Zwyczajni urzędnicy? Tego o nich nie wiecie [CZĘŚĆ II]

Dorota Szafran kolekcjonuje lalki w strojach regionalnych. Ale - zaznacza - nie chodzi o same lalki, lecz o ich misterne, szyte na miarę stroje z różnych regionów Polski. - Stroje ludowe są piękne! To dorobek naszej kultury - mówi. Jej mieszkanie zapełnia już trzecie pokolenie lalek, czyli trzecia kolekcja. Dwie poprzednie oddała łódzkim przedszkolom.

Zaczęło się od krakowianki, którą dostała jako 5-letnia dziewczynka. Wtedy zachwyciła się strojem ludowym po raz pierwszy. W czasach PRL-u lalki były bardzo popularne. Sprzedawano je w Cepeliach, dawano na prezenty zagranicznym gościom.

Zamiłowanie do kolekcjonowania poparte jest wiedzą. Po skończeniu studiów na wydziale historii UŁ, Szafran studiowała etnologię w Krakowie. Tam współpracowała z pracownią państwa Klimków, szyjącą lalki w strojach ludowych. Szukała dla nich w łódzkich sklepach tkanin, dodatków. A strojów regionalnych jest w Polsce 50!

- Pierwsza kolekcja 27 lalek to było honorarium za moją pracę. Tamta kolekcja trafiła do łódzkiego przedszkola. Zależało mi, żeby dzieci z niej korzystały - opowiada Szafran. Nie żal było? - Nie. Bo jak lalki ode mnie się wyprowadzają, to zaraz przychodzą następne. Moi przyjaciele i znajomi zaczęli przywozić mi lalki w strojach ludowych z całego świata - opowiada.

I te znalazły wkrótce nowy dom. Na Dniu Przedszkolaka w 2012 roku zobaczyła występ dzieci, które prezentowały trzy lalki w strojach różnych narodów. Pomyślała, że wzbogaci ich kolekcję o swój zbiór. Oddała. Od tego czasu ma znów dom pełen lalek. - 61 par: dziewczyny i chłopców. Zwłaszcza chłopcy w sukmankach to unikat - zaznacza. Zapełniły już półki, szafki, a nawet podłogę. Oprócz nich zebrała 47 lalek w strojach inspirowanych folklorem z Mazowsza. Kiedyś pewnie też się wyprowadzą i zrobią miejsce kolejnym.

Dorota Szafran nosi często ubrania zainspirowane strojami ludowymi. Mówi, że najchętniej kolekcjonowałaby ''dorosłe'' stroje regionalne, ale w jej mieszkaniu w centrum Łodzi nie ma miejsca, by je eksponować. Ma tylko oryginalne zapaski łowicką i sieradzką, a także kompletny strój góralski.

Licencję szybowcową ma w Polsce 2300 osób, a wśród nich Mateusz Walasek, łódzki radny PO, który jest pilotem szybowcowym.

Co go pasjonuje w szybownictwie? Może cisza? - Nie. W górze nie jest cicho. Słychać odgłosy związane z pędem powietrza. Cały czas trzeba kombinować, reagować na różne zjawiska, by siłami natury, dolecieć, tam, gdzie się chce. To daje satysfakcję. Co mnie pasjonuje? Wolność, absolutna kontrola, wspaniałe widoki i świadomość, że to sposób lotu najbliższy ptakom - opowiada Walasek.

Zapewnia, że szybownictwo to bezpieczny sport. Lata się tylko przy dobrej pogodzie, w czasie lotu nie można się na chwilę rozmarzyć, bo trzeba myśleć. - Wykorzystuje się prądy wznoszące, które powodują, że można uzyskiwać wysokość, a tracąc wysokość można lecieć pod wiatr. Oczywiście wiatr utrudnia, ale nie wyklucza lotu. Jest takie powiedzenie, że latanie samolotem wymaga silnika, a latanie szybowcem wymaga mózgu - mówi Walasek. Zapewnia, że nigdy nie znalazł się w niebezpiecznej sytuacji.

Jak wygląda Łódź z góry? - Ciekawie. Jest zielona, widać jak się układają autostrady i jak je budują, ale latając szybowcem nie ma zbyt wiele czasu na kontemplowanie widoków ziemi, bo trzeba poszukiwać chmur, noszeń, patrzeć na inne statki powietrzne - mówi.

Szybownictwo to bardzo zajmujący sport. W pogodne dni na lotnisku spędza się całe dnie. Nie da się go uprawiać samemu. Trzeba mieć grupę ludzi, która pomoże sobie wzajemnie w starcie. Walasek lata z łódzkiego lotniska. Najdalej poleciał szybowcem za Piotrków.

Witold Gerlicz zbiera przedwojenne akcje Zakładów Chemicznych Boruta w Zgierzu i łódzkich tramwajów. Ma ich pokaźną kolekcję. Nie bez powodu. Jego pradziadek Oskar Gerlicz i dziadek Witold Gerlicz byli założycielami i pierwszymi członkami zarządu zakładów Boruta w Zgierzu. Natomiast łódzkie tramwaje zakładał brat pradziadka - Wiesław Gerlicz. Na akcjach znajdują się podpisy przodków.

- Przed wojną przemysłowcy potrzebowali tramwajów, by dowozić w dzień robotników do fabryk, a nocą przewozić towary. Wuj Wiesław był inżynierem, pionierem elektryfikacji w kraju, jednym z założycieli spółki akcyjnej ''Siła i światło''. Spółka zakładała w Łodzi pierwsze w Polsce tramwaje elektryczne. Mieli plan, by połączyć tramwajami cały region. Wuj był także dyrektorem budowy elektrycznych kolei dojazdowych z Łodzi do Zgierza i Pabianic - opowiada Witold Gerlicz. To na cześć żony Wiesława Gerlicza Heleny łódzka zajezdnia nosi nazwę Helenówek.

Na każdej akcji jest podpis W. Gerlicz (od imienia albo Wiesław, albo Witold).

W koligacjach rodziny Gerliczów łatwo się zagubić, bo począwszy od dziadka Witolda (tego od Boruty), każdy kolejny potomek ma na imię Witold. Dyrektor europosła Saryusz-Wolskiego jest trzecim Witoldem w męskiej linii Gerliczów, a jego syn sześcioletni - Witoldem czwartym.

Witold Gerlicz jest z wykształcenia filozofem, studiował też prawo i ma podyplomowe studia europejskie ma UŁ i w Instytucie Europejskim. Ale jeszcze do niedawna podtrzymywał tradycję rodzinną i zasiadał w radzie nadzorczej łódzkiego MPK.

Radna Iwona Boberska jest sędzią piłkarskim. Przez lata jako sędzia główny gwizdała i pokazywała kartki na ok. stu meczach młodzików, niższych lig, juniorów i seniorów. - Wiele kierowników drużyn i zawodników jeszcze mnie pamięta. Twardą ręką rządziłam na boisku i rozdawałam czerwone kartki za nie sportowe zachowanie. Starałam się zawsze sędziować sprawiedliwie - zapewnia radna Boberska.

Najlepiej pamięta pierwszy mecz seniorski na Włókniarzu Łódź. - Na początku zawodnicy z uśmiechem podchodzili do mnie. Myśleli, że wejdą mi na głowę i nie dam sobie radny z 22 facetami na boisku. W związku sędziowskim poradzono mi, żebym od razu dawała kartki za nie sportowe zachowanie. W tym meczu dałam aż trzy czerwone kartki - wspomina Iwona Boberska.

A czerwona kartka jest dla zawodnika przykra podwójnie, bo nie dość, że schodzi z boiska, to jeszcze nie występuje w kolejnych spotkaniach, co odbija się na jego finansach.

Piłkarze podchodzili do kobiety sędziego z szacunkiem, a nawet po jednym meczu w Konstantynowie zawodnik wręczył Iwonie Boberskiej bukiet kwiatów. - Nie mogę sobie przypomnieć meczu, na którym coś doprowadziłoby mnie do łez, czy poczułam się zlekceważona - mówi radna.

Sędzią piłkarskim był także Witold Rosset, radny niezrzeszony. Ukończył kurs sędziowski, bo piłka nożna zawsze była jego pasją. - Znam wszystkie boiska piłkarskie w regionie. Sędziowało się na wiejskich boiskach, na meczach ligowych, a nawet na boisku aresztu śledczego przy ul. Smutnej. Wtedy grali więźniowie, a kibice oglądali spotkanie z okien aresztu waląc w kraty - wspomina Rosset.

W 1997 r. był sędzią liniowym w czasie towarzyskiego meczu Widzew-Schalke 04 na stadionie przy al. Piłsudskiego. W tym czasie Rosset był rzecznikiem prasowym prezydenta Łodzi Marka Czekalskiego, a na trybunach siedziało wielu ważnych gości m.in. prezydent. - Zawodnik Widzewa był w pewnej sytuacji zdobycia bramki, znalazł się sam na sam z bramkarzem. I wtedy podniosłem chorągiewkę, bo był spalony. To spotkało się z niezadowoleniem kibiców. A mój szef powiedział po meczu, że powinienem się zdecydować, czy zająć się polityką, czy sędziowaniem - śmieje się Witold Rosset.

Radny wspomina, że niezadowoleni kibice czasem wykrzykiwali pod jego adresem różne rzeczy, czasem rzucali śnieżkami, a raz zdarzyło się, że wypuścili powietrze z opon auta Rosseta jako odwet za czerwoną kartkę.

- Miałem szczęście, bo często byłem sędzią liniowym Zbyszka Przesmyckiego, najlepszego łódzkiego sędziego międzynarodowego, który dziś jest przewodniczącym kolegium sędziów - mówi Rosset i dodaje, że doświadczenie sędziego przydaje się w pracy radnego. - Czasami na sesję przychodzą kibice, którzy krzyczą, grożą nam, a na mnie nie robi to kompletnie żadnego wrażenia. Jestem przyzwyczajony - zaznacza.

Łódzcy dziennikarze sportowi dodają, że Witold Rosset jest świetnym piłkarzem i bramkarzem, przekonali się o tym nie raz w czasie meczów radni-dziennikarze.