Spóźniony Mikołaj, zabójstwo na zlecenie. Oni pracują w święta

Aspirant Marzanna Boratyńska z łódzkiej drogówki: Dyżurów wigilijnych miałam kilka, wiele razy pracowałam w dni świąteczne. To służba - nie ma co dyskutować. Ale Wigilię sprzed 18 lat zapamiętam na zawsze. Pracowałam wtedy w ogniwie wypadkowym w Zgierzu. Miałam dyżur dzienny. Miał się skończyć o godz. 21, ale byliśmy umówieni z kolegami z nocnej zmiany, że przyjdą do pracy koło 19, żebyśmy my także mogli posiedzieć z bliskimi przy wigilijnym stole. Cieszyłam się nawet, że nie muszę pracować na nockę, tylko po prostu trochę później przełamię się z bliskimi opłatkiem. Koło godz. 15 dostaliśmy zgłoszenie, że na placu Jana Pawła II doszło do strzelaniny. Kiedy przyjechaliśmy na miejsce, okazało się że to zabójstwo. Przed magistratem został zastrzelony na zlecenie przywódca świata przestępczego o pseudonimie Gruby Irek. Nie od razu wiedzieliśmy, że to on, ale od samego początku pracowaliśmy pod wielką presją. Trzeba było zabezpieczyć miejsce przestępstwa, tak aby zachowało się jak najwięcej śladów, które doprowadzą do zabójcy. Wiedzieliśmy, że uciekł i że ma broń. W każdej chwili mógł zaatakować ponownie. Do dziś pamiętam wielkie napięcie, które wtedy czułam. Tego dnia skończyłam pracę po północy. Nie zjadłam wigilijnej kolacji, nawet tej spóźnionej. Adrenalina i stres były tak silne, że o jedzeniu nawet nie myślałam. Za to bardzo potrzebowałam snu.

Strażacy wspominają świąteczną akcję sprzed kilku lat. Odebrali zgłoszenie, że na jednym z zamarzniętych stawów jest łabędź, który od dłuższego czasu się nie rusza. Zgłaszający podejrzewał, że zwierzę przymarzło do lodu. Strażacy misternie przygotowali się do podejścia po kruchym lodzie do ptaka i od razu ruszyli na ratunek. Zaopatrzyli się w wodoszczelne kombinezony, sanie lodowe i czekany. Kiedy strażaków i zwierzę dzielił już tylko metr odległości, łabędź nagle wstał i uciekł metr dalej. Zastygł w poprzedniej pozycji. Akcja była doskonałą okazją do przeprowadzenia bardzo realistycznych ćwiczeń doskonalących dla załogi. 
- W te święta takiego problemu nie będzie, bo mamy wiosenną aurę, ale w razie potrzeby będziemy pływać - żartują strażacy.

Sebastian Grochala, rzecznik MPK: - Zazwyczaj, w ciągu roku pasażerowie raczej nie zwracają uwagi na prowadzących pojazdy komunikacji miejskiej. Chyba, że wydarzy się coś złego - jest zatrzymanie, awaria, coś dzieje się w wagonie czy autobusie. W Święta Bożego Narodzenia łodzianie są bardziej życzliwi i wyrozumiali. Zdarzają się pasażerowie, którzy podchodzą, dziękują za przejazd i składają życzenia. Ale prawdziwy dowód na to, że okres świąt jest magiczny, miał jeden z naszych motorniczych. Wigilia, mróz, dookoła zaspy śniegu. Na ulicach pustki, łodzianie przy świątecznych stołach, a motorniczy sam w tramwaju. W pewnym momencie do mężczyzny podeszła kobieta, wyciągnęła opłatek i złożyła mu życzenia.

Prof. Waldemar Machała, kierownik Kliniki Anestezjologii i Intensywnej Terapii Centrum Kliniczno-Dydaktycznego im. WAM: - We wrześniu 1989 roku zacząłem jeździć w pogotowiu. I od razu bałamutnie uznałem, że mam wystarczającą wiedzę, by ratować ludzi. Karetki dzieliły się wówczas na ogólnochorobowe i ?R?. Te pierwsze - w fiatach 125p kombi, a erki - w nysach. Cztery pierwsze lata spędziłem w dużym fiacie, podróżując na tapicerce, do której zimą przymarzały spodnie. Na Bałutach przemierzyliśmy setki kilometrów, zaliczyliśmy setki adresów i równie dużo twarzy. I to wtedy przeżyłem moją pierwszą ?służbową? śmierć.

Tuż przed świętami Bożego Narodzenia zostaliśmy wezwani do bloku w okolicy jednego z łódzkich cmentarzy. Trafiłbym tam i dziś. To było mieszkanie osoby lubiącej czytać, pachnące starymi książkami i starymi meblami. Do osiemdziesięciokilkuletniego ojca przyjechała jego córka, lat sześćdziesiąt parę. A przyjechała do niego po 20 czy 30 latach niewidzenia. Po to, by się pogodzić. I gdy tak się już stało, ojciec dostał zawału serca. Reanimowaliśmy go, ale bezskutecznie. A robiliśmy to przy córce. Po tylu latach wiem, że wypraszanie rodzin podczas reanimacji jest bardziej nieetyczne niż zgoda na to, by zostali.

To był mój pierwszy pacjent, który zmarł. Dziś wiem, że miał w sumie wyjątkowe szczęście, bo umarł rozliczony z życiem. Wtedy myślałem, że to katastrofa. Akurat się pogodził, a my nie umiemy go uratować. Nie mogłem w tę śmierć uwierzyć. Byłem nabity wiedzą, a chory śmiał mi umrzeć. Wtedy nie wiedziałem jeszcze, że ten człowiek wieszczy coś, o czym dopiero po latach będę w pełni przekonany. Że osoby pogodzone z losem znoszą śmierć dużo spokojniej niż ci, którzy czują, że pewnych spraw nie załatwili.

Tomasz Jóźwik, weterynarz i naczelnik łódzkiego zoo: - Ogród zoologiczny to jedna z niewielu instytucji, która działa we wszystkie dni świąt Bożego Narodzenia. W poprzednich latach ten czas zawsze kojarzył nam się z wędrówkami naszych zwierząt. Owce, kozy, osioł i wielbłąd wyprowadzały się na kilka dni do stajenek, m.in. do tej pod katedrą. A my, pracownicy ogrodu, jeździliśmy tam z wizytą, by sprawdzić, czy wszystko u nich w porządku. W stajenkach nie byliśmy zresztą jedynymi gośćmi. Problem w tym, że wielu odwiedzających próbowało zwierzęta dokarmiać, a to niekoniecznie im służyło.

Pamiętam również dyżur, który pełniłem jako weterynarz w całodobowej lecznicy. W Nowy Rok, niemalże tuż po ustaniu ostatnich fajerwerków, pewien pan przyprowadził do nas psa. Po to, by go uśpić, choć psiak umierający wcale nie był. Jak zakończyła się ta historia? Pan wyszedł usatysfakcjonowany, a pies przeżył.

Sprzedawca z monoplowego na Bałutach: - Cały ten okres, święta, sylwester to ja bardzo lubię. Ruch jest naprawdę duży, ale ludzie z reguły są milsi niż zwykle. Nawet tym ziomkom z osiedla udziela się dobra atmosfera. Trochę inna historia to są pasterki. Ludzie muszą odreagować rodzinę, widać ciśnienie. Plus ogrom dzieciaków, które powiedziały starym, że idą na mszę. Kupują browary, siadają gdzie się da i zerkają, czy ludzie, którzy faktycznie poszli do kościoła, już wracają. Wtedy impreza się kończy, ale zanim się skończy, to tu o północy jest największy ruch w ciągu roku.

Święta to czas wytężonej pracy także dla taksówkarzy. Ludzi jeżdżą z jednego rodzinnego spotkania na kolejne. Zastawione stoły i lejący się alkohol skłaniają wielu kierowców do porzucenia swoich czterech kółek. To żniwa dla taksówkarzy.

- Najczęściej w te dni pada nam system do wysyłania zleceń - opowiada Mariusz Bedyniak, prezes Tele Taxi 400-400.

Dlatego w Wigilię dyżurowało będzie nie tylko 500 kierowców korporacji. Pod telefonami czuwali będą również informatycy odpowiedzialni za utrzymanie całego systemu.

W samych taksówkach w Wigilię nie dzieją się wielkie rzeczy. Ludzie są dla siebie życzliwi, składają sobie życzenia.

- Kiedyś w Wigilię woziłem po całym mieście Mikołaja - wspomina pan Julian, taksówkarz z 20-letnim stażem. - To był młody człowiek, który postanowił sobie w ten sposób dorobić. Poumawiał wizyty co pół godziny. Problem polegał na tym, że były w różnych częściach miasta. Zaczęliśmy jeździć około godziny 14. Z każdej takiej wizyty wychodził trochę spóźniony. Mówił, że za jedną bierze około 200 złotych. Przy każdym kursie obiecywał mi dodatkowe pieniądze, jeśli zdążymy na czas. Ale niewiele dało się zrobić. W Wigilię wbrew pozorom panuje dość duży ruch. Byliśmy coraz bardziej spóźnieni i z każdej wizyty wychodził coraz bardziej zdenerwowany. W lusterku widziałem, że od czasu do czas sięgał po piersiówkę. Raczej nie pił soku. Co chwilę dzwonił do niego telefon. Ludzie dopytywali się, gdzie jest i o której przyjedzie. Pod koniec dnia był już zupełnie spocony i zrezygnowany. Prawdę mówiąc nie chciałbym widzieć u siebie w domu takiego Mikołaja. Na ostatnią wizytę spóźniliśmy się ponad godzinę. Gdy z niej wyszedł od razu kazał zawieźć się do monopolowego. To był dla mnie bardzo udany dzień. Wróciłem do domu później niż chciałem. Żona i dzieci czekały, ale przecież nie mogłem zostawić Mikołaja w połowie roboty. Ale opłaciło się. Tego wieczoru zarobiłem naprawdę dobre pieniądze.

Krzysztof Kopania, rzecznik Prokuratury Okręgowej: - Chyba każdy prokurator musiał kiedyś wykonywać czynności w święta. Nawet jeśli nie mamy dyżuru, to nigdy nie wiadomo, czy w naszym śledztwie nie nastąpi przełom w sprawie. Sam miałem podobną sytuację kilka lat temu. Był drugi dzień świąt. Mieliśmy siadać do obiadu. Nagle zadzwonił telefon. Powiedzieli, że policja złapała sprawców w śledztwie, które prowadziłem. Sprawa dotyczyła oszustwa gospodarczego na kilkanaście milionów złotych. Grupa przestępcza liczyła kilkanaście osób. Na ich przesłuchanie miałem tylko 48 godzin. Rodzina zrozumiała. Żona także jest prokuratorem. Pracy było tak dużo, że pomagało mi kilku kolegów prokuratorów. Przez dwa kolejne dni prowadziłem przesłuchania, stawiałem zarzuty i składałem wnioski o areszt.