- Produkty tradycyjne to nie tylko potrawy i napoje oparte na dawnych recepturach. To także wielki atut promocyjny i turystyczny - mówi Witold Stępień, marszałek województwa. - W kategoriach kulinarnych województwo łódzkie jest potrawą z dziewięciu składników najwyższej jakości. W jego skład weszło w całości lub częściowo dziewięć dawnych województw o bardzo bogatych i różnorodnych tradycjach regionalnych. To bogactwo kształtowało się przez wieki. W czasach "śmieciowego jedzenia" stało się wręcz bezcenne, gdyż jest alternatywą dla bylejakości tego, co jemy na co dzień. Sięgając po pieczywo, sery czy wędliny produkowane według dawnych receptur bez użycia konserwantów i środków chemicznych, odkrywamy na nowo uroki jedzenia - mówi marszałek Stępień.
Każda z 177 gmin regionu łódzkiego ma własne, niepowtarzalne przepisy i wyroby, których receptury przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Stały się cenną atrakcją województwa łódzkiego.
W ciągu roku w regionie odbywa się wiele imprez prezentujących produkty regionalne, od Festiwalu Dobrego Smaku w Łodzi po Święto Chrzanu w Osjakowie, Święto Zalewajki w Buczku czy najnowsze Święto Miodu w Gomunicach, które obchodziliśmy po raz pierwszy 14 sierpnia br.
Jeśli ktoś chciałby wpisać swoją rodzinną potrawę czy produkt, może zgłosić się do Urzędu Marszałkowskiego. Musi udokumentować co najmniej 25-letnią tradycję przygotowywania produktu lub potrawy według tej samej procedury. To mogą być książki historyczne, notatki, etykiety, wycinki z gazet, a nawet zeszyty naszych mam czy babć. Także spisane rozmowy, opowieści i historie. Dokumentacja wysyłana jest do Polskiej Izby Produktu Regionalnego i Lokalnego, który opiniuje wniosek. Potem wniosek przesyłany jest do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, który wydaje decyzję - przesyła informację o wpisaniu produktu na listę produktów tradycyjnych. Wszystkich twórców i właścicieli produktów tradycyjnych zachęcamy do używania znaku "Promuje Łódzkie".
Jak rozpoznać nasze produkty regionalne? Są oznaczone naszym logotypem "Promuje Łódzkie". Będzie ich można spróbować na "Mixerze Regionalnym" w dniach 3-4 września na ul. Piotrkowskiej w Łodzi. Tam można skosztować regionalne smaki.
Nalewka cytrynowo-imbirowa przyrządzana jest z cytryny, imbiru, spirytusu rozcieńczonego wodą, miodu, cukru i kardamonu. Woda pochodzi z ujęć własnych mieszkańców Eufeminowa. Miód lipowy pochodzi od lokalnych producentów. Nalewka imbirowo-cytrynowa prezentowana jest na corocznym święcie w Eufeminowie. Są to obchody męczeńskiej śmierci św. Eufemii. Patronka tej miejscowości zmarła za wiarę w rzymskim Coloseum 16 września 304 r. Patronce mieszkańcy darują kwiaty, chleby, a całe święto połączone się z promocją produktów lokalnych. Konkurs nalewek jest kulminacyjnym punktem święta.
Nalewkę cytrynowo-imbirową wytwarza Zbigniew Janeczek, artysta-plastyk, a do niedawna sołtys Eufeminowa. "Nalewka ma lekko słodki smak, alkoholowy w sekwencji smakowej zakończony cierpkością. Świeży zapach cytrusów z subtelną nutą imbiru" - scharakteryzowano smak na stronie Ministerstwa Rolnictwa.
Na terenie południowo-zachodnim obecnego województwa łódzkiego chrzan pojawił się około roku 1926. Sadzonki chrzanu zostały sprowadzone z Niemiec przez Oskara Paszke, właściciela majątku ziemskiego Beresie Małe. Początkowo chrzan uprawiano tylko w majątku i wyhodowane laski chrzanu odsyłano do Niemiec. Z wyhodowanych sadzonek Oskar Paszke mógł rozmnażać część chrzanu wyłącznie na własne potrzeby. Dopiero po II wojnie światowej po rozparcelowaniu majątku sadzonki chrzanu trawiły do okolicznych wsi.
Chrzan tej odmiany jest uprawiany na około 700 hektarach w czterech gminach województwa łódzkiego: Kiełczygłów, Siemkowice, Osjaków i Rusiec. Chrzan nadwarciański po staropolsku to przygotowywany zgodnie ze starą recepturą tarty chrzan. Ma ostry zapach, przenikliwy, charakterystyczny dla świeżo startego chrzanu. Jest ostry z nutą kwaśno-słodką.
Chrzan wytwarza F.H.U. Michał Cieśla (powiat pajęczański).
Ciastka zawijane z marmoladą są znanym deserem w powiecie brzezińskim. Mąka do ich wyrobu pochodzi z miejscowego młyna, jaja i masło z gospodarstw mieszkańców, podobnie owocowa marmolada. Wieloletnie doświadczenie, praktyka i wypracowana receptura stały się źródłem uzyskania niepowtarzalnego smaku i gwarancją niezmienionego produktu od początku jego produkcji na tym terenie. Popularność ciastek wzrosła wraz z uzyskaniem przez nie pierwszego miejsca w konkursie podczas festynu "Smaki Ziemi Brzezińskiej" w 2011 roku. Ciastka są miękkie i lekko puchate z wyraźnym smakiem kruchego ciasta i lekko kwaskowej marmolady.
Piecze je Halina Janeczek z Eufeminowa.
Piernikowe chatki przyrządzane są w Dmosinie. Chatka budowana jest z osobno wypiekanych pasujących do siebie prostokątnych elementów, ozdobiona białym lukrem. Duża chatka ma wymiary 22 cm na 25 cm na 22 cm, mała chatka - 17 cm na 24 cm na 16 cm.
Piernik to ciasto przyrządzane z mąki pszennej, żytniej lub mieszanej z dodatkiem podgrzanego naturalnego miodu, tłuszczu, jajek, wody, korzeni i środka spulchniającego. Nazwa wywodzi się ze staropolskiego słowa "pierny", co oznaczało "pieprzny".
Popularność piernik zawdzięcza nie tylko dzięki smakowi, lecz różnorodnym kształtom. Chatka z piernika nawiązuje do bajki o Jasiu i Małgosi. Wypiek przedstawia chatkę z oknami i otwartymi drzwiami, wokół chatki znajdują się drzewka, płotek, wszystko oblane lukrem, który formuje się w sople zwisające z dachu podczas śnieżnej zimy.
Wytwarza je Anna Grabowicz z Dmosina.
Obwarzanki tomaszowskie przygotowywane są według receptury stosowanej w latach międzywojennych w jednej z piekarni w Tomaszowie Mazowieckim. Wypiekane są z mąki i wody bez innych dodatków. Dawniej obwarzanki tomaszowskie były znane nie tylko w Tomaszowie Mazowieckim, ale również w dalszych okolicach. Mają ten sam smak, jak kiedyś i cieszą się dużym zainteresowaniem na jarmarkach i festynach. Wytwarza je Mariola Krzysztofik z Tomaszowa.
Powidła śliwkowe to gęsta masa z widocznymi fragmentami skórek śliwkowych. Barwa jest brunatna z odcieniem mocno czerwonym, typowa dla rozgotowanych śliwek. Smak ma słodki z lekkim kwaskowym posmakiem i wyczuwalnym posmakiem karmelu. Zapach smażonej śliwki o charakterystycznym aromacie
Kiedyś w okolicach Łowicza powidła robiono ze śliwek węgierek zwanych gramastynami oraz z tzw. bździoch. Bździochy to śliwki najdrobniejsze i najsłodsze. Śliwki gotowano po kilka godzin przez kilka dni. Skład i sposób przygotowania powideł śliwkowych nie zmienił się od 60 lat, a świadczą o tym zapisy ze starych zeszytów.
Obecnie najlepszą odmianą, którą uprawia się specjalnie na powidła śliwkowe, jest śliwka węgierka łowicka oraz stare odmiany węgierek.
"Przygodę z wędliniarstwem zaczynaliśmy od chowu owiec i wyrobu kiełbas z mięsem baranim. W naszej rodzinie tradycją było domowe przygotowywanie wędlin na święta oraz, jak to w rodzinie leśniczego i myśliwego, domowe przetwarzanie dziczyzny. Przetwarzamy polskie mięso wieprzowe, w tradycyjny sposób, stosując dawne receptury. Surowiec mięsny pozyskujemy z okolicznych gospodarstw. Wytwarzając tradycyjne wyroby używamy jedynie naturalnych przypraw. Dzięki zastosowaniu odpowiedniego czasu peklowania i wędzenia nasze tradycyjne wędliny pozostają świeże i aromatyczne przez długi czas" - pisze na swojej stronie internetowej Masarnia AR-KOS. Wędzone kiełbasy jordanowskie oraz jordanowska kiełbasa jałowcowa z Masarni AR-KOS zostały wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa. W 2008 roku Perłę w Konkursie Nasze Kulinarne Dziedzictwo zdobyła jordanowska kiełbasa Jałowcowa, a w 2012 w Bratoszewicach pierwsze miejsce w swojej kategorii zdobyła kiełbasa Krakowska Sucha. AR-KOS jest firmą rodzinną, założoną przez Lucynę i Piotra Korwin-Kochanowskich.
Pełna lista produktów regionalnych znajduje się na stronie Ministerstwa Rolnictwa.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze