''Ludzie są tacy dobrzy''. Im udało się pomóc i zmienić ich życie

Chłopiec energicznie macha nóżkami w kojcu, chwyta za drewniane szczebelki. Z pomocą rehabilitantki wstaje, siada na krzesełku. Coś burczy pod nosem. Kuba, lat cztery i kilka miesięcy, ma się świetnie, choć nikt nie wierzył, że będzie żył.

Na nosie okulary w niebieskich oprawkach i turkusowe buciki sportowe. Dwie pary przekazał darczyńca z Austrii, kiedy przeczytał o chłopcu na Facebooku Fundacji ''Gajusz''. Bajeranckie oprawki podarowała optyczka z prywatnego zakładu, która dopasowywała chłopcu szkła.

Chłopczyk urodził się jako piąte dziecko w rodzinie w niewielkiej miejscowości pod Łodzią. Starsze rodzeństwo jest zdrowe. U Kuby lekarze od razu rozpoznali ciężkie dziecięce porażenie mózgowe. Brak napięcia mięśni, nie potrafił ssać piersi mamy ani nawet połykać czy kaszlnąć. Trzeba było założyć mu sondę prowadzącą z nosa do żołądka, przez którą karmiono go mlekiem modyfikowanym, a później zmiksowanymi mieszankami. Niewiele to pomagało, dziecko wciąż zwracało pokarm. Matka zrezygnowała z pracy i całkowicie poświęciła się synkowi. Ojciec harował jak wół, żeby zarobić na liczną rodzinę.

Dwa lata temu mama Kuby uległa poważnemu wypadkowi, po długiej rehabilitacji jest głęboko niepełnosprawna. ? Bardzo kochamy wszystkie nasze dzieci, ale nie jesteśmy w stanie zapewnić synowi odpowiednich warunków. Dlatego pragniemy powierzyć go w dobre ręce ? mówią rodzice Kuby.

Dr Jadwiga Mielczarek, opiekunka prawna Kuby: - Nikt nie wierzył, że przeżyje, a on żyje i wciąż się rozwija. Potrzebuje miłości i potrafi ją odwzajemnić. Jak on się przytula... Gdyby znalazła się rodzina, która mogłaby go pokochać, a jednocześnie fachowo się zaopiekować, bo on do końca życia będzie wymagał troski - byłoby to wielkie szczęście.

Po naszym tekście kilka rodzin chce adoptować Kubusia, w tym jedna z Anglii, która ma własne dzieci.

Przyszła do ''Wyborczej'' jesienią. Nie oczekiwała wiele. Prosiła, żebyśmy sprawdzili, jaki błąd robi przy pisaniu urzędowych pism, bo urzędnicy jej nie słuchają, choć pisma śle od wielu lat. Przeczytaliśmy. Byliśmy pewni, że nie wystarczy przeredagować ? potrzebna jest poważniejsza pomoc, i to szybko.

Barbara Kaczmarek, 69-letnia emerytowana księgowa, samotna i schorowana, od 12 lat mieszka w tragicznych warunkach. Jej mieszkanie komunalne przy ul. Legionów to nędzna izba. W oknach wiatr hula, aż kurz się unosi. Nie pomaga gazeta wciśnięta między spróchniałe ramy. Kranu brak. Po wodę lokatorka wyprawia się na korytarz, gdzie jest prowizoryczny poobijany zlew i kran. Najgorszym problemem był jednak brak toalety. Kiedyś chodziła do oddalonego o kilometr McDonalda przy Piotrkowskiej, teraz jest ''nieco'' lepiej, korzysta z WC w Manufakturze, do której ma o połowę krótszą trasę.

Czynsz płaci regularnie. I przez lata zabiega w magistracie o zamianę mieszkania na takie, w którym są podstawowe media. Bez skutku.

Po naszym tekście okazało się, że ludzie na prawdziwą krzywdę nie potrafią być obojętni. Skontaktował się z nami przedstawiciel biura rzecznika praw obywatelskich i zaproponował zorganizowanie w redakcji spotkania dotyczącego pomocy dla pani Barbary. Pojawili się urzędnicy i przedstawiciele grupy internautów zaangażowanych w sprawę. W magistracie potraktowano temat priorytetowo. Radny Paweł Bliźniuk obiecał mieszkanie i... znalazło się. Nieduże, niedrogie i ciepłe, ale do remontu. Dla grupy internetowych pomocników to nie problem. Osobiście pilnują robotników z administracji, którzy przeprowadzają prace hydrauliczne, robią też zbiórkę mebli i sprzętów.

Remont ma się skończyć w styczniu. A pomocnicy zapewniają, że przy przeprowadzce też pomogą.

Mali podopieczni Fundacji ''Dom w Łodzi'' spędzą święta w wyremontowanym domu. Choć wydawało się to niemożliwe ? akcja się udała.

Wiele osób łapało się za głowę, gdy dowiadywały się, jakie decyzje zapadły w fundacji: zamiast kosmetycznych zmian ? malowania i wymiany podłóg ? remont kapitalny.-? Dom nie był nieprzystosowany do potrzeb naszych niepełnosprawnych dzieci. Pojawiła się nadzieja, że możemy stworzyć łazienki z udogodnieniami, zmienić rozkład pokoi na bardziej funkcjonalny. Rzuciliśmy się na głęboką wodę, ale było warto ? cieszy się szefowa Fundacji ''Dom w Łodzi'' Jolanta Bobińska.

To była rewolucja. Dzieci na czas remontu wyprowadziły się do ośrodka wypoczynkowego w podłódzkich Jedliczach. Trzeba je było dowozić do Łodzi na zajęcia, do lekarzy ? praca całego zespołu była kompletnie przeorganizowana. W domu przy Wierzbowej 13 huczało, wszędzie wirował pył i kurz. No i pojawiły się problemy finansowe ? bo koszt remontu znacznie przekraczał zaplanowany. Ruszyła akcja. Zmobilizowali się wszyscy: pracownicy, wolontariusze, przyjaciele.

Choć jeszcze dużo zostało do zrobienia i nadal brakuje pieniędzy na wykończenie, widać już efekty.

Dzieci wróciły i są zachwycone. Podoba im się nowy rozkład domu, pastelowe kolory, nowe mebelki i wygodne łóżeczka. Zwiedzają swoje pokoje, nie mogą się nadziwić, że w miejscu dawnej kuchni jest duża łazienka. Najbardziej cieszy się z niej sześcioletnia Julka, która porusza się na wózku. Jest szczęśliwa, bo wreszcie może sama umyć ręce i zęby ? swobodnie podjeżdża do umywalki! Wszystko w zasięgu jej rączek!

Prezes Fundacji ''Dom w Łodzi'': ? Te zmiany nie byłyby możliwe, gdyby nie wiara i wsparcie ludzi dobrej woli. Pracowników, ich rodzin, wolontariuszy, dziennikarzy, sponsorów. Wszyscy pomagali ? każdy na miarę swoich możliwości. Pojawili się sponsorzy, którzy przekazali pieniądze i darowizny, m.in. panele, listwy przypodłogowe, płytki ceramiczne, chemię budowlaną, farby, domofon i drzwi zewnętrzne. Jedni informowali drugich o tym, co się dzieje i jakie są potrzeby. Były zbiórki i kiermasze w łódzkich szkołach oraz aukcje w internecie. W akcję włączyły się też grupy wolontariuszy w ramach wolontariatu pracowniczego swoich firm ? ludzie przychodzili sprzątać, myć okna, skręcać meble.

Marzyła, że zostanie fotomodelką albo projektantką mody. Nadzieję u nieuleczalnie chorej dziewczynki obudził wybitny polski neurochirurg z Warszawy, obiecując wszczepienie stymulatora mózgu. Czekała bez nadziei ponad cztery lata. Mówiła: ''Nie chcę żyć'', a rodzice byli zdruzgotani. Natalia to śliczna szatynka, drobniutka i bardzo zgrabna. Kiedy ją poznaliśmy jesienią tego roku, nikt nie domyśliłby się, jak bardzo jest chora. Dopiero gdy musiała przejść kilka kroków, jej niepełnosprawność była widoczna. Głęboko się pochylała i skręcała w prawą stronę, sztywną lewą nogę daleko wysuwając do przodu.

Prawie nie wychodziła z domu, bo nie cierpiała, kiedy ludzie na nią patrzyli. W szkole rozumiano jej problemy, koledzy i koleżanki często pomagali, nikt się z niej nie śmiał.

Natalka ma dystonię, bardzo rzadką chorobę: średnio jeden przypadek na 200 tys., a powoduje ją wrodzone uszkodzenie jednego z genów. Objawy to niezależne od woli, powtarzające się skurcze mięśni, początkowo dotyczące jednej kończyny, górnej albo dolnej, z czasem obejmujące pozostałe i tułów. W Łodzi nie było dla niej ratunku. Jedyna nadzieja to prof. Mirosław Ząbek, świetny neurochirurg ze Szpitala Bródnowskiego w Warszawie, który wszczepia stymulatory mózgu. Profesor jest oblegany przez pacjentów z całej Polski, a nawet z zagranicy, dlatego trudno było włączyć Natalkę do kolejki. Ale po wielu telefonach do kliniki ? udało się.

Natalia miała pierwszy zabieg w listopadzie, w grudniu była na konsultacji, lekarz wyregulował napięcie w baterii zasilającej stymulator, kolejna wizyta w styczniu, a 17 lutego ? druga operacja. Już teraz dziewczynka czuje się dużo lepiej, niemal normalnie chodzi, wróciła jej wiara w życie. Jeszcze dwa miesiące temu mówiła: ? Tak bardzo chciałabym pójść zwyczajnie choćby do sklepu czy koleżanki. Czy to możliwe?

Teraz wie, że tak.

Przez całe życie pomagał innym. Kiedy przyszedł do redakcji w maju, sam potrzebował pomocy. Nie chciał pieniędzy, tylko trochę sprzętów i naczyń, które pomogłyby mu zagospodarować się w nowym mieszkaniu.

Mieszkanie niewielkie ? jeden pokój, w którym stały cztery krzesła i leżanka podarowane przez Caritas. Grzecznościowo przewieźli je łódzcy strażacy.

Stanisław Fiedorczuk ma 75 lat i mocno podupadł na zdrowiu. Wstydził się prosić o pomoc, bo przyzwyczaił się, że to on sam pomagał innym. Razem z Markiem Kotańskim jeździł po całej Polsce i był jego cichym zaopatrzeniowcem. Po śmierci Kotańskiego pan Staszek poszukał innej organizacji charytatywnej, która pomagała ubogim w Warszawie i na Lubelszczyźnie, a później w Łodzi. Znalazł tu mieszkanie, ale nie miał go za co urządzić.

Po naszym apelu pomoc łodzian przeszła najśmielsze oczekiwania. Nasi czytelnicy prześcigali się w propozycjach. Nawet udało się zbudować i wyposażyć łazienkę.

Co tak wzruszyło naszych Czytelników? Ludzka historia człowieka, któremu nie najlepiej ułożyło się życie.

Pan Stanisław: ? Mój Boże, ludzie są tacy dobrzy.

Ostatnio pan Staszek miał trochę kłopotów ze zdrowiem. Nawet leżał w szpitalu i czekał na operację. Na szczęście pierwotna diagnoza okazała się błędna i po krótkim leczeniu wrócił do domu. Wigilię spędzi z przyjaciółmi w schronisku dla bezdomnych, z którymi jest związany, choć sam ma gdzie mieszkać.

W sierpniu Sławomir Wojnicki pracował jako łódzki ochroniarz. Podczas wieczornego obchodu na osiedlu Radogoszcz ukąsił go w nogę jadowity wąż. Życie uratowali mu lekarze ze szpitala WAM. Gdy kryzys minął, pan Sławomir przeszedł w Warszawie kilka rozległych przeszczepów skóry. Wciąż jednak nie czuł się dobrze. Miał omamy, odmawiał jedzenia i próbował ciąć się żyletką. Jeszcze większe problemy zaczęły się, gdy wrócił do Łodzi, a pielęgniarze wnieśli go do 16-metrowej kawalerki na trzecim piętrze.

Wojnicki nie potrafił nawet wstać z łóżka. Do toalety piętro wyżej nie miał szans dojść. O gotowaniu mógł jedynie pomarzyć. Zwłaszcza że nie miał ani grosza.

Po naszym apelu pomoc zaoferowali czytelnicy. Pisali maile i dzwonili. Wpłacili pieniądze na subkonto udostępnione po przyjacielsku przez jedną z łódzkich fundacji. Inni z pomocą przybyli osobiście. Zakupy robiły nauczycielki z Gimnazjum nr 36. Pan Lech z żoną i trojgiem dzieci przywiózł jedzenie i trochę pieniędzy. Pani Gabriela wykupiła lekarstwa.

Pomóc chciała 76-letnia lekarka ze sparaliżowaną połową ciała. Uznała to za obowiązek, bo sama wie, co to samotność i głód. Pan Jakub ? od prawie 10 lat pracujący w Hongkongu ? napisał, że od młodych lat wychowywano go w duchu służenia pomocą i jest to naturalne. Dla pana Sławomira zamówił przez internet piżamę, koszulki i sporo jedzenia.

Zadzwoniła do nas wrocławska fundacja Vince Malum Bono pomagająca osobom starszym i wykluczonym. Jak przystało na organizację, która ma w nazwie maksymę ''zło dobrem zwyciężaj'', obiecała wypożyczyć wózek. Słowa dotrzymała. Tydzień później przywieźli go z Wrocławia Witold Wojtczyk i Maciej Szymański. Pokazywali, jak wsiadać, hamować i wykręcać. A przy okazji naprawili gniazdko elektryczne. Pan Sławomir od razu zaczął śmigać po mieszkaniu i zabrał się za porządki. Cieszył się, że gdy jeszcze potrenuje, będzie mógł wyjechać na korytarz i zapukać do sąsiadów.

Pan Sławomir ponownie został pacjentem oddziału rehabilitacji pourazowej szpitala WAM. Tam spędzi święta oraz Nowy Rok. Mówi, że odzyskuje nadzieję, że jego noga będzie jeszcze sprawna.