W ciągu trzech lat spędzonych w Niemczech, David Bowie stworzył tzw. Trylogię Berlińską - albumy "Low", "Heroes" oraz "Lodger", które swoje oryginalne syntezatorowo-ambientowe brzmienie w dużej mierze zawdzięczają producentowi oraz kompozytorowi Brianowi Eno. - O "Heroes" powiedziano już wszystko. Osobiście lubię też bardzo "Low", chociaż nigdy nie byłem fanem "Warszawy", którą wszyscy się zachwycają. Z Eno jest tak, że ja uwielbiam, jak on śpiewa i chociaż robi tylko chórki, nierzadko brzmi w nich lepiej niż wokaliści, z którymi współpracuje - podkreśla Werk.
Album ten jest postrzegany jako najlepszy w dorobku Talking Heads. Dotarł na 21 miejsce amerykańskiej listy Billboard 200 oraz na 33 miejsce listy przebojów w Wielkiej Brytanii. W recenzjach chwalono głównie nietypowe rytmy oraz wokal Davida Byrne'a. - Wszystkie ich trzy płyty, które wyprodukował Eno, są wielkie ["More Songs About Buildings and Food", "Fear of Music" i "Remain in Light" - przyp. red.]. Właściwie trudno powiedzieć, która z nich jest najlepsza. Dla mnie "Fear of Music", bo jest najmroczniejsza - rekomenduje Werk.
- Pomimo tego, że pochodzi z początku lat 80. XX wieku, to brzmi jakby była nagrana zupełnie niedawno. Wiele osób odbiera ją jako rewolucyjną, a to za sprawą połączenia brzmień etnicznych z muzyką ambientową. Majstersztyk - zachwala Werk. Zgodnie z tym, co mówi dyrektor Festiwalu Soundedit płytą zachwycał się m.in. Rick Wright z Pink Floyd oraz Kate Bush, która miała stwierdzić, że "My Life in the Bush of Ghosts" wywarło bardzo duże piętno na muzyce popularnej. Opiniotwórczy portal muzyczny Pitchfork wymienia tę płytę jako 21. najlepszy album nagrany w 1980 roku.
- To pierwsza płyta Eno, która przychodzi mi do głowy. Brian wyprodukował ją wspólnie z Danielem Lanoisem, innym laureatem "Człowieka ze Złotym Uchem". Dla mnie to klasyka ambientu. Album, który wielokrotnie towarzyszył mi przy zasypianiu - mówi Werk. Płyta "Apollo - Atmospheres & Soundtracks" została pierwotnie nagrana do filmu "Apollo", który ostatecznie ukazał się jako "For all Mankind". Wyreżyserował go Al Reinert. Kompozycje, które znalazły się na płycie wykorzystano też w filmach "28 dni później", "Traffic" i "Trainspotting".
- Utwór "Spinning Away" pochodzący z tej płyty to jedna z dwóch kompozycji, która zawsze poprawia mi humor, pomijając oczywiście dyskografię The Beatles - deklaruje Werk. - Drugą taką piosenką jest "Strange Overtones" z albumu Eno i Davida Byrne'a "Everything That Happens Will Happen Today" - mówi. Płyta "Wrong Way Up" utrzymana jest gdzieś pomiędzy elektroniką a progrockiem i należy do ich najbardziej mainstreamowych dzieł. Pochodzący z niej singiel "Been There, Done That" jest jedynym w jego dyskografii, który kiedykolwiek został odnotowany na amerykańskiej liście przebojów.
- Daniel Lanois i Brian Eno stworzyli jeden z najbardziej przełomowych albumów lat 90. XX wieku. Dla mnie to jedyna płyta U2, której mogę słuchać, i jedyna ich płyta, która nadal się w ogóle nie zestarzała. Bono, który pojawił się w MTV na teledysku do "The Fly", zmienił losy historii rock'n'rolla - mówi Werk. "Achtung Baby" jest wielkim odejściem od stylu, jaki U2 prezentowali jeszcze w latach 80. Pomimo swojej eksperymentalności płyta ta jest powszechnie uważana za jedno z trzech największych osiągnięć grupy. Znalazła się m.in. na 63. miejscu listy 500 najlepszych albumów wszech czasów według magazynu "Rolling Stone".
To płyta, na której Eno wraca do bardziej rockowego grania. Pojawiają się na niej synkopowane rytmy, czyli takie, w których akcent przenoszony jest z mocnej części taktu na słabą, eksperymentalne elektroniczne kompozycje oraz odrobina jazzu. - Już otwierający "Nerve Net" utwór "Fractal Zoom" jest absolutnym arcydziełem - opowiada Werk. - Niedawno ukazała się jej reedycja ze specjalnym albumem "My Squelchy Life". To pozycja obowiązkowa dla każdego kolekcjonera - tłumaczy.
Od ponad 40 lat Laurie Anderson utrzymuje się w czołówce awangardy muzycznej. Jej artystyczne instalacje stały się kamieniami milowymi sztuki multimedialnej i klasycznymi już przykładami łączenia różnych form wyrazu. Jej płyta "Bright Red" to zaś lektura obowiązkowa w edukacji fanów muzyki elektronicznej. - Uwielbiam ją. Ze względu na to, że to dzieło Laurie Anderson, ale też dlatego, że jest na niej mnóstwo genialnych utworów. Na początek polecam każdemu "Poison", czy "Speak My Language" - ówi Werk.
Eno pomógł muzykom grupy James spojrzeć na swoją muzykę pod zupełnie nowym kątem. Z ich współpracy zrodził się nie jeden, lecz dwa albumy - "Laid" oraz "Wah Wah", na których słychać sesyjną improwizację członków zespołu, którą potem świetnie miksował Brian. - Z tych dwóch płyt zdecydowanie bardziej wolę "Wah Wah" za uchwycenie niesamowitych improwizacji zespołu. Całość dopełniał nie tylko świetnie brzmiący wokal Tima Bootha, ale też Eno, którego jest na tej płycie dużo - tłumaczy Werk.
Pod pseudonimem "Passengers" ukrywa się nie kto inny jak Brian Eno i muzycy irlandzkiej grupy U2 (Bono, The Edge, Adam Clayton i Larry Mullen Jr.). Na zmianę nazwy zdecydowali się ze względu na niekojarzący się z ich muzyką ambient i elektronikę, w której rozmiłowali się na płycie. - Najbardziej zaskakujący na tej płycie jest utwór "Miss Sarajevo", w którym obok Bono w chórkach śpiew tenora Luciano Pavarottiego. To jej najlepszy moment, chociaż cała płyta zachwyca swoim muzycznym bogactwem - twierdzi Werk.
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze