Politechnika Łódzka: gdzie, co i za ile jedzą studenci [TEST]

Indeks to bar przy ulicy Stefanowskiego 17.  Jest usytuowany prawie na wprost wejścia na kampus Politechniki Łódzkiej. Po przekroczeniu progu przenosimy się w zupełnie inną rzeczywistość. Lokal przypomina typowy pub w małym czeskim miasteczku. Panuje tu nieco senna atmosfera. W oknach są witraże ze znanymi ze świata nauki postaciami. Rozpoznaję Mikołaja Kopernika i Alberta Einsteina. Są stoły bilardowe. Kanapy powinny być czystsze. Z telewizora płyną dźwięki przebojów z lat 80. I choć jestem tu o godzinie 13 zabawa jest całkiem niezła: studenci zamawiają piwo, a niektórzy nawet kieliszek czegoś mocniejszego. Słyszę, że niektórzy z nich odliczają czas do końca okienka.

Estera Flieger

W ofercie są śniadania za złotówkę (do godziny 11). Wystarczy kupić kawę, a jajecznica, tosty lub croissant będą dodane do niej za symboliczną kwotę. Jest też hot-dog za 2.90, jeśli ktoś potrzebuje czegoś na szybko. W menu dominuje pizza. Za małą (32 cm) zapłacimy od 14 do 23 zł. A za dużą (40 cm) od 17 do 28 zł. Są też burgery (11-16 zł) i sałaty (kurczak, tuńczyk, kurczak ? 15 zł). W sezonie zimowym jest grzane piwo w trzech wariantach smakowych i wino oraz herbaty z dodatkami. Można płacić gotówką lub kartą.

Estera Flieger

Zamawiam lunch dnia. Za14 zł dostaję zupę jarzynową i shoarmę. Zupa jest ostra. Dominują w niej ziemniaki. Shoarma jest lekka i całkiem smaczna. Posypane suszoną pietruszką frytki były jednak bardzo tłuste. Porcja nie jest mała. Ale surówki było tyle co przysłowiowy kot napłakał. Do tego podano bardzo gęsty sos czosnkowy. Ale atmosfera rzeczywiście jest tu interesująca.

Estera

Serenissima mieści się przy al. Politechniki 3. W tym samym budynku co sala widowiskowo-konferencyjna, samorząd studencki czy sekcja biura karier.

Pierwsze wrażenie jest bardzo pozytywne. Po wejściu do budynku w nozdrza uderza przyjemny zapach domowego obiadu. Stołówka jest na parterze, bo prawej stronie od drzwi wejściowych. Przy wejściu na wieszaku można zostawić kurtkę. Ponieważ przed godziną 12 nie ma tutaj tłumów, biorę płaszcz ze sobą i rzucam na krześle. Z kilkudziesięciu stolików zajęte jest góra kilkanaście. Pomieszczenie jest jasne i utrzymane w pastelowej kolorystyce. Na ścianach wiszą plansze na których opisano zdrowe nawyki żywieniowe czy jedzenie pozytywnie wpływające na organizm. To dla mnie pierwsza sugestia, że powinnam zjeść tutaj zdrowy, pełnowartościowy obiad. W tle gra neutralna muzyka, na tyle cicha, że nie przeszkadza w rozmowach ale też na tyle głośna, że jedząc samotnie i chcąc jej posłuchać nie trzeba siadać tuż pod głośnikiem.

Sandra Kmieciak

Stołówka wydaje obiady od godziny 11. Biorę tacę i idę w stronę parujących pojemników z jedzeniem. Omijam pieczywo, bo nie mam na nie ochoty. Gdy dochodzę do lady, bardzo miła pani opowiada mi co jest dzisiaj w zestawach obiadowych. A są to dwie zupy (grochówka i pieczarkowa), kilka rodzajów mięs (m.in. schab zapiekany w serze, żeberka, gulasz albo miruna), cztery rodzaje surówek, buraczki oraz dwa napoje. Nieco ubogo wygląda menu wegetariańskie. Do wyboru jest lasagne ze szpinakiem albo placki ziemniaczane. Testując jedzenie w stołówce Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego UŁ zdecydowałam się na spaghetti, odwiedzając Politechnikę postanowiłam pozostać przy kuchni włoskiej. Na mojej tacy wylądowała więc lasagne a z nią zupa pieczarkowa, surówka z kapusty pekińskiej oraz domowa lemoniada. Całość kosztuje 12 zł. W Sernissimie można płacić kartą, także zbliżeniowo.

Sandra Kmieciak

Zupa pieczarkowa z makaronem jest bardzo dobra i aromatyczna. Pływają w niej konkretne kawałki pieczarek. Na szczęście to nie zupa-krem. Do wyboru była jeszcze grochówka, ale przed południem nie jestem gotowa na takie ciężkostrawne jedzenie. Lasagne wygląda apetycznie. To już sukces. Makaron nie jest rozgotowany, a szpinak dobrze doprawiony. Co prawda można w nim znaleźć spore kawałki cebuli czy czosnku, ale taka "faktura" w tym wypadku jest zaletą. Jedząc go czuję, że to nie danie z mrożonki ale świeżo przygotowany domowy obiad. Sos na górze ma wyczuwalną nutę gałki muszkatołowej, co mnie bardzo odpowiada i doskonale komponuje się z tym co pod nim. Porcja lasagne dookoła oblana jest sosem pomidorowo-paprykowym. Nie jest zbyt mdły, ale osoby które nie przepadają za zbyt mocnym doprawianiem też będą usatysfakcjonowane. Do makaronu wybrałam sałatkę z białej kapusty z kukurydzą, marchewką, ogórkami, żółtą papryką i pietruszką. Sałatka jest świeża i chrupiąca. Nie pływa w wodzie, która odciekła z warzyw. Na koniec została mi lemoniada. Naturalna, nie z koncentratu ale z cytryn wrzuconych do wody. Nie jest słodzona, co uważam za ogromny plus.

Przyznaję, że porcje jedzenia chociaż nie wyglądały na ogromne, okazały się bardzo sycące i na napój nie mam miejsca. Gdyby jednak ktoś okazał się większym twardzielem ode mnie, może dodatkowo zamówić deser. Tiramisu wygląda apetycznie, ale mnie bardziej interesują zdrowe przekąski. A tych jest tutaj kilka do wyboru: soczyście czerwone smakowite jabłka za 1 zł, sałatka grecka za 6,90, koktajl owocowy za 4,50. Są też porcjowane owoce.

Sandra Kmieciak

Stołówkę Serenissima szczerze polecam. Nie tylko studentom Politechniki, ale każdemu kto znajdzie się w okolicy. Jedzenie jest bardzo smaczne, dobrze doprawione, nakładane solidnymi porcjami którymi można się najeść. Do tego jest niedrogie. Zestaw za 12 zł to raptem niewiele więcej niż w McDonaldzie kosztuje jeden Big Mac. Jakość jest przy tym nieporównywalnie lepsza. Stołówka oferuje też duży wybór dań obiadowych więc o ile ktoś nie jest weganem, znajdzie w menu odpowiadający mu rodzaj kuchni.

Sandra

Lokalizacja baru wydaje się świetna, bo mieści się w kamienicy dokładnie na wprost kilku wydziałów Politechniki Łódzkiej.

Bartłomiej Derdzikowski

Do wejścia do środka zachęcają reklamy powieszone na budynku zarówno od strony Wólczańskiej, jak i Czerwonej. "Dania z czasów PRL-u", "Jedzenie nie z tej epoki" - nie ma już wątpliwości, co zastanę w środku.

Bartłomiej Derdzikowski

Wnętrza raczej nie projektował wybitny architekt, ale pasuje do kuchni, jaką się tutaj serwuje. W oczy od razu rzucają się mocno zielone ściany, czerwono-białe ceraty i zasłony, a także zdjęcia z czasów PRL-u. Przy bufecie można też znaleźć książkę pochwał, skarg i zażaleń, a obok starą wagę. Pamiętam takie jeszcze ze sklepów.

Jedzenie z poprzedniej epoki też dobrze pamiętam. Jeśli tylko udało się kupić mięso, to jadło się tłusto - flaki, golonki, schabowe, mielone i przeróżne mięsa zatopione w sosach.

Bartłomiej Derdzikowski

I takie też w środę było danie dnia: karczek w sosie z kaszą i czerwoną kapustą. Ale oczywiście można też było wybrać coś innego. Do wyboru były m.in. pierogi z mięsem (8 zł), golonka (12 zł), cynaderki w sosie (8 zł). Do tego zupy (250 gr za 3,5 zł i 400 gr za 5 zł). Kusiła mnie mortadela w panierce - karmili nas taką dość często w przedszkolu w latach 80. - ale postawiłem na danie dnia, bo je najczęściej wybierali inni klienci (ruch w środę przed 13 był spory).

Wegetarianie znajdą tutaj niewiele dla siebie - przede wszystkim leniwe. No ale przecież w PRL-u wegetarianie byli w podziemiu.

Karkówkę, a raczej dwa porządne płaty karku zatopione w gęstym sosie, plus kaszę i czerwoną kapustę za 10 zł, a do tego kompot za 2 zł dostałem po kilku minutach. I było dobre. Nie dałem jednak rady zjeść całej porcji - dla mnie za dużo i za ciężko. Ale studentom może to pasować, bo najedzą się do syta i naprawdę w dobrej cenie.

Jedno tylko w Kapuście z grochem nie pasuje do klimatu PRL-u - pani, która wydaje posiłki jest zbyt uprzejma i za dużo się uśmiecha.

Bartek

Tawerna Sesja otwarta została w 2003 roku. Mieści się przy ulicy Stefanowskiego 17. Ściany lokalu są z cegły. W środku czujemy się jak w prawdziwym rybackim lokalu. Pod sufitem rozwieszone są sieci, liny i boje. Siedzimy przy dużych drewnianych stołach, na których stoją okrętowe lampy. Bar jest w kształcie łodzi, a nad nim wisi odrestaurowana łódka.
Tawernę odwiedziłam w poniedziałek. Okazało się, że trafiłam na dzień 20-procentowej zniżki. Podstawę menu lokalu stanowi pizza. Dostępna jest w dwóch rozmiarach - 32 i 40 cm. Zamówiłam dużą pizzę z serem i salami (na dwie osoby). Kosztowała 20 złotych. Opłacało się.

Ciasto było cienkie i chrupiące, ser rozpływał się w ustach, a my najedliśmy się do syta. Oprócz pizzy w karcie można znaleźć makarony, naleśniki czy bruschettę. W lokalu można płacić kartą, a obsługa jest bardzo sympatyczna.

Ania

Cotton Club to jeden z symboli Politechniki Łódzkiej. Mieści się przy al. Politechniki 9a. Bawi i karmi kolejne pokolenia inżynierów od 25 lat. To typowa knajpa z ciemną drewnianą boazerią i barem pełnym alkoholu. Sala jest duża, zaciemniona, leci głośna muzyka. Do piwa klimat idealny. Kilka stolików zajętych. Są też stoły bilardowe i flippery. Jest również kuchnia, która studentów polibudy karmi.
Cotton zachęca głównie pizzą, której nazwy są typowo studenckie. I tak do wyboru mamy: Immatrykulację ("Od tego zaczynamy": ser i oregano), Walet ("Mało płacisz, nie wymagaj cudów": ser, pieczarki i oregano), Dyplom ("Pięć lat czekania, u nas 15 minut": ser, bekon, salami, cebula i oregano), Sesja ("Spróbuj to strawić": ser, salami, cebula, sos chilli, oregano). Ceny pizzy zaczynają się od 13 zł za 30 centymetrów i 16 zł za 42 cm. Poza tym do wyboru mamy kanapki na ciepło (8 zł), burgery (od 7 do 11 zł), spaghetti (9,99 zł, ale akurat nie było), penne z kurczakiem w sosie śmietanowym (też 9,99 zł i też akurat nie było), shormę, tortillę, kebab i zapiekankę.
Wybrałam shormę z frytkami i dwoma sosami. Menu jest głównie mięsne, ale wegetarianie też znajdą coś dla siebie, choć zachwyceni wielością potraw nie będą (kanapka lub pizza). Za shormę i butelkę wody zapłaciłam 18 zł.
Bardzo miła kelnerka mnie obsłużyła i po 15 minutach miałam danie przed sobą. Cały talerz mięsa i frytek. Kurczak nie był suchy, ale soczysty. Niestety, bez smaku (wyczułam to, choć nie jestem zwolenniczką przesadnego używania przypraw). O ile frytki po prostu posoliłam, o tyle mięso było nijakie. Podobnie jak sos czosnkowy, który był trochę kwaśny, a trochę mdły. Nie każdy musi sos czosnkowy lubić, więc pozostaje sprawdzony ketchup. Z ketchupem wszystko gra. Jeszcze lepiej zagrałoby w towarzystwie kufla piwa. Czyli tak, jak powinno być w studenckiej knajpie. W indeksie Cotton Club za jedzenie postawiłabym 4, czyli egzamin zdany.
Plus za możliwość płacenia kartą. Portfel niewiele chudszy, żołądek nie przesadnie, ale akuratnie napełniony.

Agata

Bywalcy studenckiego miasteczka przy al. Politechniki nie mogą narzekać na mały wybór kulinarnej oferty. Wszystko za sprawą nowego centrum handlowego usytuowanego w samym sercu akademickiego zgiełku przyszłych inżynierów. Gastronomiczna strefa Sukcesji w niczym nie ustępuje innym zakupowym galeriom Łodzi. Znajdziemy tutaj zarówno popularne sieci fast food (big mac za 5 zł!), jak i kebaby giganty i azjatyckie specjały.

erka

Potencjał studenckich kubków smakowych postanowiła wykorzystać także ogólnoświatowa sieć (170 lokali na czterech kontynentach) włoskich restauracji Vapiano, która na początku września zagościła w Sukcesji (wejście od strony gastronomicznej strefy lub od al. Politechniki). Student słysząc o "włoskiej restauracji" może raczej pomyśleć o romantycznej randce niż codziennym posiłku w okienku między zajęciami. Nic bardziej mylnego! Vapiano to nie klasyczna restauracja z kelnerami, napiwkami, białą zastawą i kieliszkami do kilku rodzajów win. Tutaj obowiązują reguły stołówkowe w nowoczesnym wydaniu. Przy wejściu każdy gość dostaje kartę, na którą nabija kupowane dania (płaci się przy wyjściu). W zależności od tego na co mamy ochotę - pizza, makaron, sałatka? - stajemy przy odpowiednim stanowisku. Tam kucharze na naszych oczach przyrządzają potrawy wybrane z karty.

MARCIN WOJCIECHOWSKI

Około godz. 13.30 w środku tygodnia ruch w Vapiano był niewielki. Szybko zdecydowałem co chcę jeść. Wybór padł na włoski klasyk, czyli pizzę. W menu do wyboru było kilka kategorii, od pizz wegetariańskich, po te z owocami morza lub mięsem. Wszystkie w jednym rozmiarze - 32 cm. Zamówiłem sprawdzone składniki - prosciutto e funghi - gotowana szynka, pieczarki, mozzarela, sos pomidorowy. Z sokiem jabłkowym kucharz nabił na kartę 27,9 zł i wręczył mi wibrujące urządzenie. Po kilku sztuczkach z fruwającym ciastem nad głową, placek wylądował w piecu, a po kilku minutach na moim talerzu. Chrupiące, cienkie ciasto było dobrze wypieczone. Poza przypalonymi brzegami do niczego nie można się było przyczepić. Kucharz nie szczędził składników, które świetnie komponowały się z dobrze doprawionym pomidorowym podkładem. Jak przystało na pizzę rodem z półwyspu Apenińskiego w Vapiano zamiast gęstych sosów możemy użyć oliwy z oliwek (stoi przy każdym stoliku). Porcja pizzy swobodnie pozwala zaspokoić obiadowy apetyt nie tylko włoskich studentów.
Radek