Manufaktura w Łodzi to przykład doskonałej rewitalizacji, która przywraca zapomniane rejony miasta i skupia w nich mieszkańców na nowo. Odrestaurowano łącznie 90 000 metrów kwadratowych zabytkowych wnętrz, starając się zachować atmosferę miasta z okresu XIX wieku i specyfiki historycznych budynków zakładów Izraela Poznańskiego.
To rozległa inwestycja, która łącznie pochłonęła około 200 mln euro. Jej właścicielem jest grupa Union Investment Real Estate AG, zaś zarządzaniem zajmuje się firma Apsys. Na obszarze Manufaktury znajduje się muzeum, kino, kilkadziesiąt restauracji oraz ponad 250 sklepów. Elementem wyróżniającym ją pośród innych centrów handlowych jest ponad 3-hektarowy rynek, który posiada charakter otwartej przestrzeni publicznej. Organizowane są tutaj liczne imprez kulturalne i rozrywkowe. W 2015 roku Manufakturę odwiedziło 20 mln ludzi.
Stworzenie czterogwiazdkowego hotelu w dawnej fabryce rodziny Baruchów w Pabianicach trwało siedem lat. Budynek odrestaurowano, zachowując jak najwięcej szczegółów i historycznych detali. Hotel ma 54 pokoje, z czego cztery to apartamenty.
We wnętrzach architekci z gustem połączyli pofabryczny klimat z nowoczesnością. Jest dużo surowej cegły i oryginalnych metalowych elementów. W niektórych pokojach zachowano podłogę z drewnianych desek. Wrażenie robi też basen z przeszkloną jedną ze ścian. Z korytarza można oglądać, co dzieje się pod wodą i nad nią. Znajduje się on na trzecim, ostatnim piętrze hotelu. Było to wyzwanie dla konstruktorów, bo strop musi wytrzymać ciężar 160 ton znajdującej się w nim wody. Do dyspozycji gości jest także centrum konferencyjne z sześcioma salami na 460 osób oraz strefa sportu i relaksu.
Pierwsza łódzka elektrownia EC1 rozpoczęła pracę przy ul. Targowej w 1907 roku. 18 września włączono do sieci pierwszy z jej turbozespołów. W 1929 roku zakład został rozbudowany. Elektrownia działała do 2005 roku. Wtedy też pojawił się pomysł modernizacji zabytku i zamienienia go w centrum kulturalno-artystyczne. 30 czerwca 2010 roku uroczyście wbito łopatę pod przebudowę EC1.
W odnowionej, wschodniej części EC1 powstaje centrum kulturalno-artystyczne. Działa już najnowocześniejsze w kraju planetarium. Obok znajdzie się Teatr Dźwięku, czyli studio nagrań przystosowane do pracy z orkiestrą symfoniczną i chórem, w sumie 300 osobami. W maszynowni z charakterystyczną klatką schodową ze zdobioną balustradą do dyspozycji będzie 1,3 tys. m kw. powierzchni wystawienniczej na parterze i trzy sale konferencyjne na 350 osób na antresoli.
W zachodniej, młodszej części elektrowni powstaje nowoczesne Centrum Nauki i Techniki podobne stołecznemu "Kopernikowi". Jednym z jego najciekawszych pomieszczeń jest dawna kotłownia. Dwa z jej czterech kotłów zostały zachowane w całości, a dwa przecięte tak, żeby można było zobaczyć ich wnętrza. Na dachu dawnej chłodni powstał taras widokowy, a wewnątrz wahadło Foucaulta, które dowodzi obrotu Ziemi wokół własnej osi. W trzeciej części elektrowni EC1 powstanie centrum gier i komiksu. Będzie podzielone na kilka stref. Największą atrakcją ma być tak zwany supercube, czyli miejsce stwarzające efekt wirtualnej rzeczywistości. W EC1 Południowy-Wschód będą także dwie ścieżki edukacyjne - łańcuch tworzenia gry komputerowej i łańcuch tworzenia komiksu.
Stary Browar w Poznaniu to centrum biznesowo-handlowo-kulturalne miasta. Swoją architekturą nawiązuje, do zakładów piwowara Ambrosiusa Huggera, które swoją działalność rozpoczęły na początku XIX wieku. Dzieło życia Ambrosiusa, było kontynuowane z powodzeniem przez jego synów, co w rezultacie dało rozległy terytorialnie Browar Huggera z warzelnią, słodownią, suszarnią oraz licznymi, mniejszymi zabudowaniami. Całość obiektu utrzymana była w stylu arkadowym, zaś elewację wykonano z charakterystycznej, czerwonej cegły. W trakcie kolejnych dekad, zakład zmienia właścicieli i zajmuje się produkcją piwa na masowa skalę. W roku 1939 został przejęty przez wojska hitlerowskie, a w okresie walk o Poznań uległ znacznemu zniszczeniu. Po II wojnie światowej Browar Poznań zostaje upaństwowiony i przejęty przez Zakłady Piwowarskie. Po ich zamknięciu w 1980 roku zabudowania browaru stopniowo niszczeją. Do 1997 funkcjonuje tu mała wytwórnia wód gazowanych, jednak nie wiąże się to z podjęciem żadnych prac renowacyjnych.
W 1998 roku zabytkowe nieruchomości wykupuje należąca do Grażyny Kulczyk spółka Fortis. Prace nad budową pierwszej części nowego centrum zakończyły się w 2003 roku. Cztery lata później, dobudowano nowe skrzydło, powiększające blisko dwukrotnie obszar budynku. Oprócz bogatej oferty handlowo-usługowej, kompleks zawiera w sobie przestrzenie biurowe, hotelowe, a także siedzibę Art. Stations Fundation. Tym, co wyróżnia Stary Browar od innych centrów handlowych, jest idea 50 50. To zasada, która opiera się na tworzeniu inwestycji, w połowie poświęconych sztuce, a w połowie tworzeniu przestrzeni handlowej i biznesowo-rozrywkowej. W listopadzie 2015 roku Stary Browar zmienił właściciela. Jego twórczyni, Grażyna Kulczyk sprzedała obiekt funduszowi Deutsche Asset & Wealth Management za 290 mln euro.
Wrocławski lofty powstały w budynkach dawnej papierni. Od 1889 roku działała tutaj fabryka pod kierownictwem Richarda Chutscha (Mechanische Papierwaren Fabrik). Po wojnie zaś Wrocławskie Zakłady Wyrobów Papierowych. Inwestycja zmieniająca industrialne obiekty w nowoczesne apartamentowce zakończyła się na przełomie 2014 i 2015 roku.
Deweloper RED Real Estate Development wyremontował budynki, odnowił części wspólne i zadbał o pozostawienie oryginalnych elementów, np. 125-letniej cegły czy zdobionych poręczy na klatkach schodowych. W kompleksie Nowej Papierni znajdują się lofty urządzone we wnętrzach dawnej wytwórni papieru oraz apartamentowiec New Line ze 129 mieszkaniami. Ceny mieszkań rozpoczynały się od 6100 zł za metr kwadratowy.
Czterogwiazdkowy hotel powstał w dawnej przędzalni Izraela Poznańskiego przy ul. Ogrodowej w Łodzi. Budynek to jeden z najwybitniejszych nie tylko w kraju, ale i zagranicą projektów adaptacji postindustrialnego zabytku do nowej funkcji. Projektanci OP Architekten oraz Jestico+Whiles połączyli fabryczny klimat budynku z nowoczesnym designem wyposażenia. Wnętrze hotelu wyróżnia wygląd odsłoniętych na ścianach cegieł. Nie zostały dokładnie wyczyszczone, ciągle znajduje się na nich stary tynk i warstwy farb. To opowieść o historii budynku od XIX-wiecznej fabryki, przez PRL, zakłady Poltexu, aż po dziś. Na piętrach dawnej przędzalni powstało 220 pokoi oraz 58 apartamentów. Ofertę uzupełnia pięć loftów. Najbardziej ekskluzywny z nich ma dwa piętra i taras z widokiem na park Staromiejski, pałac Poznańskiego, kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i panoramę Łodzi.
Wnętrza pokoi w hotelu są pomalowane na biało. Monotonię jasnej barwy przełamują zagłówki łóżek w soczystych kolorach, na których wyszyto motywy inspirowane pracami Strzemińskiego i Kobro. W części pokoi, przy wysokich, fabrycznych oknach zostały zamontowane miękkie ławki. Pod sufitem są podświetlane gzymsy. W zachodniej części przędzalni powstała część konferencyjna, na parterze - sześć mniejszych sal i siódma, w której można organizować spotkania dla około 240 osób. Na ostatniej kondygnacji powstała sala balowa o powierzchni 1000 metrów kwadratowych. Atrakcją hotelu jest centrum spa na ostatniej kondygnacji z basenem, którego bryła wystaje poza fasadę przędzalni.
Kompleks Sztygarka powstał na terenie nieczynnej kopalni węgla kamiennego Prezydent w Chorzowie. Od 1997 roku prowadzono tutaj prace budowlano-remontowe. Stopniowo odnawiano industrialną zabudowę i nadawano jej nowe funkcje. Obecnie Sztygarka to kompleks kulturalno-wypoczynkowy. W dawnym kasynie i kantynie górniczej działa restauracja Prezydent oraz sala teatralno-koncertowa.
W wyremontowanym budynku kopalnianej straży pożarnej otwarto galerię sztuki i centrum edukacji plastycznej dla dzieci i młodzieży. W industrialnej przestrzeni funkcjonuje także centrum spa i rehabilitacji. Ponad 42-metrową wieżę wyciągową dawnego szybu Prezydent odkupiło miasto i wpisało ją do rejestru zabytków. Odnowiona służy za podświetlany taras widokowy i kawiarnię. Wieża jest jedną z atrakcji turystycznych Szlaku Zabytków Techniki województwa śląskiego.
Budowa łódzkich loftów rozpoczęła się w listopadzie 2007 roku, a skończyła w maju 2010 roku. Obok przędzalni przy ul. Tymienieckiego 25 zamienionych na apartamentowce powstały dwa nowe budynki, w sumie 400 mieszkań. Przebudowa niemal 140-letniej fabryki na mieszkania okazała się nie lada wyzwaniem. Prace były prowadzone od dołu do góry i z zachodu na wschód. Jedna nowa kondygnacja była budowana, a jednocześnie druga - stara, bezpośrednio nad nią - rozbierana. W samych loftach nie dominuje cegła, mieszkania mają białe ściany. Rudy kolor pojawia się raczej jako detal. Fabryczny charakter budynku oddają żeliwne filary i okna zakończone łukiem. W dwupoziomowych loftach ciągną się przez oba piętra.
Na inwestycję firma MNE Investment zaciągnęła kredyt w banku. W 2012 roku właściciel loftów złożył wniosek o upadłość. Firmie udało się sprzedać tylko około jednej trzeciej mieszkań w projekcie. Sprzedażą pozostałych zajął się syndyk.
Park Wielokulturowy Stara Kopalnia powstał w dawnej kopalni węgla kamiennego Julia w Wałbrzychu. Ostatnie wózki z węglem wyjechały stąd w 1996 roku. Dwa lata później zakończyła się likwidacja podziemnych wyrobisk. Od tego czasu pamiętające jeszcze początki XIX wieku budynki, z czasem rozbudowywane i modernizowane, były częściowo zagospodarowane na działalność gospodarczą, a inne ulegały degradacji. Cały zespół nadal stanowił jednak najstarszy i najlepiej zachowany kompleks obiektów górniczych w mieście.
Budowa parku edukacyjnego rozpoczęła się w maju 2011 roku i trwała ponad trzy lata. Rewitalizacja kosztowała 160 mln zł. Dzisiaj Stara Kopalnia jest siedzibą kilku instytucji - interaktywnego muzeum pełnego migoczących ekranów i innych technologicznych cudów, domu kultury i zespołu pieśni i tańca. Znalazło się też miejsce na sale konferencyjne, kawiarnię czy pomieszczenia biurowe.
Katowicka fabryka porcelany Geische zaczęła działać w latach 20. XX wieku. W czasach świetności firma zatrudniała kilkaset osób. Zmieniając parokrotnie nazwę, zakład przetrwał II wojnę i czasy PRL-u. W końcu zakład od syndyka kupiła spółka Porcelana Śląska, która dziś jest właścicielem dawnej fabryki. Porcelana wciąż jest tu produkowana, choć na znacznie mniejszą skalę. Industrialne budynki wynajęła od spółki Fundacja Giesche. Chce je uratować i stworzyć tu Park Przemysłowo-Technologiczny.
Na początek za blisko 8 mln zł przebudowano budynek biurowy. Ma trzy kondygnacje i ok. 1,7 tys. metrów powierzchni użytkowej. Korzystają z niej głównie przedsiębiorstwa z branży IT. Biurowiec to dopiero początek działań fundacji. W planach jest remont kolejnych budynków i urządzenie tu Muzeum Porcelany, w którym będą prowadzone zajęcia i warsztaty dla studentów i dzieci.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze