W podstawówce miałem mocno zaangażowanego matematyka, który kazał nam przepisywać znajdujący się na końcu dzienniczka 'Kodeks ucznia'. Musieliśmy robić to po 100 razy, aż w końcu rodzice zwołali specjalne zebranie. Nie zmienia to faktu, że Sęczkowski był przez nas bardzo lubiany. Czasami zapraszał nas po lekcjach na strzelnice do Parku na Zdrowiu (Park im. Józefa Piłsudskiego - przyp. red.). Nie był żadnym militarystą, chciał nam po prostu pokazać, jak można spędzać czas wolny. Pod koniec ósmej klasy odszedł z naszej szkoły i przeniósł się do liceum. Odwiedziliśmy go z kolegami. Zawsze był w 100 proc. pewny swego i przekonany do, tego co robi, więc gdy już zwiedził z nami liceum, usiadł i zaczął opowiadać: 'Kończycie podstawówkę, to ważny moment. Ty Michał będziesz biznesmenem. To widać, że masz smykałkę. Pewnie będziesz miał własną firmę'. Do drugiego Michała powiedział: 'Ty masz talent do języków. W Polsce długo nie posiedzisz. Cieszę się, że takiego ucznia wychowałem'. W końcu popatrzył na mnie, pokiwał głową i mówi: 'A ty Rogucki jesteś taka zwykła, polska klucha' - co mniej więcej miało oznaczać, że nic ze mnie nie będzie. Zrobiło mi się dziwnie, ale takie sytuacje były dla mnie motywujące. Dwa lata później zupełnie przypadkowo trafiliśmy na siebie podczas spektaklu teatru amatorskiego 'Pod Lupą' w łódzkim Domu Kultury. Nigdy nie zapomnę jego oczu, gdy zobaczył mnie na scenie. Musiał być bardzo zdziwiony, że ta polska klucha jest w stanie funkcjonować w świecie artystycznym.
Chodziłem do technikum samochodowego przy ulicy Prożka. Tam uczył się Leszek z serialu 'Daleko od szosy', nakręcili też tam film 'Profesor na drodze'. Postać była prawdziwa. Polonista, profesor Czarnecki, jako jedyny odkrył, że nie przeczytałem żadnej lektury. Za grube były te książki dla mnie. Bardzo lubiłem prof. Czarneckiego, ale jak była studniówka, to jego auto marki trabant wstawiliśmy do klatki w bloku. Dźwigiem musieli je potem wyciągać.
Nauczycielem, którego najczęściej wspominam, jest nieżyjący już Kazimierz Bińczyk. Tak się złożyło, że uczył mnie i w podstawówce, i w liceum. Miał wspaniały kontakt z młodzieżą, chciało się z nim ćwiczyć i rozmawiać. Wychował w Tomaszowie Mazowieckim wiele siatkarskich pokoleń. To między innymi dzięki jego pracy ponad 20 zawodników grało w pierwszej i drugiej lidze siatkówki. On przyczynił się do tego, że jestem obecnie trenerem. Myślę, że od niego przejąłem 50 czy 60 proc. tego, co sam przekazywałem moim uczniom.
Moim najważniejszym nauczycielem był profesor tańca klasycznego, Rosjanin. Miał na imię Anatolij, uczył mnie od piątej do siódmej klasy (do szkoły baletowej chodziłem w Gdańsku). To on pokazał mi świat tańca i język ciała. Szybko zacząłem pracować indywidualnie, miałem dodatkowe próby do spektakli w Operze Bałtyckiej. Spędzałem z Anatolijem ponad pięć godzin dziennie. Mieszkałem w internacie, on z rodziną również. To nie była znajomość wyłącznie zawodowa, często go odwiedzałem. Miał wpływ na to, co czytam i co oglądam. Dzięki niemu poznałem literaturę rosyjską, zacząłem czytać Dostojewskiego. Anatolij traktował mnie jak najważniejszego ucznia. Zdarzało się, że wypraszał mnie z sali prób, bo - jak twierdził - nie daję z siebie wszystkiego. Nie byłem najgrzeczniejszy, więc bywały też płacze i wzywanie rodziców. Po trzech latach wyjechał do Brukseli, pracować w zespole baletowym w Strasburgu. Gdyby tego nie zrobił, pewnie nie zainteresowałbym się aktorstwem i nadal tańczyłbym w balecie. A tak - odechciało mi się.
Bożena Wargowiak-Susik, nauczycielka geografii i mój wychowawca w SP nr 125, bardzo wymagająca, ale jednocześnie osoba ciepła i z podejściem do uczniów. Była groźna, pamiętam, że zawsze się jej 'bałem'. Chociaż z perspektywy czasu wiem, że chciała dla mnie dobrze. Spotkałem panią Bożenę na wręczeniu nagród z okazji Dnia Nauczyciela, byłem już pierwszym wiceprezydentem Łodzi. Powiedziała, że jest ze mnie dumna, a ja przypomniałem sobie, jakim była świetnym pedagogiem. Wspaniałe czasy, oby wszyscy mieli takich nauczycieli.
W III Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi języka polskiego i łaciny uczyła mnie pani Kwaśniewska. Zawsze doskonale przygotowana do lekcji, potrafiła nas zaciekawić. Najbardziej lubiłem zajęcia z łaciny. Pani Kwaśniewska poza deklinacjami opowiadała o życiu w starożytnym Rzymie. Najfajniejsze, że były to historie o zwykłych ludziach i sprawach codziennych. Słuchaliśmy tego z wielkim zainteresowaniem. Wiedza zdobyta na lekcjach łaciny pomogła mi studiować biologię. Wiele lat później w tym samym liceum uczyła się moja córka. Ale nie była tam już pani Kwaśniewskiej.
Jak każdy, mam kilku nauczycieli, których dobrze wspominam. Większość z liceum z Bydgoszczy. Najbardziej pamiętam panią Wierzbicką, która uczyła nas matematyki. U niej każda lekcja to był terror, bo w każdej chwili można było zostać wywołanym do tablicy. Atmosfera była zawsze tak ciężka, że powietrze można było kroić nożem.
Bardzo dobrze wspominam pana Ryszarda Ciężkiego, mojego wychowawcę z liceum. Pamiętam rozmowy wychowawcze, ale i panele dyskusyjne, jakie dla nas organizował. Do dziś utrzymuję z nim kontakt.
Relacja nauczyciel-uczeń, to często relacja stwarzająca dystans i niepotrzebny stres. Miałam to szczęście, że w szkole muzycznej trafiłam na pana Tomasza Guza, który traktował swoich uczniów jak równych sobie. Dopiero po latach zdałam sobie sprawę, że był to mój pierwszy mentor, który do swojego zawodu podchodził jak do misji, a do każdego ucznia jak do indywidualnej jednostki, która czasem potrzebuje rozmowy, która ma problemy i która nie zawsze wie, w którą stronę chce zmierzać.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze