Przed wyjazdem Kiełbasiński mówił ''Wyborczej'', że najbardziej obawia się niskiej temperatury i odwodnienia. - Startowałem już w zawodach przy temperaturze blisko minus 30 stopni, ale nigdy nie było minus 50 st. C. Nawet przygotowując sanki, dyszel i uprząż rozmawiałem z inżynierami, ale nikt nie potrafił przewidzieć, jak materiał, z którego są zrobione, będzie się zachowywał przy takiej temperaturze minus. Kolejne niebezpieczeństwo to odwodnienie. Jest dużo bardziej zdradliwe niż w temperaturze plus 50 st. C. Na pustyni, w przypadku zbliżającego się odwodnienia, cały organizm krzyczy, daje znać w dramatyczny sposób. W niskich temperaturach jest dużo groźniej, niczym się to nie manifestuje, nagle po prostu ''wyłącza się prąd''. Będę musiał pamiętać, by pić co 1,5 godziny. Wodę muszę przygotować ze śniegu i lodu. Nie mogę tracić czasu, dlatego skonstruowałem maszynkę i palnik do gotowania na sankach w czasie biegu. Wybiorę płaski teren, zwolnię tempo, a woda będzie się gotowała. Mam nadzieję zaoszczędzić bardzo dużo czasu. Zatrzymanie się choćby na chwilę w takich warunkach jest nie do wytrzymania, dlatego muszę cały czas biec, albo iść - opowiadał Michał przed wyjazdem.
A oto relacja Michała z Whitehorse na Alasce, gdzie zaczną się Yukon Arctic Ultra. Dotarł tam z przesiadkami i z przygodami.
''Rozświetlona nocna iluminacja Whitehorse z lotu ptaka wygląda ślicznie. Może to nie jest Las Vegas, ale i tak dużo większe w konfrontacji z moimi wyobrażeniami. Lotnisko niewielkie, ale przytulne. Na wjeździe witają mnie dwa, imponujących gabarytów, bycze karibu trykające się radośnie porożami. Szkoda, bo od tego pewnie głowa boli, i szkoda, że są wypchane. Nie one jedne. Ja też się mogę wypchać. Tak stoję, stoję, czekam, przestępuję z nogi na nogę. Wszyscy już poszli, noc głucha, ciemno i wilki wyją. Torby podróżnej, typ sportowy, złoto-czarnej (sztuk raz) oraz sanek wyprawowych, kolor wściekła pomarańczka wraz z całym dobytkiem (też sztuk raz) nie ma. Nie doleciały. Idę do miłej pani stojącej za ''deskiem'' z pięknie wymalowanym czerwonym klonowym liściem i tłumaczę. Pani mówi: - Don't worry. Znajdziemy. Jak długo pozostajesz w Whitehorse? - pyta. Składam kolejno rozcapierzone palce, liczę ostro w pamięci i dukam: 10 dni. - Do tego czasu na pewno znajdziemy! - cieszy się pani.
Krzepiąca informacja, nie powiem. - A moglibyśmy sprawdzić, co teraz się z tobołami dzieje? - dopytuje. Pani stuka zawzięcie w klawisze, a na jej twarzy powoli rozkwita wyraz bezgranicznego zdumienia. - Wygląda na to, że poleciały do Montrealu!
- Jestem bezgranicznie wdzięczny za taką szczerość. Po prostu uspokoiła mnie'' - ironizuje Michał.
Z sankami Michał planował trenować w okolicach Whitehorse. Miał sprawdzić, jak działa samodzielnie wykonany dyszel i maszynka do gotowania wody. Na szczęście sanki znalazły się po 30-godzinach. Przywiózł je taksówkarz i Michał zaczął treningi na Alasce. - Temperatura wynosi od minus 25 st. C do minus 35 st. C. Wczoraj miałem długie, spokojne wybieganie. Biegłem 8 godzin, więc poczułem przedsmak wyścigu. Warunki mniej więcej takie, jakich oczekiwałem. Niespodzianką jest tylko groźba kąpieli w jeziorach. Tak zwane overflow to nie przeręble, tylko lód załamujący się pod swoim ciężarem. Powstają szczeliny, przez nie przedostaje się woda, która tworzy warstwę koktajlu z drobinami lodu. Grubość od kilku centymetrów do nawet pół metra. Do tej pory rozmyślam, jak sobie poradzę - opowiada ''Wyborczej'' Michał Kiełbasiński.
Łodzianin dostał niespodziewane merytoryczne wsparcie. W Whitehorse spotkał się ze znajomym Gregiem McHale, razem z którym startował 10 lat temu w Adventure Racig w Szkocji (to biegi przygodowe na orientację po bezdrożach z mapą na kilkaset kilometrów). Dawny znajomy wygrał Yukon Arctic Ultra w 2011 roku na dystansie 700 km i postanowił podzielić się z Michałem doświadczeniem. A tak relacjonuje spotkanie Michał na fanpage?u:
''A pamiętasz ten 150-metrowy zjazd we mgle, jak kamienie sypały się niczym pancerny grad dookoła? - Greg rzuca pytanie, które nie wymaga odpowiedzi. Jakże mógłbym zapomnieć, to była walka! I z sypiąca się ścianą i z wydawaniem liny do zjazdu, bo ta sama dawała ''blok'' pod swoim ciężarem. - Ty, stary, ja puściłem przyrządy i dwoma łapami linę podnosiłem, żeby się 3 cm w dół opuścić! - dodaje. Rechoczemy zgodnie, a miny wyrażają ukontentowanie. Smakujemy dawne czasy jak dwa borowe dziadki delektujące się potrawami utkanymi z chwil minionych, mocno wyrytych w pamięci. Ja i Greg spotkaliśmy się ponad dekadę temu, gdzieś w zalanych deszczem i skąpanych w gęstej wilgotnej mgle, omszałych i zdradliwych skalnych ścieżkach Szkocji. Ramię w ramię ścigaliśmy się po tamtejszych duktach, ramię w ramię wspinaliśmy się na miejscowe szczyty, ramię w ramię pokonywaliśmy całe, liczące niemal 50 km długości, Loch Ness. Teraz, także ramię w ramię, siedzimy na wygodnej kanapie pod adresem 55 Tiger Eye (takie tu nazwy ulic: Hawk, Iron Horse, North Star). Wtedy, na początku wieku, zakumplowaliśmy się na tych szkockich ścigankach. Zapraszał mnie do siebie do Whitehorse, a ja obiecywałem, że wpadnę na chwilę. Minęło ponad 10 lat i przyszedł czas spełnić obietnicę. Jest jeszcze jedna rzecz, którą powinniście wiedzieć o tym przesympatycznym, atletycznie zbudowanym adventure-racerze, któremu uśmiech nigdy nie schodzi z oblicza. Greg McHale to taki gość, który wygrał Yukon Arctic Ultra w 2011 roku! - Dobra stary - rzuca w końcu. - Zdradzę ci parę moich sekretów i trickow, pod warunkiem, że w życiu nikomu ich nie przekażesz''.
Greg McHale zaczyna od redukcji bagażu. Michał będzie go ciągnął za sobą na sankach w czasie biegu, który może trwać maksymalnie 13 dni, bo taki limit ustalili organizatorzy. Na dystansie 700 km będą trzy ''przepaki'', czyli miejsca, do których organizatorzy dostarczą depozyty przygotowane przez zawodników. Będzie można się tam przespać pod dachem, skorzystać z gorącej wody, ale nie ma mowy o dłuższym wypoczynku. To jest wyścig i trzeba będzie biec dalej. Michał przed wyjazdem planował, że będzie wypoczywał w tych miejscach nie dłużej niż cztery godziny.
''- Tego nie bierz, tego nie bierz, to zostaw, to... - Greg zawiesza głos w zadumie - To ostatecznie wrzuć do ''przepaku'' w Pelly Farm. Tam może być minus 50 st. C to ci się jeszcze jedna warstwa przyda - radzi Greg. Wszędobylski Tank, pięciomiesięczna krzyżówka owczarka niemieckiego i huski, mój nowy czworonożny druh, przyłącza się do Grega i wywleka mi z pokoju a to kurteczkę, a to skarpeteczkę, a to paczuszkę z jedzonkiem. On, w przeciwieństwie do mnie, świetnie wie gdzie co leży i co warto skrobnąć. Gdzie bym paczuszki wołowiny nie skitrał, zawsze wyniucha. Jak celnicy na lotnisku w Vancouver.
Z niedowierzaniem konstatuję, że moje sanki uzyskały w końcu wymarzone poniżej 20 kg, ale z drugiej strony, kupa odrzuconych fantów rośnie niczym hałda w Bełchatowie. - Ale ja w samych majtkach zostanę - zauważam.
- Przyjechałeś tu na wczasy, czy się ścigać? - retoryczne pytanie Grega jasno wskazuje na jego sportową prowiniencję. Adventure Racer pełną gębą. W tych biegach przygodowych jest taka zasada: Nie jesteś głodny? Czyli zabrałeś ze sobą zbyt wiele żarcia. Nie jesteś śpiący? Hmmm, spałeś zbyt wiele po drodze. Nie jest Ci zimno? Znaczy, że masz zbyt wiele ciuchów. Jednak jest ci zimno?! No to musisz chłopie mocniej napierać!? - zawiesza opowieść Michał.
Od niedzieli trzymajcie kciuki! O godz. 10.30 czasu lokalnego (czyli o godz. 19.30 naszego czasu) rozpoczyna się Yukon Arctic Ultra.
Zawodnicy Yukon Arctic Ultra biegną na dystansach maratonu, 100 mil, 300 mil i 430 mil. Ten najdłuższy, koronny dystans, równy 700 km prowadzi z Whitehorse do Downson City szlakiem Yukon Quest, trasy najtrudniejszego na świecie wyścigu psich zaprzęgów. Zawodnicy przemierzą szlak poszukiwaczy złota znanych z książek Jamesa Curwooda i Jacka Londona. Uczestnicy mogą biec maksymalnie 312 godzin (13 dni). Rekordzista przebiegł ją w 7,5 dnia. W 2007 r. nikt nie ukończył biegu, bo temperatura spadła niżej 60 st. C i organizatorzy ewakuowali uczestników z obawy o ich życie. Wśród 31 śmiałków, którzy wystartują 8 lutego w biegu na 700 km są Anglicy, Niemcy, Włosi, Kanadyjczyk, Hiszpan, Szwedzi, Szwajcarzy, Australijczyk i - po raz pierwszy w historii biegu - Polak i Japończyk. Trasę można pokonywać pieszo, na rowerze lub na nartach. Zawodnicy ruszają dzień po wyścigu psich zaprzęgów tą samą trasą.
Michał Kiełbasiński ma 46 lat. Od ponad dekady startuje w rajdach przygodowych i długodystansowych biegach górskich z mapą. Związany jest z ekstremalnymi rajdami Adventure Racing. W 2009 i 2010 r. zdobył tytuł mistrza Polski Adventure Racing (trasa Masters 370 km). W 2010 r. został wicemistrzem Polski w Pieszych Maratonach na Orientację (na 100 km). Na koncie ma prawie setkę startów w zawodach na orientację na dystansach 100-700 km w kraju i za granicą. W 1996 r. uczestniczył w wyprawie Camel Trophy na Borneo. W 2013 roku został pierwszym w historii zwycięzcą Biegu Siedmiu Szczytów. Przebiegł po górach non-stop 235 km w czasie 35 godzin i 31 minut.
W przygotowaniu wyprawy Michał pomogli m.in. Discovery Channel Polska, ALE Active Life Energy, New Balance Poland, Brubeck, PajakSport.pl. Patron medialny ''Gazeta Wyborcza''.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze