Ulica Piotrkowska jest reprezentacyjną ulicą Łodzi. To jedna z najdłuższych ulic handlowych w Europie - ma długość około 4,2 km i biegnie w linii prostej pomiędzy pl. Wolności a pl. Niepodległości. Ulica ta stanowiła od początku oś centralną, wokół której rozbudowywało się miasto. Inne miasta posiadają główne rynki, ale sercem Łodzi jest Piotrkowska.
Przed 1821 rokiem był to trakt piotrkowski łączący Piotrków Trybunalski ze Zgierzem. Przy tym szlaku, na terenie Puszczy Łódzkiej, znajdowała się mała osada - Łódź. W latach 1821-1823 na południe od 'starej' Łodzi powstała nowa osada fabryczna - Nowe Miasto. Wyznaczono wówczas nową oś traktu piotrkowskiego, przecznice i ośmioboczny rynek Nowego Miasta (dziś pl. Wolności).
'W 1835 r. trakt piotrkowski został obsadzony topolami, ale niedbale - drzewka rosły w nierównych odstępach, niektóre trzeba było przesadzać. Mogły zasłaniać światło potrzebne tkaczom podczas pracy, więc tzw. adiunkt dozorca miast, pilnujący porządku w osadach przemysłowych, zabronił sadzenia drzewek przed oknami' - czytamy w 'Ilustrowanej encyklopedii Łodzi'.
Za datę 'urodzin' ulicy przyjmuje się 1823 r. Wtedy to burmistrz Antoni Czarkowski obchodził ulice Starego Miasta i oznaczał je tablicami. W miejscu dzisiejszej ul. Nowomiejskiej wbił słup z napisem 'ulica Piotrkowska'.
W 1824 roku rozpoczęto zaludnianie ulicy Piotrkowskiej. W mieście osiedlali się sukiennicy przybywający głównie z Wielkiego Księstwa Poznańskiego i Dolnego Śląska, a w osadzie Łódka tkacze lnu i bawełny z Saksonii, Czech, Dolnego Śląska i Prus. Przybywający otrzymywali parcelę na użytkowanie wieczyste, zapomogę finansową na zagospodarowanie, drewno na budowę domu i zwolnienie z podatków na 6 lat. Przydzielane parcele przy Piotrkowskiej miały zwykle powierzchnię od o,5 do 1 ha.
Oprócz pierwszych domów budowanych przez tkaczy, przy Piotrkowskiej (w okolicach rzeki Jasień) zostały wybudowane domy rządowe (12 drewnianych i 28 murowanych) z myślą o ich wynajmie rękodzielnikom.
Pomimo dużych udogodnień zabudowa parcel postępowała wolniej niż zakładano. Rzemieślnicy najpierw stawiali małe drewniane budynki na tyłach parcel, pozostawiając fronty od ulicy puste pod przyszłą okazalszą zabudowę.
Od połowy XIX wieku rozpoczął się proces zmiany charakteru ulicy z fabrycznej na handlową. Do magistratu zaczęły wpływać liczne podania o pozwolenie na zmianę fasady budynków poprzez przerobienie okien na drzwi sklepowe i tym samym zmianę użytkowania lokali znajdujących się na parterze.
Od początku lat 90. XIX wieku nadbudowywano murowane domy jedno- i dwupiętrowe oraz wyburzano domy drewniane, budując w ich miejsce głównie kamienice czynszowe.
W pierwszych dekadach tylko część ul. Piotrkowskiej była brukowana - mniej więcej na odcinku od kościoła na Starym Mieście do przecznicy między ówczesnymi ulicami Cegielnianą i Dzielną, czyli Jaracza i Narutowicza. Na północ i na południe od tego fragmentu była wysypana tłuczonym kamieniem, czyli tzw. szabrem.
Tramwaje jeździły po Piotrkowskiej od 1898 r. O wiele bardziej przyjazna dla spacerowiczów, a wręcz dla nich przeznaczona, była dzisiejsza al. Kościuszki, czyli wtedy al. Spacerowa.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze