Do tej pory był Zakład Medycyny Ratunkowej. Sześcioro lub siedmioro studentów Wydziału Lekarskiego obserwowało i uczyło się tu, jak reanimować pacjenta, zaintubować go. Oczywiście do tego dochodziły zajęcia w klinikach i na oddziałach. Obserwacja chorego, czasem rozmowa z pacjentem. Potem omawianie tego z wykładowcą.
A jeszcze wcześniej? Zajęcia wyglądały podobnie, choć grupy były pięcioosobowe, więc mniej liczne.
Grupa była 'przyspawana' do nauczyciela akademickiego, mentora. To kolejna różnica. Dziś o taką relację trudniej. - Rwaliśmy się do pracy, ciężko nas było od czegoś oderwać, gdy padało pytanie, kto chce przy czymś uczestniczyć, to cała grupa podnosiła rękę. Teraz studenci nie atakują nas pytaniami, nie 'wyrywają' nam narzędzi. A o to chodzi na studiach - mówi prof. Machała.
ZOBACZ TAKŻE: Szpitale w Łodzi. Na 13. piętrze CKD będzie hostel
Od tygodnia jest trochę inaczej. Studenci wjeżdżają na 12. piętro Centrum Kliniczno-Dydaktycznego. I są w szpitalu, choć wirtualnym. Mogą uczyć się tu nie tylko reanimacji i pierwszej pomocy. Mają blok operacyjny, szpitalny oddział ratunkowy, sale intensywnej terapii, sale porodowe i położnicze, ambulans, a przyszłe pielęgniarki - pomieszczenia do opieki pielęgniarskiej. W każdej sali leżą pacjenci: noworodki, dzieci, dorośli. W różnym wieku z różnymi chorobami. Trzeba się nimi zająć od początku do końca. To angażuje studentów.
- W Zakładzie Medycyny Ratunkowej studenci uczyli się głównie czynności przedszpitalnych i wczesnoszpitalnych. Dopiero Centrum Symulacji Medycznych umożliwia nam kompleksową pracę ze studentami - wyjaśnia prof. Machała.
Zamiast chorych w szpitalnych łóżkach leżą interaktywne fantomy. Można zbadać im tętno, pobrać krew, podać leki, kroplówkę, płyny, czyli to samo, co w prawdziwych warunkach wykonują pielęgniarki i lekarze. - Niektórzy studenci przychodzą do nas na dyżury do szpitala. Są potem o tyle bogatsi w wiedzę, bo widzą przebieg autentycznych czynności. Z drugiej strony są ubożsi, bo nie mogą w nich uczestniczyć, są obserwatorami. Kiedy mamy chorego w stanie zagrożenia życia, nie jesteśmy w stanie przekazać studentowi wszystkich rzeczy, wiele czynności jest dla nas oczywistych, wykonujemy je szybko, mechanicznie - opowiada prof. Machała. W CSM pierwszą symulację znieczulenia grupa analizuje krok po kroku (cała procedura trwa więc trzy razy dłużej niż w rzeczywistej sytuacji). Drugą symulację mają wykonać już sami studenci. Potem wszystko jest omawiane. W ten sposób studenci uczą się umiejętności czysto technicznych, manualnych. Ale to niejedyny cel.\
ZOBACZ TAKŻE: Inwestycje w Łodzi. Rusza rozbudowa CKD. Nowe poradnie, biobank i parkingi
Część asystentów zaczyna ćwiczenia od pytania do grupy: czego najbardziej się boicie? Nagle okazuje się, że studenci słyszą to pytanie po raz pierwszy od początku studiów. Doskonale wiedzą, co jest w komórce, jak działa serce, ale gdy spotykają chorego, nie wiedzą, jak zadać mu pytania.
Więc gdy podają znieczulenie i usypiają pacjenta, z tyłu głowy cały czas muszą mieć, że ta osoba ma imię i nazwisko, swoje emocje, bliskich. Dlatego informują go: teraz przyłożę panu maskę do twarzy, poczuje pan ciepło w głowie, za kilka chwil pan zaśnie. Gdy wejdą na prawdziwą salę operacyjną, podobne podejście muszą mieć do pacjenta.
I kolejna kwestia, której studenci nie umieją, a muszą się nauczyć. Praca w zespole. Standardowy zespół urazowy składa się z sześciu osób. Podobnie jak grupa ćwiczeniowa studentów, dlatego każdy podczas ćwiczeń na bloku operacyjnym w CSM dostaje swoją rolę: anestezjologa, team lidera czyli chirurga, pielęgniarki anestezjologicznej, prawej i lewej pielęgniarki oraz protokolanta. - Młode osoby nie potrafią delegować zadań, a na tym też polega praca zespołowa. Chcemy z indywidualistów stworzyć zespół - wyjaśnia prof. Machała.
ZOBACZ TAKŻE: Uniwersytet Medyczny w Łodzi rozbuduje CKD. Kupi pięć działek od miasta
Fantom nie ma zapachu, nie umiera, nie cierpi. Fantom nie wywołuje współczucia. Jeśli popełni się błąd, to nic złego się nie stanie. Ale po zajęciach w CSM trzeba będzie się przenieść w świat rzeczywisty. Gdzie zamiast fantomów są ciężko chorzy ludzie.
- Tu mają kontakt z prawdziwym ciałem, fantom nie odda oporu tkanek. Ale przestawienie się z fantomu na żywego człowieka jest dobrym rozwiązaniem dla studentów - przyznaje prof. Waldemar Machała.
Jego wielkość zbliżona jest do tego, który spotykamy na polskich drogach. I właśnie ze względu na duże rozmiary symulator składano i montowano już na miejscu, w CSM. Wewnątrz - pełne wyposażenie: nosze, defibrylator, zestaw kołnierzy do unieruchomienia kręgosłupa szyjnego czy zestaw rurek intubacyjnych. Wszystko działa jak w ambulansie. A obok - symulacja mieszkania, tak aby studenci mogli nauczyć się całości procedur: zaczynając od przeniesienia pacjenta z domu do karetki. Jedyne, co odróżnia symulator od prawdziwego ambulansu, to dwie kamery zamontowane nad drzwiami pojazdu - dzięki nim prowadzący zajęcia obserwuje, co i jak robią przyszli lekarze oraz ratownicy medyczni, gdy "transportują" chorego do szpitala.
Można zasymulować poród główkowy i pośladkowy. Do tego wszelkie powikłania i krwawienia. Część pomieszczeń CSM przeznaczonych jest dla studentów położnictwa - znajdują się tu zaawansowane symulatory rodzącej kobiety. Ten ma już imię - studenci nazwali go Victoria (od nazwy producenta). Fantomowi można wymieniać brzuch i dzieci - w zależności od scenariusza zajęć. Akcja porodowa jest skrócona, ale wszystkie etapy porodu są bez zmian. Odtworzone są nawet odgłosy, słychać krzyk kobiety i płacz noworodka. W razie komplikacji obok czeka inkubator. Z sal oprócz przyszłych położnych korzystają też studenci medycyny.
Tuż po narodzinach noworodka bada lekarz: ocenia kolor skóry, napięcie mięśniowe, tętno. Wszystko to można przećwiczyć na tym symulatorze. A fantom może zsinieć, krzyczeć, poruszać rączkami. Oprócz tego studenci badają mu ciemiączko, czy jest wypukłe, czy zapadnięte, albo po prostu ćwiczą procedury związane z opieką nad noworodkiem. Jeden ze scenariuszy zajęć przewiduje, że niemowlę na skutek niewydolności oddechowej umiera. Studenci muszą tę informację przekazać rodzinie. W ten sposób wykładowcy chcą przygotować ich do tych najtrudniejszych zadań, z którymi w przyszłości prawdopodobnie będą musieli się zmierzyć.
Lampy, stół, pompy - wszystko oddane jeden do jednego. Łącznie ze śluzą, gdzie chirurdzy i anestezjolodzy myją się przed wejściem na salę operacyjną. Na stole czeka na nich jeden z trzech symulatorów anestezjologicznych w Polsce. Można go wprowadzić w znieczulenie, kontrolować jego stan w czasie operacji, a potem wybudzić. Symulator wyposażony jest też w system rozpoznawania anestetyków (leki do znieczulenia ogólnego). Ma specjalny czytnik kodów kreskowych, którymi oklejone są strzykawki. Student, w zależności od tego, co chce podać pacjentowi, zbliża kod danej strzykawki do czytnika, a symulator rozpoznaje lek i reaguje na niego jak prawdziwy chory.
Trzy łóżka i inkubator. Wokół monitory pokazujące akcje serca, pompy strzykawkowe, respiratory, czyli dokładnie taki sprzęt, jaki wykorzystywany jest na co dzień w prawdziwych oddziałach intensywnej terapii. Środkowe łóżko zajmuje symulator dorosłego człowieka. Studenci wydziału lekarskiego muszą go zbadać, ocenić parametry, postawić diagnozę, podać leki, tlen albo podłączyć do kroplówki. W razie komplikacji udrażniają drogi oddechowe, wentylują go albo wykonują kardiowersję (zabieg przywrócenia prawidłowego rytmu serca). Za lustrem weneckim, w tzw. pomieszczeniu kontrolnym, siedzi w tym czasie prowadzący, który według scenariusza steruje fantomem.
Obok w tej samej sali leży symulator pięcioletniego dziecka. To oznacza jeszcze większy stres dla studentów. Niby fantom nie umiera, ale zbadać i leczyć dziecko, jak przyznają studenci, trudniej. Gdy przyszli lekarze robią z pięciolatkiem wywiad, fantom zamyka oczy, dostaje drgawek. Trzeba mu jak najszybciej pomóc - to tylko jeden ze scenariuszy zajęć. Oprócz umiejętności manualnych studenci w takich sytuacjach uczą się też, jak pracować w zespole. Wszystko, co dzieje się z symulatorem - zaburzenia oddychania, podwyższone tętno - widać na monitorach. W sali intensywnej terapii "leczony" jest także noworodek i roczne dziecko.
Chory przywieziony karetką do szpitala trafia tu w pierwszej kolejności. A lekarze podłączają go do monitora, osłuchują, badają tętno i zlecają badania. Szpitalny Oddział Ratunkowy w Centrum Symulacji Medycznych działa bardzo podobnie. Gdy pacjent ma zatrzymanie akcji serca, studenci muszą jak najszybciej udzielić mu pierwszej pomocy. Oprócz tego mogą wykonać tu praktycznie każdy pilny zabieg ratujący życie. W sali są cztery stanowiska, także dla kobiety rodzącej i noworodka. W poszczególnych pomieszczeniach jest też możliwość nagrywania podejmowanych przez studentów działań. Na koniec zajęć wszystko jest omawiane.
Na kamieniach leży fantom z wielonarządowymi obrażeniami. Wokół wizualizacje dymu i palącego się miasta, a w tle odgłosy walki. W Centrum Symulacji Medycznych stworzono specjalną przestrzeń dla wydziału wojskowo-lekarskiego. Obok symulatora karetki jest sala z odwzorowanym polem walki. Tu studenci uczą się, jak szybko zaopatrzyć rannych i pomóc im w trudnych warunkach wojennych.
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze