Oni mają szansę na Łódzką Płytę Roku. Głosowanie rozpoczęte!

Finałową jedenastkę wybrało jury, w którym znaleźli się dziennikarze muzyczni: Bartek Chaciński z "Polityki", Filip Kalinowski z "Aktivista", Robert Sankowski z "Gazety Wyborczej", Jędrzej Słodkowski z "Gazety Wyborczej" oraz Piotr Stelmach z "Trójki". Jury wybierało spośród 30 albumów, które przedstawiliśmy przed tygodniem. Każdy musiał ułożyć własną dziesiątkę. Po podliczeniu punktów (dziesięć punktów za pierwsze miejsce, dziewięć za drugie itd.) okazało się, że na dziesiątym miejscu znalazły się dwa albumy. Nie mogliśmy zastosować kryterium ilości głosów, ponieważ obie płyty wskazało po trzech jurorów.

Autor lub autorzy albumu, który otrzymał najwięcej punktów, zostaną zaproszeni przez Radio Łódź do studia na ekspresową sesję nagraniową. Która płyta najbardziej spodobała się jurorom? My już wiemy! Wy przekonacie się o tym 7 marca podczas finałowej imprezy w Domu Towarzystwa Kredytowego (ul. Pomorska 21). Zagrają laureaci ubiegłorocznego plebiscytu - rock'n'rollowy zespół Little White Lies. Premierowy koncert da grupa G.A.N.G., złożona z członków zespołów takich jak Cool Kids of Death, NOT, Husky i Oszibarack. Afterparty rozkręcą kolektyw didżejski Kat'z Whizkerzz oraz DJ Jerem. Wstęp wolny.

Autorzy obu płyt odbiorą nagrody w postaci statuetek. Będą to betonowe płyty chodnikowe ozdobiona specjalnie na tę okazję przez Aleksandrę Ignasiak, znaną m.in. z akcji "Odszarzanie Wschodniej", którą artystka przeprowadziła latem ubiegłego roku w Łodzi. Partnerami plebiscytu są: Pomorska 21 oraz Księgarnia Gandalf.com.pl.
Oto finaliści (kolejność alfabetyczna):

Piotr Stelmach: Paweł Cieślak jest jednym z najbardziej niedocenionych polskich producentów. Marcin Pryt tak samo, tyle że w kategorii "poeci". Świetny duet! Bartłomiej Chaciński: Jak zwykle nieklasyfikowalna, poetycka (Marcin Pryt), momentami dość gryząca brzmieniowo i szarpiąca nerwy muzyka alternatywna z Łodzi - w stylu, jakiego nie zna żadne inne miasto.
Filip Kalinowski: O spajanym ogromną wrażliwością, skupionym na wszelkich odstępstwach od bezdusznej, analityczno-merkantylistycznej "normy"?, świecie Marcina Pryta można by pisać długo. Po co jednak strzępić pióro, skoro lepszy wgląd weń daje drugi spektakl tworzonego wraz z Pawłem Cieślakiem "teatru undekafonicznego" 11. Dużo bardziej maksymalistyczny od debiutu, totalny wręcz w swoich założeniach, tour de force... de l'espirit. Obraz osobny, zachwycający i - co w dobie małego zaangażowania i wielkich kontrowersji nader rzadkie - dojmujący do szpiku kości.
Aby zagłosować na "Dziwo", wyślij SMS o treści PLYTA.1 pod numer 71466

Robert Sankowski: Z gitar Bruno Schulz przesiadł się na instrumenty klawiszowe. Mimo to grupa pozostała wierna paru innym elementom swojego stylu - wciąż pisze niezłe melodie i, mimo paru wycieczek w angielszczyznę, teksty po polsku. Efekt to indie skrojone według najnowszych przepisów, skrzyżowane z postsynthpopową elektroniką. Ze zmianami bywa różnie. Tym razem wyszły na dobre.
Jędrzej Słodkowski: Największe i najprzyjemniejsze dla mnie zaskoczenie na łódzkiej scenie w minionym roku. Zespołowi w pełni udało się to, co nie do końca wyszło choćby takim gwiazdom jak The Editors - spektakularna zmiana gitar na syntezatory i "żywej" perkusji na automatyczną. Ale Editorsi, ku własnej zgubie, nie mają zapewne pojęcia o istnieniu maestro Pawła Cieślaka, który pomógł muzykom łódzkiej grupy nagrać album spójny, najeżony brzmieniowymi smaczkami i szalenie intrygujący rytmicznie, a przy tym nienachalnie przebojowy. Bruno Schulz nawiązał do najnowszych trendów w alternatywnym popie, ale ani na jotę nie stracił własnego, "neurotycznego" charakteru, w czym zasługa niepodrabialnej maniery i tekstów Karola Stolarka. Czapki z głów!
Aby zagłosować na "Wyspę", wyślij SMS o treści PLYTA.2 pod numer 71466

Jędrzej Słodkowski: Fenomenalny pomysł połączenia zarejestrowanych w studiu improwizacji (ostrych, rozwichrzonych, ale czasem przejmująco lirycznych) ze zgiełkiem łódzkich ryneczków mógł narodzić się tylko w rozgrzanej głowie Suavasa Lewego. Słuchajcie "Ostrych noży" i olewajcie supermarkety.
Bartłomiej Chaciński: Muzyka improwizowana spoza idiomu jazzowego o bezpardonowym, hałaśliwym charakterze. Plus zaskakujące rejestracje terenowe z łódzkich - tak w każdym razie obstawiam - bazarów.
Aby zagłosować na "Ostre noże", wyślij SMS o treści PLYTA.3 pod numer 71466

Piotr Stelmach: Niechcący podnoszą zwykłe piosenki do rangi małej sztuki. Wciąż ukryci pod stertą masowych wydawnictw, gwiazdek i gwiazduniek, ale ich 15 minut jeszcze nadejdzie. Zakład?
Robert Sankowski: Pisałem kiedyś recenzję z tej płyty do krajowego działu kultury "Wyborczej". Wtedy pochwaliłem ją za konsekwencję i wierność przyjętej konwencji - za całą tę rozbijającą schematy przyjęte na polskiej scenie indie różowość, od tytułu i okładki płyty, aż po łączące gitarowy niezależny rock z melancholijną synthpopową elektroniką melodie. Minęło kilka miesięcy i niewiele się zmieniło. Może tylko trochę żal, że odsłaniając się na całego w tekstach, Fonovel częściej robi to po angielsku niż po polsku.
Jędrzej Słodkowski: Uczeni muzycy, laureaci akademickich konkursów z bogatą kartoteką angaży w najdziksze eksperymentalne składy okazują się mieć największą zajawkę na Beatlesowskie melodie i klasykę lekko sentymelntalnego pop-rocka. Wychodzi im to całkiem nieźle, także dzięki nietypowemu instrumentarium (Paweł Cieślak - tak, znów - nie tylko na moogu zastępującym bas, ale i klarnecie). A lider Radek Bolewski pisze coraz lepsze teksty (trafiają się nawet bon moty, jak "Zaplanowałem tego dnia/ Nie cofnąć się z punktu B do A"), choć chętnie posłuchałbym jego głosu w mniej grzecznym wydaniu.
Aby zagłosować na "Różowy album", wyślij SMS o treści PLYTA.4 pod numer 71466

Jędrzej Słodkowski: Gitarzysta Marek Kądziela zaświecił na łódzkim nieboskłonie jazzowym kilka lat temu. To tym bardziej cenne, że to nieboskłon przygnębiająco mroczny w porównaniu z tym z Wrocławia, Trójmiasta, Śląska, o Warszawie nie wspominając. Trio kolegów ze studiów muzycznych w duńskim Odense improwizuje tu z taką werwą, jakby rzeczywiście cierpieli na - wyniesione do rangi nazwy zespołu - skurcze powodowane głodem. Oczywiście artystycznym. Dodatkowy punkt za okładkę z moim ulubionym łódzkim landszaftem przedstawiającym wcale nie 200-letnie i nigdy nieremontowane więzienie, ale hotel Savoy - od tyłu.
Bartłomiej Chaciński: Mocny łódzki akcent - w postaci lidera tego polsko-duńskiego tria, Marka Kądzieli - w katalogu obiecującej jazzowej firmy ForTune. Pełna energii muzyka improwizowana.
Aby zagłosować na "Meet Meat", wyślij SMS o treści PLYTA.5 pod numer 71466

Bartłomiej Chaciński: Nie wiem, jak się ma do Łodzi ta ponura, dronowa muzyka, pocztówki z tego pewnie nie będzie, ale za to reprezentacja muzyczna, którą śmiało można eksportować.
Filip Kalinowski: Drugi album artysty ukrywającego swoją tożsamość pod pseudonimem K., dużo lepiej niż jego pierwszy, skąpany w stylistyce noir krążek, oddaje atmosferę miasta, którego wyludnione ulice przeszywa głęboki elektroniczno-organiczny puls. Ambientowe plamy odbijają się w kałużach pozostałych po nieznośnie uporczywym, jesiennym deszczu, pobliskie fabryki emitują bezduszny, industrialny szum, a wszystko niknie w cieniu nadgryzionych zębem czasu, opustoszałych kamienic. Łódzki krajobraz staje przed oczami, odrealnia się, rozmywa i zaciera.
Jędrzej Słodkowski: Polska scena elektroniczna przeżywa boom - i prędzej czy później na tę wznoszącą falę załapie się także tajemniczy K. Muzyka z "Lord said Go to the Devil" jest monumentalna jak przędzalnia Unionteksu, przygnębiająca jak Stare Bałuty, tajemnicza jak Las Łagiewnicki nocą, a do tego pełna katedralnych wibracji. Wybrać się w tę czarną czeluść trzeba koniecznie, choć wrócić z niej łatwo nie jest.
Piotr Stelmach: Paskudną cechą polskiej fonografii jest to, że takie płyty ukazują się w nakładzie 111 kopii. Artyście o pseudonimie K. życzę kolejnych trzech liczb w ilości nakładu. No dobra, niech będą chociaż dwie.
Aby zagłosować na "Lord Said Go to the Devil", wyślij SMS o treści PLYTA.6 pod numer 71466

Robert Sankowski: "Jordan nie zdobyłby punktów gdyby nie Scottie Pipen" - rzucają panowie w jednym z numerów i trafiają w punkt. Uzupełniają się tu w sposób wzorcowy. Obecność O.S.T.R.-a na dowolnej płycie podnosi skillsy takiego projektu o 100 punktów. A rymy Hadesa pozwalają O.S.T.R.-owi zdystansować się na chwilę od swojego wciąż mistrzowskiego, ale jednak bardzo rozpoznawalnego i przewidywalnego stylu nawet lepiej niż na wydanej w 2012 r. płycie Tabasko. "HAOS" to muzyczna kooperacja bliska symbiozy idealnej.
Bartłomiej Chaciński: Napisać, że świetna produkcja - banalne. Płyta odniosła już spory sukces sprzedażowy i choć nie do końca identyfikuję się z poglądami chłopaków, to doceniam, bo jest za co chwalić.
Filip Kalinowski: Ktoś niezaznajomiony z polską rap-sceną mógłby podejrzewać, że Ostry i Hades wychowali się na tym samym osiedlu, jeśli nie w tym samym bloku. Rozpętany przez nich "HAOS" to jeden z tych rzadkich, hiphopowych duetów w których MC's łączą się dla celów wyższych niż liczba sprzedanych płyt i miło spędzony czas. I choć dogadywali się zapewne znakomicie (co słychać), a sukces odnieśli spektakularny (na co zasłużyli), to miłość do klasycznego, 90'sowego rapu i niezgoda na zastaną rzeczywistość popycha ich do tego, by chwycić za mikrofon. Wykładnia tego, co ważne, a co ważne nie jest.
Piotr Stelmach: Szanowna Pani Prezydent! Wnoszę o nadanie honorowego obywatelstwa miasta Łodzi Adamowi Ostrowskiemu. Dodatkowo proszę o przydział dla wyżej Wymienionego oraz dla Łukasza Bułata-Mironowicza wysokiej wartości talonu na cokolwiek. I żeby to wszystko stało się wcześniej niż później. Da się zrobić?
Aby zagłosować na "Haos", wyślij SMS o treści PLYTA.7 pod numer 71466

Filip Kalinowski: Chemia jaka zachodzi pomiędzy brzeskim producentem a łódzkim raperem jest jednym z rzadkich wypadków, w których obustronny luz i zadziorność skutkuje świetnymi numerami, a nie undergroundowym tumiwisizmem. Jeśli do równania dorzucimy jeszcze cyniczny humor Igorilli i gramofonowe popisy DJ-a Flipa wynikiem okazuje się być jedna z najlepszych krajowych płyt hip-hopowych roku pańskiego 2013.
Jędrzej Słodkowski: Nie gustuję w rapie balangowym, funk spożywam w ilościach homeopatycznych, a jednak nie byłem w stanie oprzeć się urokowi tego debiutu. Muzyka i teksty Polskie Karate emanują luzem, dowcipem, autoironią i nieprzemądrzałą inteligenckością - tym, co zawsze pozytywnie wyróżniało łódzką scenę hiphopową od scen z innych miast. Dobrze, że w tych duchu wyrastają kolejni łódzcy karatecy, jak zadający śmiertelnie celne ciosy DJ Flip, rocznik '98.
Robert Sankowski: Brawurowa ucieczka z getta przewidywalności polskiego hip-hopu. Tutaj wszystko gra - i te łobuzerskie nawijki, i ten oldskulowy luz funkowych sampli, i scratche przywołujące na myśl najlepsze wzorce turntablizmu. Niby o tym, że połączenie funku i rapu działa wyjątkowo dobrze wiadomo od dawna. Ale wiedzieć to jedno, a zrobić ? zupełnie co innego. Tymczasem gdyby Snoop Dogg uznał się za wcielenie Jamesa Browna a nie Boba Marleya, zamiast Izy Lach do współpracy z Łodzi mógłby zaprosić właśnie ekipę z Polskiego Karate.
Aby zagłosować na "Polskie Karate", wyślij SMS o treści PLYTA.8 pod numer 71466

Robert Sankowski: Więcej wrzawy było chyba wokół zdjęć z okładki tej płyty niż jej zawartości. Niesłusznie. "Diamenty" to stylowe odświeżenie garażowej klasyki połączone z odpowiednio niegrzecznymi tekstami. Gitary jęczą przesterami, głośniki charczą rozkręcone do oporu - jeśli istnieje raj dla rockowych straceńców, grają tam właśnie taką muzykę.
Jędrzej Słodkowski: Jako stary i wielki miłośnik dawnego, psychodeliczno-przesterowanego Psychocurku, długo nie potrafiłem przekonać się do jego surowszego oblicza. "Diamenty" łyknąłem bez okaleczeń dopiero po dwóch koncertach i kilkunastu przesłuchaniach - po tym jak założyłem słuchawki i podkręciłem głośność maksymalnie. Teraz jestem co prawda półgłuchy, ale za to natchnięty transowym duchem sztuki wiecznie spragnionych rock'n'rollowych nomadów, szelestem brudnego piachu z OFF Piotrkowskiej, goryczą refleksji bałucko-śródmiejskich bluesmanów, którzy wylądowali na niejednej życiowej pustyni.
Piotr Stelmach: Swego czasu w Polsce popularne było (wciąż jest?) powiedzenie mocno zakrapiane językiem rosyjskim "biez wodki nie razbierjosz". W odniesieniu do tego zespołu ów bon mot należy rozumieć bardziej dosłownie niż abstrakcyjnie.
Bartłomiej Chaciński: Kolejna garażowa płyta, duszna, erotyczno-psychodeliczna. Estetycznie spójnie, brzmieniowo też się zgadza, choć ten ważny zespół miewał już lepsze momenty.
Aby zagłosować na "Diamenty", wyślij SMS o treści PLYTA.9 pod numer 71466

Bartłomiej Chaciński: Nieoczywista ambientowa płyta, otagowana w serwisie Bandcampie m.in. hasłem "girlgaze". Solowy projekt Maćka Sławskiego to dla mnie duże pozytywne zaskoczenie tego łódzkiego podsumowania.
Filip Kalinowski: Debiutancki krążek Macieja Sławskiego nie pozbawiony jest mielizn i oczywistości. W próbie odzwierciedlenia "małych śliczności i dobrych czasów" (sic!) za pomocą filigranowych, na poły melancholijnych, na poły rozmarzonych, elektronicznych kołysanek udaje się jednak "chuderlawym dziewczętom" oddać atmosferę intymności i skupienia towarzyszącego domowemu produkowania muzyki. Czegoś, co bezduszna machina wydawnicza wymiata studyjną obróbką i sztucznym romantyzmem dla gimnazjalistów.
Jędrzej Słodkowski: Maciej Sławski już w debiucie udowadnia, że album z ambientoidalną elektroniką może zaskakiwać różnorodnością, a przy tym stanowić jednorodną, hipnotyzującą całość. Muzyka z "If I Am What You Want Sometimes" wydaje się lekka i miękka jak biała apaszka, którą trzyma kobieta z okładki, ale jest w niej romantyczne i niepokojące drugie dno.
Piotr Stelmach: "Music for Airports"? W Łodzi też jest kawałek lotniska, prawda?
Aby zagłosować na "If I Am What You Want Sometimes", wyślij SMS o treści PLYTA.10 pod numer 71466

Filip Kalinowski: Cel łódzkiego zespołu jest jasny i konkretny. Przyświeca mu zimnofalowy blask i energia wprawiająca w ruch kołowrót pod jarocińską sceną na koncertach Siekiery. Sekcja rytmiczna nie daje nawet momentu wytchnienia, lapidarne teksty wgryzają się w podświadomość, a obróbka studyjna Michała Kupicza wreszcie pozwala docenić potęgę Fabryk. I nie ma w tym niby nic nowego, ale na wschodzie - jak to na wschodzie, ciągle bez zmian - srogo, ozięble i tylko człowiek stara się przetrwać w walce z bezwzględnym systemem.
Jędrzej Słodkowski: Jazda do przodu na pełnej mocy, gitarowe riffy i perkusyjne bity wyrąbywane z energią wszystkich silników zakładów Scheiblerowskich. Zespół o najbardziej łódzkiej z łódzkich nazw mierzy się z porównaniami do Siekiery. Trochę słusznie, ale i trochę nie, bo przecież "pierwsza" Siekiera była dużo bardziej brutalna, a w "drugiej" kluczową rolę odgrywały klawisze, których na stanie Fabryk (zespołu zimnofalowego!) brak. Ważne jednak, że Tomaszowi Kaczkowskiemu, tak jak Tomaszowi Adamskiemu z Siekiery, wystarcza kilka słów, by słuchaczowi przeszedł po plecach dreszcz niepokoju. Ot, choćby takich: "Za 20 minut spuszczają psy/ Światło w każdym miejscu".
Piotr Stelmach: Mam wrażenie, że ci faceci ukrywają się gdzieś głęboko w kanałach, rzadko wychodząc na światło dzienne. Ta muzyka to piękny kawał lodu. Nierozmrażalnego.
Aby zagłosować na "Cel i światło", wyślij SMS o treści PLYTA.11 pod numer 71466

Na wasze głosy czekamy już teraz. Głosowanie trwa do 7 marca do godz. 15.
Aby oddać głos, wystarczy wysłać SMS o treści: PLYTA.numer kandydata (na przykład PLYTA.16) pod numer 71466. Można wysłać dowolną liczbę SMS-ów.
Cena SMS-a to 1 zł netto + VAT, czyli 1,23 zł brutto. Uczestnik konkursu otrzyma zwrotny SMS z kodem aktualnego elektronicznego wydania "Gazety Wyborczej".
Organizatorem konkursu jest Agora SA.