Perełki architektury. Rektoraty w willach i pałacach [ZDJĘCIA]

Główną siedzibą władz Akademii Muzycznej jest zabytkowy pałac przy ul. Gdańskiej 32. Jego budowa rozpoczęła się w roku 1904, zakończyła cztery lata później. Właścicielem budynku był Karol Poznański, syn łódzkiego fabrykanta Izraela Poznańskiego. Według pierwotnych planów w pałacu miała mieszkać wyłącznie rodzina Poznańskich i jej służba. Z czasem zamieszkały w nim również rodziny akcjonariuszy spółki wyrobów bawełnianych, której Karol był dyrektorem. Podczas okupacji  mieściła się tutaj Städtische Musikschule ? niemiecka szkoła muzyczna, która działała niemal do końca 1944 r.

Gdy w kwietniu 1945 roku reaktywowane zostało Państwowe Konserwatorium Muzyczne, budynek przy ul. Gdańskiej 32 od razu stał się jego siedzibą. Dobrze zachowany, do dziś zachwyca bogato zdobionymi wnętrzami i pięknymi ozdobami jak marmurowe kominki, żyrandole, kinkiety czy zabytkowe meble. Na szczególną uwagę zasługuje witraż z warsztatu Richarda Schleina z Zittau zdobiący klatkę schodową.

Obecnie w pałacu oprócz rektoratu, mieszczą się sale koncertowe, sale wykładowe i ćwiczeniowe dla studentów (również w budynku kordegardy), Studio Komputerowe Muzyki Elektronicznej i Pracownia Elektroakustyczna.

Rektorat PWSFTviT mieści się przy ul. Targowej 61/63 w zabytkowej willi wybudowanej w 1903 r. Zaprojektował ją Franciszek Chełmiński, nadając budowli renesansowy styl. Gdy w 1918 roku jej właścicielem został przemysłowiec Oskar Kon, budynek przebudowano według jego koncepcji. Do dzisiaj utrzymany jest w eleganckim, skromnym stylu klasycystycznym. W czasie II wojny światowej willa została przejęta przez niemieckich okupantów. Kon musiał ją opuścić już w pierwszych miesiącach okupacji, wcześniej naziści zmusili go do bycia dozorcą we własnym pałacu. W 1945 r. budynek przejęły komunistyczne władze państwowe. Niestety po latach wojennej zawieruchy, w willi nie zostało prawie nic z dawnego wystroju wnętrz.

W 1948 r. pałacyk został siedzibą Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej. Od tego momentu można zacząć odliczanie lat jego największej świetności. W 1958 roku Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa połączyła się ze Szkołą Aktorską tworząc dzisiejszą Filmówkę. Jej pierwszym rektorem został Jerzy Toeplitz. Ale już wcześniej w murach willi przebywały takie sławy świata filmu i teatru jak: Leon Schiller, Kazimierz Dejmek, Andrzej Munk, Janusz Morgenstern, Andrzej Wajda, Kazimierz Kutz czy Roman Polański.

Najbardziej znanym miejscem w budynku są schody. Ich legenda sięga lat 50., kiedy to w czasie przerw między zajęciami ponoć toczyły się na nich żarliwe dyskusje artystyczno-światopoglądowe. Do kilku stopni przyczepione są nawet pamiątkowe tabliczki, które przypominają, kto na tych schodach siedział i kto z nich skakał.

Rektorat Uniwersytetu Łódzkiego zmienił siedzibę w 2015 roku. Spod adresu Narutowicza 65, przeniósł się na druga stronę ulicy - na Narutowicza 68. Wcześniej, od 1911 roku, mieściła się tam Szkoła Zgromadzenia Kupców Miasta Łodzi. Wśród jej absolwentów są Marian i Kazimierz Brandysowie oraz Zygmunt Hertz. Jest to pierwszy gmach, który po wojnie przekazano łódzkiej uczelni. Najpierw uczyli się tam studenci Wydziału Matematyczo-Przyrodniczego, potem Matematyki, Fizyki i Chemii. Później została tylko Chemia, która opuściła gmach w 2010 roku.

Remont budynku rozpoczął się w 2012 roku i kosztował ponad 13 mln zł. Zadbano o to, by wszystkie elementy wykończenia wnętrz pozostały oryginalne. Przywrócono oryginalną, łososiowo-zieloną kolorystykę. Zachowano witraż, na którym jest prof. Tadeusz Kotarbiński, pierwszy rektor Uniwersytetu Łódzkiego.

Rektorat Uniwersytetu Medycznego w Łodzi ma siedzibę przy al. Kościuszki 4. Gmach zbudował łódzki fabrykant, Izrael Poznański. Autorstwo projektu jest do dziś nieustalone. Budowa ukończyła się w 1892 roku. Zamieszkała tam córka Poznańskiego, Anna z mężem Jakubem Hertzem. Miejsce, w którym stoi budynek, wybrano nieprzypadkowo - do 1939 roku obok stała Wielka Synagoga. Jej budowę finansowali najwięksi łódzcy przedsiębiorcy, także Izrael Poznański. Do świątyni wstęp miały tylko osoby z przepustkami.

Pałac Jakuba Hertza, bo taką nazwę nosi budynek, zaprojektowano w stylu neorenesansowym. Wnętrze jest bardzo bogate. Wrażenie robi szczególnie pomieszczenie, w którym obecnie jest biuro prof. Pawła Górskiego, rektora Uniwersytetu Medycznego. Prawdopodobnie była tam też łaźnia. Pozostałością po niej jest marmurowa fontanna. W międzywojniu, po drobnych remontach, gmach przejęła Izba Przemysłowo-Handlowa. UM wprowadził się do pałacu po II wojnie światowej.

Rektorat ASP mieści się przy ul. Wojska Polskiego 121, w tym samym budynku co cała uczelnia. Patronem Akademii jest Władysław Strzemiński, pionier konstruktywistycznej awangardy lat 20. i 30. XX wieku. Uczelnia powstała w 1945 roku jako Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Łodzi. Jest jedną z siedmiu akademii sztuk w Polsce.

Gabinet rektora prof. Jolany Rudzkiej-Habisiak mieści się na piątym piętrze. Jest urządzony bardzo nowocześnie, ze stylem i smakiem godnym tradycji awangardy. W gabinecie mieszczą się dzieła sztuki m.in. prototypy foteli Modzelewskiego, które uczelnia odkupiła od rodziny projektanta.

Siedziba rektoratu Politechniki Łódzkiej mieści się w dawnej willi Reinholda Richtera, łódzkiego fabrykanta. Zaprojektowana została przez architekta Ignacego Stebelskiego w 1903 roku. Już rok później zakończono budowę pałacyku.

Charakterystyczną cechą budynku są fasady. Każda z nich przedstawia odmienny styl architektoniczny. Fasada z głównym wejściem nawiązuje do gotyku, secesyjny charakter posiada krata w świetliku nad drzwiami oraz kobieca głowa w portalu. Najpiękniejszą częścią willi jest przylegający do wieży ogród zimowy. Dzisiaj znajduje się w nim gabinet rektora. Kominek w gabinecie zrobiony jest z różowego marmuru oraz drewna. Powieszony jest także obraz z 1910 roku autorstwa H. Köcke. Okna gabinetu to delikatne witraże. Wnętrze pałacyku to prawdziwa oaza artystyczna. Większość pomieszczeń urządzona jest w stylu secesyjnym. Przedsionek to popis renesansowo-barokowego stylu. Ściany wyłożone są różowym i czerwonym marmurem, ozdobione płaskorzeźbami.

Nad drzwiami przedsionka, które prowadzą do holu znajduje się płaskorzeźba ''Zwiastowanie''. Taka sama ozdabia kaplicę św. Innocentego we Florencji. Prawdziwą ozdobą pałacu jest kominek znajdujący się w holu. Do jego boków przylegają szafy z drzwiami. Na nich znajdują się pozłacane rzeźby madonny z dzieciątkiem i rycerza z chorągwią.