Najbardziej zaskoczył mnie pomysł dyrektorki łódzkiego NFZ, która postanowiła mianować swoim zastępcą Ryszarda Lewandowskiego, czyli... dyrektora pogotowia w czasach afery łowców skór. Zdziwienie było tym większe, że dyrektor Kręcka mówiła, że zna przeszłość Lewandowskiego. - Rozmawiałam z nim. Wiem, że nie jest karany. Gdyby był winny, na pewno zostałby skazany. Nie mogę zastępować sądów, tym bardziej, że cieszy się dobrą opinią w łódzkiej izbie lekarskiej.
Przypomnijmy, że za rządów Lewandowskiego w łódzkim pogotowiu kwitł w najlepsze handel informacjami o zgonach. Dochodziło do zabójstw pacjentów, a z magazynu zginęło około 900 ampułek pavulonu.
Myślałem, że tego nie dożyję. A tu proszę - 13 grudnia Powiatowy Inspektor Budowlany wydał decyzję nr 970/13 o pozwoleniu na użytkowanie Centrum Kliniczno Dydaktycznego Uniwersytetu Medycznego. Dla mojego pokolenia łodzian CKD szpital przy ul. Czechosłwoackiej budowano od zawsze i nigdy nie udawało się go skończyć.
Nawet w Uniwersytecie Medycznym zupełnie poważnie mówiło się o klątwie CKD. Budowa rozpoczęła się w 1975 roku. Planowano dwa gigantyczne kilkunastopiętrowe gmachy. W ostatniej chwili zdecydowano się na jeden. Pod koniec lat 70. budowa zaczęła wyhamowywać, a na początku 80. zupełnie stanęła - pieniądze przeznaczone na CKD odpłynęły na budowę innego wielkiego szpitala - Centrum Zdrowia Matki Polki. Do końca lat 80. na placu budowy nie działo się nic. W latach 90. rząd zdecydował, że skończy budować szpital i dał na to pieniądze, ale upadł wykonawca.
Po 30 latach od wkopania pierwszej łopaty zdecydowano, że - z braku pieniędzy - wykończone zostanie jedynie dziewięć pięter, a reszta pozostanie pusta. I kiedy ten wariant doprowadzono do końca, okazało się, że szpital przed otwarciem trzeba... naprawić. Nie było instalacji oddymiającej, w kilku miejscach wręcz groziła katastrofa budowlana.
Inwestycji dłużej nie można było ciągnąć, bo skończyła się rządowa dotacja na budowę. Trzeba było naprawić usterki, skompletować dokumentację. Udało się, budynek jest gotowy do eksploatacji, ale na pierwszych pacjentów musi jeszcze poczekać. Władze Uniwersytetu Medycznego planują otwarcie szpitala w drugim kwartale 2014 roku.
Sądziłem, że takie historie zdarzają się tylko w komediach. W pabianickim szpitalu nie udało się postawić pani Kazimiery na nogi. Bolało ją lewe kolano, ale... zoperowano jej prawe. Teraz kobieta czeka w długiej kolejce na kolejny zabieg.
Jak to możliwe, opowiada pechowa pacjentka Kazimiera Kot, emerytowana pielęgniarka: - Takie zabiegi robi się w znieczuleniu miejscowym albo zewnątrzoponowym i pacjent wie, którą nogą zajmują się lekarze. Są też sposoby, by uniknąć pomyłek. Na przykład można przed operacją zabandażować zdrową nogę. To znak dla lekarza, że nie trzeba nic z nią robić. Ale nikt mojej prawej nogi nie zabandażował, a na sali operacyjnej anestezjolodzy nie mogli wkłuć się w kręgosłup. Po kilku nieudanych próbach zastosowali narkozę. I kiedy się obudziłam, natychmiast zorientowałam się, że zoperowali mi zdrową nogę - opowiada pani Kazimiera. - Wołam pielęgniarkę i krzyczę: Boże! Nie ta noga! Przyszedł doktor i mówi, że wybrał prawą, bo była w gorszym stanie. Skąd on to wiedział? Przecież nigdy mnie prawe kolano nie bolało, nie skarżyłam się na nie żadnemu lekarzowi. Nikt tego kolana nie badał.
Kolejna historia nie do wiary. - Mówią na mnie ''Kosiara'' - przedstawia się 31-latek z Bedlna pod Kutnem. Zapracował na przezwisko, gdy wpadł pod rotacyjną kosiarkę do trawy. - Wracałem z zabawy i trochę się zmęczyłem - wspomina. - Obudziłem się w rowie. Źle się czułem, jakby mnie samochód potrącił. Sprawdziłem, że ręce i nogi całe, znaczy wszystko w porządku. Potem przyjechała policja. Podałem imię, nazwisko i adres. Powiedzieli, żebym nie wstawał. Pojawiła się też karetka. Chciałem wstać, żeby mnie nie nosili. Ale ratownicy kazali leżeć. W szpitalu w Kutnie od razu zawieźli mnie na tomografię. Dopiero na sali operacyjnej zorientowałem się, co się stało: nie miałem kawałka czaszki. Zaczęła się operacja, a ja obudziłem się po dwóch tygodniach. Później Michał trafił do łódzkiego szpitala im. Kopernika, gdzie lekarze postanowili, że... wydrukują brakujący kawałek czaszki.
O pomoc poprosili Pracownię Indywidualnych Implantów Medycznych, działającą w łódzkim Technoparku, która ma specjalną drukarkę 3D i z polietylenu może wydrukować nawet działający klucz francuski.
Po tym, jak opisałem historię Kosiary, jej bohater przeżył swoje kilka minut. Zapraszały go telewizje śniadaniowe, Michał zaproszenia przyjmował i naprawdę dawał radę na wizji.
- Jestem zobowiązany wyjaśnić dokładnie, gdzie popełniono błąd, kto błąd popełnił, i przykładnie ukarać tych, którzy błąd popełnili - mówił 3 marca minister zdrowia Bartosz Arłukowicz.
Chodzi o historię, którą opisywałem. 2,5-letnia Dominika zmarła w łódzkim Szpitalu im. M. Konopnickiej. Została tam przywieziona w krańcowo złym stanie, bo przez kilka godzin jej rodzice nie mogli się doprosić o pomoc. Z Kurabki pod Skierniewicami sami do szpitala nie mogli dojechać, bo zepsuł im się samochód. Dyspozytor skierniewickiego pogotowia nie wysłał karetki do dziecka, tylko odesłał rodziców do ambulatorium nocnej pomocy medycznej. Tam - według relacji matki - lekarz dyżurny miał powiedzieć: ''Mogę przyjechać, ale to nie ma sensu. Wypiszę recepty, a pani ich i tak w nocy nie wykupi. A dziecka do szpitala nie zabiorę''. - Przytakiwałam - mówi Karolina Nowacka, mama dziewczynki. - Przecież lekarz po Bogu najważniejszy.
Cztery godziny później, kiedy dziecko traciło przytomność i przestawało oddychać, karetka przyjechała. Jak na złość zepsuł się ambulans. Musiał przyjechać drugi.
- Ta sytuacja mnie oburza. Czuję ogromny ból związany ze śmiercią tego dziecka - mówił Arłukowicz. Minister zapowiedział resortowe kontrole sprawy. Chce się nią zająć z rzecznikiem praw dziecka. A o opinie poprosi krajowych konsultantów ds. pediatrii, ratownictwa medycznego i medycyny rodzinnej. - Musimy wiedzieć, czy zawiódł system, czy zawiódł człowiek - tłumaczył.
Po 10 miesiącach prokuratura umorzyła postępowanie, nie słyszałem, by znaleziono jakichkolwiek winnych i ich ukarano. Dziwne?
Największe zdziwienie zostawiłem na koniec. Przyznam się, że mnie zatkało, gdy dowiedziałem się, ile można zarobić w publicznej ochronie zdrowia. Bo medyczna elita w jeden dzień potrafi wyciągnąć średnią krajową. Stawkę za godzinę pracy wziętego specjalisty dochodzą do 150 zł. Ci, którzy dostają procent od wykonanych zabiegów, mają ponad 100 tys. zł miesięcznie.
- Spotkałem lekarzy, którzy zarabiają po 100 tys. zł miesięcznie - zdradza Adam Ringer z zarządu firmy Paragona, rekrutującej i szkolącej medyków do pracy za granicą. - Półtora roku temu dostaliśmy zlecenie od uniwersyteckiego szpitala w Danii. Mieliśmy znaleźć ortopedów, którzy potrafiliby przeprowadzić specjalistyczne operacje. Dodatkowy wymóg, jak nam stawiano: oprócz operowania trzeba było prowadzić zajęcia z młodymi lekarzami. Zaczęliśmy rekrutację od specjalistów lekarzy w Polsce. Znaleźliśmy odpowiednich ludzi i zaczęły się rozmowy o pieniądzach. Polscy specjaliści nie byli zainteresowani pracą poniżej 5 tys. euro na tydzień. Tak wysokich zarobków nie ma w Danii. Zatrudniliśmy Węgrów.
- Regularnie wypłacam pensje po 30 tys. zł miesięcznie - mówi dyrektor dużego szpitala w Łodzi. - Około 20 tys. zarabia u mnie kilkudziesięciu lekarzy. Sam z 12 tysiącami ledwo łapię się w pierwszej setce na liście płac.
Nic dziwnego, bo lekarze zaliczający się do czołówki swojego zawodu, w czasie jednego dyżuru potrafią zarobić średnią krajową.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze