Historie kryminalne z miłością w tle. Tym żyła przedwojenna Łódź

To był rok 1929. Albert Kon był synem właściciela jednej z największych łódzkich fabryk - Widzewskiej Manufaktury. Rodzina Konów znana była jako pracodawca wymagający i groźny. Serce Alberta zmiękło jednak kiedy poznał śliczna dziewczynę, która pracowała w manufakturze. Zalecał się do niej, jednak ta, była nieugięta. W końcu Albert odkrył, że panienka ma narzeczonego, który także pracuje w fabryce. Postanowił pozbyć się rywala. Postarał się więc, aby Edward Ciesiński, praktykujący majster, szybko stracił prace. Odmówił mu także wydania stosownego zaświadczenia o odbytej praktyce. Edward był zrozpaczony. Chciał się żenić, a nagle został bez pracy i perspektyw.

Manufaktura Widzewska, Fot. Marcin Wojciechowski / Agencja Gazeta

Pewnego dnia Albert wychodził z pałacu przy ulicy Targowej. Majster zastąpił mu drogę. Wycelował rewolwer. Jego ręka drżała. Nie mógł zdobyć się na strzał. Wtedy Albert błyskawicznie wyciągnął swoją broń i postrzelił konkurenta. Edward osunął się na ziemię i wtedy parokrotnie strzelił w Alberta. Broczący krwią Edward doczołgał się na posterunek policji przy ulicy Kilińskiego 152. Przyznał się do zabójstwa. Przewieziono go do szpitala miejskiego przy ulicy Drewnowskiej, gdzie zmarł. Albert trafił natomiast do lecznicy "Unitas" przy ulicy Pustej (obecnie Wigury). Jego także nie udało się uratować.

Rok 1932. Na ulicy Wodnej 19 mieszkała grupa robotników. Wśród nich Antoni Tomczak, który w Łodzi miał kochankę. Mężczyzna był żonaty, więc romans próbował ukrywać. Jednak alkohol i wielkie uczucie sprawiły, że  dał się ponieść emocjom.  Podczas jednej z imprez w mieszkaniu robotników do dziewczyny zaczęli przystawiać się inni. A najbardziej niejaki Antoni Królikowski. Mężczyźni wyszli, aby porozmawiać na osobności. Królikowski miał poprosić Tomczaka, aby ten przestał być psem ogrodnika i pozwolił nieżonatemu przyjacielowi zalecać się do panienki. Kochanek wpadł w szał. Wyciągnął nóż. Jak doniósł jeden z łódzkich dzienników "wbił go po samą rękojeść w serce rywala". Królikowski umarł na miejscu, a morderca został aresztowany.

Rok 1931. Kwiecień. W powietrzu czuć było wiosnę. Stefan Semeriak miał 27 lat. Pracował jako woźny. Cztery lata wcześniej ożenił się z dwa lata młodszą dziewczyną. Piękną i charakterną. Podobno kontrolowała męża na każdy kroku. Każde, nawet najmniejsze spóźnienie, tłumaczyła zdradą. Mąż zaprzeczał. Mówił, że jest żonie wierny. Ta  nie wierzyła i awanturowała się tak bardzo, że lokatorzy kamienicy przy Korzeniowskiego skarżyli się na krzyki dobiegające z mieszkania.

Stefan miał już dość. Postanowił wyprowadzić się od żony. Przysięgał, że ma plan zamieszkać w kawalerce, nie zaś z żadną babą, jak myślała małżonka. Ta jednak Stefanowi nie wierzyła. Jej duma była urażona. Kiedy mąż zbierał się do wyjścia, do mieszkania weszły trzy przyjaciółki kobiety. Uzbroiła je w żelazne garnki, rondle i młotki i rozkazała rzucić się na Stefana. Ten z podbitym okiem uciekł z kamienicy. Postanowił dać czas kobietom, aby się uspokoiły.

fotopolska.eu

Po dwóch godzinach wrócił po swoje rzeczy. Przyjaciółki  wciąż na niego czekały. Gdy znalazł się w środku walka rozpoczęła się na nowo. Jedna z kobiet zamachnęła się rondlem  i zbiła żyrandol. Bijatyka trwała dalej, tylko, że w ciemności. W końcu sąsiedzi pobiegli na najbliższy posterunek policji. Funkcjonariusze w samą porę zakończyli jatkę. Okazało się, że w ciemności rozemocjonowane kobiety straciły orientację w tym kogo biją. Najbardziej los pokarał samą żonę Stefana, która trafiła do szpitala z ciężkimi obrażeniami.

Rok 1935. Józef Fiszhaout z ulicy Zawadzkiej 30 (dzisiejsza Próchnika) był podobno nieziemsko przystojny. Jego szarmancki, a zarazem uwodzicielski styl bycia, wprawiał w osłupienie płeć piękną. Kobiety zakochiwały się w nim bez opamiętania. Było to uczucie odwzajemnione, bo i Józef kochał kobiety. Wszystkie, bez wyjątku. Co tydzień prowadzał się po Łodzi z inną. Józef zarabiał dobrze, ale pieniędzy nie starczało mu na wszystkie przyjemności i zaspokajanie potrzeb wielu kobiet z którymi się spotykał. Zaczął kombinować...

Nauczycielka z Łodzi spotyka Józefa w kawiarni. Jest pod wielkim wrażeniem. Zakochuje się od razu. I Józef nie czekając zbyt długo oświadcza się pannie R. Trwają przygotowania do wesela. Kilka dni przed ślubem prosi przyszłą żonę o podpisanie weksli na kilka tysięcy złotych. Obiecuje, że przeznaczy je na bardzo obiecujący interes, który zapewni im godziwe życie do końca ich wspólnych dni. Zaaferowana narzeczona dodaje na poczet biznesu biżuterię, a nawet futro. I wtedy nadszedł dzień ślubu... a Józef zniknął.

Podobno wyjechał z Łodzi z tancerką  nocnego klubu. Sam został  fordanserem, czyli płatnym partnerem do tańca. Kiedy plotka ta dotarła do uszu narzeczonej poszła poskarżyć się policji. Józef poszukiwany był po całej Polsce listem gończym. Sam stawił się na policję. Jako poszukiwany kryminalista nie mógł nigdzie znaleźć pracy na dłużej. Kochanka porzuciła go, bo nie zarabiał pieniędzy. Jego serce było złamane. Nie wiedział co robić.

Pięknej Jagusi z wsi koło Łasku zachciało się wielkiego miasta. Chciała być niezależna, zarobić jakieś pieniądze. I tak pewnego lata postanowiła przyjechać do Łodzi. Nie znała tu nikogo, ale jej uroda otworzyła wiele możliwości. Bogaty kupiec zaoferował  pracę służącej. W wystawnym domu z tygodnia na tydzień czuła się coraz lepiej. Była inteligentna i bystra. Interesowała się wszystkim, co ją otaczało. I tym właśnie miała zdobyć serce pracodawcy, który bardzo szybko poprosił ją o rękę. Wiejska Jagusia, przeobraziła się w Jadwigę, bywalczynie łódzkich kawiarni i prywatek, popularną i lubianą w towarzystwie.

Jadwiga stała się znana. Była ulubienicą łódzkich salonów. Perypetiami popularnych osób już wtedy zajmowała się łódzka prasa. Nie było więc  przypadkiem, że pewien dziennikarz znalazł się w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie. Mianowicie pod kamienicą przy ulicy Lipowej, w którym mieszkała Jadwiga z mężem. Pojawiła się tam z mężczyzną, którego ubranie sugerowało, że przyjechał do Łodzi ze wsi. Stanęli w bramie. Nagle nieznajomy miał osunąć się na ścianę. Jadwiga krzyknęła. Zza rogu wyjechał akurat fiat 508. Kobieta wskoczyła na jezdnie i własnym ciałem zatrzymała samochód.  Wpakowała swojego kompana do środka, usiadła obok i rozkazała kierowcy ruszać przed siebie. Na ulicy przed kamienicą została po nich tylko zakrwawiona brzytwa.

Salonowe plotki głosiły, że niedoszłym samobójcą był narzeczony Jadwigi z rodzinnej wsi. Przyjechał do Łodzi rozmówić się z dziewczyną i wtedy dowiedział się, że wyszła za mąż. Wzruszona miała uciec z chłopakiem na wieś. A za nimi podążył bogaty kupiec.

W przedwojennej Łodzi ulica Lipowa była świadkiem cierpienia wielu złamanych serc.

Wiosna. Rok 1934. Środek dnia. Nagle na skrzyżowaniu Lipowej z 6 Sierpnia rozległy się strzały. Przechodnie zastygli w ruchu. Zza rogu wybiegła dziewczyna. Za nią chwiejnym krokiem wyszedł mężczyzna. Po chwili zachwiał się i upadł. Broczył krwią. Na miejsce zdarzenia przybiegł policjant. Wsadził umierającego mężczyznę do dorożki i rozkazał gnać na komisariat. Okazało się, że rannym był Leon Hoffman, mieszkaniec ulicy Zakątnej (dziś Pogonowskiego) w Łodzi. Dziewczyna strzeliła trzy razy raniąc go w biodro i brzuch.

Narodowe Archiwum Cyfrowe

Kto strzelał do Leona? Napastniczką była Irena Głowacka, z którą spotykał się od dłuższego czasu.  Nie palił się do małżeństwa, co Irenie bardzo przeszkadzało. Groziła porzuceniem chłopaka. Biegała na skargi do jego matki. Pewnej letniej nocy Leon miał ulec i obiecać dziewczynie ożenek. Słowa jednak nie dotrzymał. Irena zrobiła mu awanturę, która skończyła się rozstaniem. Po trzech dniach znienacka zastąpiła Leonowi drogę i oddała w jego kierunku trzy strzały.