Famę Hotelu Alicja napędza zlokalizowana na jego tyłach elektrociepłownia. Swojski i przaśny budynek w kolorze toksycznej zieleni, na tle wielkich kominów, robi piorunujące wrażenie. Chociaż łodzianie wiedzą, że to co widać w tle, to chłodnia kominowa z której wydobywa się tylko para wodna, to społeczność internetowa i tak zrywa boki z lokalizacji hotelu. Powodem do tego są też zdjęcia, które można zobaczyć na jego oficjalnej stronie. Po otaczającym hotel industrialnym sąsiedztwie i smutnej szarości niewiele zostało, a i to widoczne jest dopiero po wejściu w galerię. Gdy spojrzymy na zdjęcia na stronie głównej, możemy odnieść wrażenie, że hotelik mieści się w zielonej podmiejskiej okolicy. Ruchliwa i głośna al. Politechniki nie istnieje w tym wirtualnym alternatywnym świecie. Projektanci katalogów i ulotek dla dużych biur podróży mogliby od fotografa Alicji uczyć się sztuki kadrowania i znajdywania najbardziej atrakcyjnej perspektywy.
- Chciałem, żeby moja fontanna była atrakcyjna przez cały rok: zimą pięknie przysłonięta śniegiem z soplami lodu, a żeby latem odbijało się w niej słońce - mówił w 2008 roku Rafał Szrajber, autor projektu fontanny na placu Dąbrowskiego i dostosowanego do niej nowego wyglądu placu. - Łódź powstała na rzekach, które napędzały miasto. W mojej fontannie fala przebija płytę placu i zabiera ze sobą elementy, które napotyka. Tworzywem fali jest to, co było pod spodem, czyli historia miasta, baza, na której Łódź powstała.
Obecnie częściej niż mianem "fontanna", nazywa się ją "bezzębnymi ustami". Najczęściej - "waginą". Impulsem do jej powstania był projekt 'Fontanny dla Łodzi' ogłoszony w 2004 roku przez Zakład Wodociągów i Kanalizacji w Łodzi. Wykonanie samej fontanny kosztowało 5 mln zł. Przebudowa całego placu 15,6 mln. Odpowiedzialny za nią był Zarząd Dróg i Transportu w Łodzi we współpracy ze ZWiK. Efekt ich pracy zaskoczył samego autora projektu. Szrajber stanowczo odciął się od tego, co oficjalnie od sierpnia 2009 roku można zobaczyć na placu. Zamiast przyjaznej dla ludzi przestrzeni, zachęcającej do miłego spędzania czasu na świeżym powietrzu, powstała kamienna pustynia. I nawet gdyby ktoś bardzo się uparł, że poogląda świetlno-muzyczny pokaz z wodotryskiem w roli głównej, nie ma nawet gdzie wygodnie usiąść. A i samo oglądanie uzależnione jest od łutu szczęścia, bo oświetlenie często ulega awariom.
facebook.com/wkrzywymzwierciadle.lodz
Restauracja Cud Miód mieści się w dawnej willi Maurerów. Budynek powstał w 1913 roku. Po II Wojnie Światowej znajdował się tutaj Dom Dziecka, następnie hufiec ZHP Łódź-Bałuty, a jeszcze później restauracja "Nad Łódką". Według pierwotnego zamysłu dominującym stylem architektonicznym był eklektyzm z domieszką secesji. Dzisiaj nadrzędnym stylem jest kicz, kicz i jeszcze trochę kiczu. Okazała willa obwieszona została pasiastymi markizami, nad wejściem zawisł napis z nazwą restauracji, który absolutnie nie pasuje do bryły budynku. Bardzo mocno podkreślono wszystkie detale takie jak: drewniane okiennice, belki w roli boni i gzymsów, obramienia okien, fasety, sztukaterie, kamienie w dolnej części elewacji. Czy istnieje w architekturze jakiś rodzaj zdobienia budynku, który nie został tutaj wykorzystany? Lwy przed wejściem? Fontanna z trzema gracjami?
W sprawie oszpecenia zabytku zaprotestowała kilka lat temu radna Iwona Bartosik. Napisała wówczas interpelację do prezydenta miasta, w której pytała, kto pozwolił na taką "instalację" i "ozdobę" tego budynku. Po przepychankach między magistratem, a właścicielami nieruchomości stanęło na groźbie ze strony tego pierwszego. Jeśli upomnienie i grzywna w celu przymuszenia do usunięcia okropnych elementów elewacji nie pomoże, magistrat miał przywrócić willi Maurerów właściwy wygląd, a kosztami obciążyć właścicieli restauracji. Estetyczny i elegancki wygląd nie został przywrócony ani przez właściciela, ani przez magistrat.
Dlaczego mielibyśmy żyć pośród smutnej szarości, skoro możemy kolorować swój świat jak nam się żywnie podoba? Szarość jest depresyjna i nasuwa skojarzenia z minioną epoką niedostatku i biedy. Biel jest niepraktyczna, bo się szybko brudzi. Dzisiaj wszystkiego mamy aż nadto, również kolorów. Te gładkie nie są zbyt oryginalne. Co drugi blok na każdym polskim osiedlu jest różowy, seledynowy, błękitny, brzoskwiniowy. W najlepszym wypadku pomalowany jest w kolorowe prostokąty. Blok w rybki, piramidy albo tęczę to dopiero awangardowe podejście do wszechobecnej pastelozy. Przełamanie nudy i banału. Budynki nie dość, że są "sympatyczne" i "wesołe" to jeszcze charakterystyczne. Retkiński blok w rybki znają nie tylko łodzianie. Budynek został zmieniony w akwarium w 2000 roku. Miał urozmaicić osiedle. Przy okazji ubiegłorocznego czyszczenia elewacji, rybki też zostały odświeżone.
Sandra Kmieciak
Akwarium jest łódzką puszką Pandory. Kłótnie na forach o estetykę budynku przybierają formę regularnych wojen. "Malowanie blokowiskom dobrze robi, ale pod warunkiem że nie przesadza się z wzorkami i kiczowatymi ozdobami jak te rybki" - uważa jeden z internautów. "MOIM zdaniem, tudzież zdaniem wszystkich, których znam, a którzy widzieli te rybki pomysł jest FAJNY" - odpowiada ktoś inny.
Sandra Kmieciak
Równie sławny, jak blok w rybki przy ul. Kusocińskiego 88 i 90, jest blok w piramidy. Egipskie budowle widnieją na elewacji wieżowca przy ul. Batalionów Chłopskich 14. Można było przeczytać o nim m.in. na portalach Polisz Arkitekczer czy Sadistic.pl. Większość komentarzy była prześmiewcza ("Była Ziemia Obiecana, jest Faraon", "Projektant ma jakiś dziwny gustomierz"), ale pojawiały się i takie, które wyrażały szczere ubolewanie nad poczuciem estetyki nad Wisłą ("Każda elewacja powinna być projektowana przez specjalistę, a nie powierzana niespełnionemu plastykowi ze spółdzielni. Takie zabawy niszczą tylko przestrzeń i tak niewielkiej wartości").
Sandra Kmieciak
W "Wannie z kolumnadą" o wieżowcu z piramidami pisał Filip Springer. Relacjonował rozmowę z wiceprezesem spółdzielni mieszkaniowej na Retkini, który przyznał, że spójnej koncepcji na projekt wyglądu osiedla nigdy nie było. W ramach termomodernizacji budynków, co roku ich odnawianiem zajmował się inny projektant. Stąd taki miszmasz kolorystyczny, stąd też piramidy, słońce i tęcza. "Niektórzy się śmieją, że tylko nam wielbłąda brakuje" - opowiadał wiceprezes.
Sandra Kmieciak
Kolejna inspiracja starożytnym Egiptem na łódzkim podwórku. Jej "piękno" odkrył i rozsławił Tomasz Łaptaszyński. W projekcie "Antiquity Now" szukał śladów kultury antycznej w polskiej popkulturze. Przyglądał się jej interpretacjom i wariacjom na jej temat, a następnie uwieczniał je na fotografiach. O projekcie pisały branżowe portale Popmoderna.pl czy włoska Urbanautica.com. W trakcie pracy nad nim odnalazł ukryty skarb na Teofilowie.
- Półtora roku robiłem zakupy naprzeciwko i nie przypuszczałem, że takie cudo kryje się za kilkoma drzewami ? pisał Łaptaszyński o sklepie firmowym Teofilów, mieszczącym się przy ul. Szparagowej. - Dopiero netu trzeba było, by przypadkiem odnaleźć. Prawdziwa archeologia teraźniejszości.
Jak ma się szklana piramida do pofabrykanckiej Łodzi? Nijak. Ale w jej obronie można używać tych samych argumentów, jakie padały przy okazji obrony szklanej piramidy stojącej przed Luwrem. Można też podzielać zdanie o tym, że "w Łodzi jest centrum ziemi" ("Aleja gówniarzy" w reż. Piotra Szczepańskiego). Kościół św. Teresy to Bazylika św. Piotra, dwie wieże Textilimpexu - World Trade Center, familoki na Księżym Młynie - Manchester, restauracja Wok przy Silver Screenie była Hongkongiem. A skoro Pałac Poznańskiego to Luwr, to mamy i paryską szklaną piramidę.
Wybitny przedstawiciel "gargamelizmu" w architekturze. Pojęcie "gargamela" w odniesieniu do architektury powstało w latach 90. i odnosi się do budynków, które nawiązują do historycznych stylów, ale mocno je wypaczają i przerysowują. To architektura spod znaku tandety z przedrostkiem pseudo: pseudowille, pseudopałace, pseudodworki, pseudozameczki. Ten gargamel przybrał postać osiedla zamkniętego, które aż ocieka luksusem. Absolutnie nie pasuje przy tym do otoczenia. Pierwsze skojarzenia? Rezydencja Carringtonów tylko bardziej. Do tego pomiędzy zdezelowanymi drewnianymi, chatami. "Inwestycja przy ulicy Bema 8/10 to wyjątkowy projekt, którego realizację rozpoczęliśmy w połowie 2007 roku - czytamy na stronie Abart Development, inwestora odpowiedzialnego za powstanie Bema 8/10. - Ten ekskluzywny budynek mieszkalny zlokalizowany jest w zielonej, parkowej dzielnicy Łodzi - Julianowie. Wyjątkowego charakteru tej inwestycji dodają zarówno otoczenie starodrzewu i rozlewiska wodnego, jak również forma architektoniczna budynku, która czerpie bezpośrednio z klasycznych kanonów architektury".
Fot. Marcin Stępień / Agencja Gazeta
Patrząc na front budynku, można dostać oczopląsu. Doryckie kolumny na piedestałach, tralki, tarasy, balkony, balkoniki. Na Bema 8/10 po raz pierwszy zobaczyłam pełnowymiarowe balkony pod portykiem. Do tego część balkonów jest prostokątna, cześć półokrągła. Projektant najwidoczniej nie mógł zdecydować się na jeden styl architektoniczny. Całość kojarzy się z architekturą dla nowobogackich z początku lat 90. Na forum Skyscrapercity.com budynek został określony jako "architektoniczny koszmar rodem z Las Vegas".
Osoba, która podjęła decyzję o postawieniu tej burej blaszanej bryły na ul. Pomorskiej, nie słyszała zapewne nigdy o istnieniu ładu przestrzennego. Przejdźmy się ulicą Pomorską. Zacznijmy przy placu Wolności. Dookoła zabytkowe kamienice, odnowione lub nie, ale posiadające niewątpliwy urok. Zabytkowy pałac Karola Gebhardta w którym mieści się siedziba gminy żydowskiej przy Pomorskiej 18, dalej pięknie wyremontowany Dom Towarzystwa Kredytowego. Jeszcze dalej zabytkowy budynek Browaru Karola Gottloba Anstadta, obecnie należący do Browarów Łódzkich. Przy Pomorskiej 46/48 widzimy odrestaurowany budynek Wydziału Nauk o Wychowaniu UŁ. Pomiędzy zabytkowymi, historycznymi nieruchomościami straszy olbrzymi blaszak. Nie ma na nim nazwy firmy, do której należy. Są tylko bazgroły wandali. Do środka prowadzi tylko jedna brama wjazdowa, nieco cofnięta względem przylegającej do chodnika ściany. Całość bardzo brzydko "zamyka" ulicę Pomorską i absolutnie nie komponuje się z jej zabudową.
Sandra Kmieciak
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze