Center. Mają po 68 metrów wysokości (90 wraz z masztami). Oryginalnie były siedzibą Centrali Handlu Zagranicznego. Wzniesiono je w latach 70. XX w.
Wieżowiec przy ul. Traugutta 25 należy do Textilimpexu, jego sąsiad przy Traugutta 21/23 do 2008 r. był siedzibą Miastoprojektu. Dzisiaj jego właścicielami są gmina i urząd marszałkowski, a najwięcej pięter zajmuje Łódzki Ośrodek Geodezji (do niedawna Miejski Ośrodek Dokumentacji Geodezyjnej i Kartograficznej), który jednocześnie nim administruje.
Elewacja wieżowca przy ul. Traugutta 21/23 przyciąga wzrok nowym piaskowcem i pasami szkła, ciągnącymi się przez całą wysokość gmachu. Budynek niedawno przeszedł remont. Ze starego został jedynie szkielet. Reszta została wymieniona: od instalacji, przez windy, po fasadę. Na ostatniej kondygnacji zamontowano 25 pustakogniazd dla lubiących to miejsce jerzyków. W odnowionym budynku są cztery windy, w tym jedna pożarowa, nowe ściany działowe, parapety, okna i ceramiczna okładzina z płyt gresowych na elewacji.
Jednym z niewielu zachowanych elementów jest klatka schodowa. Została jednak wzmocniona, a po obu jej stronach powstały szachty instalacyjne. Oprócz 16 kondygnacji biurowych budynek ma jeszcze 18. - techniczną, wysoki parter, który będzie miał ogrzewanie podłogowe, i dwie kondygnacje podziemne.
Wieżowiec przy ul. Zamenhofa 2 powstał w latach 70. XX w. Ma 65 metrów wysokości. Od początku był siedzibą ZUS. W 2005 r. parter budynku przeszedł przebudowę.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi przyjmuje rocznie ponad pół miliona osób. Jego dotychczasowe sale stały się za ciasne. Dlatego zakład rozpocznie w tym roku budowę siedziby niedaleko stacji na Żabieńcu, przy ul. Lipiec Reymontowskich 11. Dzięki temu w Łodzi będą trzy punkty, w których będzie można załatwiać sprawy ubezpieczeniowe.
W 1970 roku 62-metrowy wieżowiec zaprojektował łódzki architekt Aleksander Zwierko (jego dziełem są także pozostałe biurowce przy al. Piłsudskiego, domy handlowe ''Juventus'' i ''Hermes'' oraz bloki na łódzkim "Manhattanie").
Ten pierwszy w Łodzi 16-kondygnacyjny wieżowiec powstał w systemie ''ramka-trzon''. W trzonie budowli były dwie klatki schodowe, cztery windy, drzwi ewakuacyjne, sanitariaty. Wokół trzonu - prefabrykowane ramki. Windy były szybkie i nowoczesne nawet w skali całego kraju. Budynek wykonano metodą wylewaną. Wieżowiec był wybudowany ze szkła i aluminium. To był wtedy symbol nowoczesności. Ale tak naprawdę, to była tylko atrapa - blacha aluminiowa osłaniała siporex. Łódzki biurowiec udawał zachodnie biurowce - to były substytuty - wyjaśniał ''Gazecie'' w 1999 r. Włodzimierz Kralkowski, ówczesny architekt miasta.
Projekt przebudowy szklanego wieżowca na rogu ul. Sienkiewicza i al. Piłsudskiego w Łodzi powstał w łódzkiej firmie ''Galbex''. Budynek był projektowany dla PBG Nieruchomości, a po wchłonięciu banku PBG przez Pekao S.A. - dla Pekao Development. Od strony ul. Roosevelta do biurowca dobudowana została kamienica, co w zamierzeniu twórców miało nawiązać do charakteru ulicy. Z wieżowca z lat 70. został tylko szkielet. Wewnątrz zupełnie go zmodernizowano, a na zewnątrz pokryto podwójną warstwą szkła. Jedna warstwa to 6 tys. 400 m kw. szkła.
- Podszedłem do tego budynku ze skromnością. Miał być w miarę możliwości nowoczesny i modernistyczny. Projektowałem go dla zwykłego banku, dlaczego miałem tworzyć dzieło sztuki? Budynek jest bardzo pokorny wobec tego, co go otacza, nie ma w nim niepotrzebnych dodatków. To zwykły modernistyczny prostopadłościan. I taki miał być - mówił Przemysław Cymerman, generalny projektant wieżowca banku Pekao SA, współwłaściciel przedsiębiorstwa "Galbex".
W latach 70. wzdłuż obecnej al. Piłsudskiego stanęły cztery wieżowce. W drugim od strony Pietryny, pod nr 8, urzędowało Centrum Badań i Promocji Biznesu ''Ekorno''. Zajmowało się wyceną przedsiębiorstw i opracowywaniem biznesplanów dla przemysłu lekkiego. Kiedy przemysł upadł, firmie pozostało administrowanie budynkiem i wynajmowanie powierzchni. Było co wynajmować, bo 15-piętrowiec to aż 9 tys. mkw. sal. Siedziby w wieżowcu znalazły m.in. Wyższa Szkoła Marketingu i Biznesu, dwa oddziały banków, biuro posła SLD i ponad 30 innych firm. Całe piętro wynajmowała tam m.in. redakcja ''Gazety Wyborczej''.
Dwa lata później Ekorno znalazło się w stanie likwidacji. Ewentualny kupiec musiałby zapłacić za wieżowiec co najmniej 10 mln zł. Trudno takiego znaleźć. Syndyk przekazał więc gmach Ministerstwu Gospodarki. Od ministerstwa przejął go Urząd Marszałkowski, dotychczas rozproszony po całym mieście. Decyzja wzbudziła emocje: że gmach jest za duży na potrzeby urzędu, że to przejaw niegospodarności itd.
Brudny i odrapany wieżowiec przeszedł gruntowny remont. Trzeba było m.in. wymienić system wind, wentylacji i 900 okien. Spod rusztowań wyłonił się zupełnie inny budynek o piaskowo srebrzystej elewacji, którą obłożono panelami z blachy aluminiowej. Zaokrąglone narożniki zmniejszyły klockowatość bryły. Wejście do budynku przeniesiono z boku na front, wyeksponowano i podkreślono ciemnoszarym portalem. Jakubowi Wujkowi i Zdzisławowi Lipskiemu, autorom modernizacji, chodziło o to, by po remoncie gmach był skromny i elegancki, co ma podkreślić powagę urzędu, który tam będzie miał swoją siedzibę.
Wieżowiec jest własnością firmy Biprowłók, która wynajmuje w nim biura. Jako jedyny ze stojących przy ul. Piłsudskiego nie został zmodernizowany. Ma 62 metry.
Budowę biurowca zakończono w 1975 r. Powstał w bliskim sąsiedztwie łódzkiej archikatedry. Był siedzibą Instytutu Technik i Technologii Dziewiarskich ''Tricotextil''. 16-kondygnacyjny budynek ma 90 miejsc parkingowych. Obecnie mieszczą się w nim biura klasy A.
(Na zdjęciu pierwszy z prawej)
Wieżowiec przy ul. Tuwima 28 jest siedzibą Polskich Kolei Państwowych. Ma 62 metry wysokości i 17 kondygnacji. Powstał w latach 70. XX w.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
